هرمز شریفیان شهر را معطل نکنیم

شورای‌شهر و شهرداری تهران طبق معمول دو دهه گذشته روزهای پر فراز و نشیبی را پشت سر می‌گذارند زیرا انتخاب شهردار به‌خصوص در دوره جدید شورای شهر تبدیل به معضلی شده که گمان نمی‌رود به این زودی‌ها برطرف شود.
شکی نیست که پست شهرداری تهران به اندازه چند وزارت‌خانه کار و هزینه دارد و آنچه باید در اولویت این سازمان قرار گیرد، بهبود وضعیت پایتخت است که آن‌هم چندین سال است با مشکلات عدیده‌ای مثل آلودگی هوا، ترافیک، تراکم، فضای‌سبز و ...دست به گریبان است.
اهمیت شهرداری تهران سبب شده تا گروه‌های سیاسی برای به‌دست آوردن این خاکریز مهم تمام قوای خود را صرف کرده و به همین دلیل کارکرد شهرداری تهران را از حوزه اجتماعی به حوزه سیاسی منتقل کنند و برای همین، انتخاب شهردار همیشه پر چالش بوده و سبب شده که این انتخاب پای جناح‌های سیاسی و حتی نهادهای امنیتی را نیز به این عرصه باز کند.
در میان همه شهرداران تهران که طی دو دهه گذشته راهی خیابان بهشت شده‌اند، بدون تردید «پیروز حناچی» غیر سیاسی‌ترین شهردار منتخب شورای شهر است و با اینکه گرایش به اصلاح‌طلبان دارد اما چهره‌ای سیاسی محسوب نمی‌شود و طی سال‌ها خدمت در عرصه‌های مختلف اجرایی تنها در حوزه تخصصی خود کار کرده و البته کارنامه درخشانی دارد.


درحالی‌که شهردار تهران بر آمده از آرای نهادی انتخابی مانند شورای شهر است اما حکم تایید او باید از سوی وزیر کشور که پستی انتصابی است، صادر شود که از ایرادهای قانون است. اما همه مشکل این نیست و عدم تایید حکم «حناچی» بنابر آنچه در محافل سیاسی گفته می‌شود و اگر درست باشد، پیشینه برادر اوست. حال با آن همه سوابق علمی، تحصیلی و اجرایی پیروز حناچی معلوم نیست که چرا پیشینه برادر او درست در زمان در دست گرفتن سکان شهرداری تهران مطرح شده است؟ که اگر چنین باشد، شهردار جدید تهران مصداق این ضرب‌المثل معروف می‌شود که: «گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری».
به گفته برخی از همدوره‌ای‌های حناچی در دانشکده معماری دانشگاه تهران، او شخصیتی مستقل و علمی دارد و در زمینه اجرا هم دارای تجارب زیادی است و از همه مهم‌تر اهل «امتیازدهی» نیست و همانطور که گفته شد شخصیتی سیاسی ندارد.
همین سیاسی‌کار نبودن یکی از امتیازهای برجسته حناچی است چراکه شهرداری تهران با وجود سازمانی سیاسی شده به هیچ وجه نباید سیاسی باشد و لازم است که نگاه سیاسی از کارکردهای این سازمان عریض و طویل به نگاهی اجتماعی و البته علمی و تخصصی تبدیل شود که حناچی اتفاقا دارنده تمام این خصوصیات است.
همین دیروز تصویری از پیروز حناچی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد که به شیوه مسئولان کشورهای توسعه یافته با اتوبوس راهی محل کار شده است. به احتمال بسیار حناچی به‌دلیل سیاست‌مدار نبودن، خود واقعی‌اش را نشان می‌دهد و اساسا چهره‌های دانشگاهی اصیل، شخصیت دانشگاهی خود را با هیچ شخصیت دیگری عوض نخواهند کرد و مهم‌تر اینکه بازهم گمان نمی‌رود که حناچی مانند اسلاف پر سروصدا و پر هزینه‌اش، «بهشت» را سکوی پرتابی برای رسیدن به «پاستور» ببیند و برای رسیدن به چنین هدفی، قانون را زیر پا بگذارد.
شواهد و قرائن نشان از آن دارد که حناچی گزینه‌ای مناسب برای پست شهرداری تهران است و سوابق فامیلی‌اش اگر آنطور که می‌گویند باشد نباید تاثیری در سابقه او داشته باشد که اگر چنین باشد، هستند بسیاری از صاحب منصبان که اثبات شده فامیل و اقوامشان از همان روزهای نخست انقلاب کجاها بوده و چه‌ها کرده‌اند.
از یک نکته اساسی نمی‌توان چشم‌پوشی کرد که تاخیر در معرفی شهردار کلانشهر تهران خسارات مالی قابل توجهی خواهد داشت.
سایر اخبار این روزنامه