روزنامه مردم سالاری
1398/01/26
مقصر اصلی این همه حادثه کیست؟
سال جدید را در شرایطی آغاز کردیم که در پی بارندگیهای بهاری، بسیاری از شهرها در معرض جاری شدن سیل و ویرانیهای سنگینی قرارگرفته و خسارتهای مالی و جانی را متحمل شدند. بارانی که اگر اینگونه سیل آسا نمیشد، استجابت دعای چندین ساله مردم کشورمان و باعث رفع بخش عمده نگرانی ناشی از بحران آب و خشکسالی بود.طی این روزها به برکت فضای مجازی تصاویر و حرفها و گلایههای بسیاری از سوی مردم مخصوصا اهالی مناطق آسیب دیده منتشر شده که اکثرا حکایت از بی تدبیری مسئولین در مدیریت بحران و ساماندهی شهرهای حادثه دیده دارد و اینکه علیرغم بروز مکرر حوادث مشابه هنوز نتوانستهایم پاشنه آشیلهای کشورمان را درست شناسایی کنیم و علاج واقعه را قبل از وقوع پیدا کنیم.
اما در کنار همه گلایهها و ابراز نارضایتیهای مردم، نکتهای که شاید کمتر مورد توجه قرار گرفت یا مطرح شد، نقش خود ما به عنوان اعضای همین زنجیره طبیعی در بروز چنین حوادثی است. گاهی فراموشمان میشود که قطع درختهای جنگلی که چندسالی است برای کشیدن راه و ساختمانسازی باب شده، چه نقش مهمی در بروز چنین سیلی داشته است. ما موانعی را که خدا به صورت طبیعی برای جلوگیری از حوادث در اختیارمان گذاشته بود با دست خودمان نابود میکنیم، آن وقت سر به آسمان برمیداریم و گله میکنیم که چرا خدا فراموشمان کرده است!
رودخانهها را میخشکانیم و بسترهای اطرافش را به عوض آزاد گذاشتن برای جلوگیری از چنین حوادثی، تبدیل به سکونت گاه و تفریح گاه میکنیم. مسیلهای شهری را از بین برده و به جایش خیابان و مراکز تجاری میسازیم.
مراتع را نابود میکنیم و کوهها را میشکافیم تا پیشرفتهای علمیمان را آزمون کنیم و به همین صورت یکی یکی همه راههایی را که طبیعت با دست خودش برای مقابله با خطرات احتمالی پیش رویمان گذاشته، نابود میکنیم.
در کنار رودخانهها و دریاچهها، به خاطر کسب سود بیشتر، رستورانها و سفرهخانهها دایر شده و هر کدام در ازای پولی که طلب میکنند بخشی از طبیعت را به تملک درآورده و برای ساعتی در اختیار مشتریان خود قرار میدهند. غافل از اینکه به محض بروز بارش همین طبیعت قاتل میهمانانش خواهد شد.
برای خوشایند خودمان به عمق جنگلهای بکر نفوذ میکنیم، درختان و مراتع و همه زیباییهای موجود را میخشکانیم تا بنایی بسازیم برای تفریح ... ترددهای مکرر بیملاحظه و حمل و نقل مصالح ساختمانی، کم کم پوسته طبیعت را زیر پای بی رحم ما لگد مال و نابود میکند و در آیندهای نه چندان دور چیزی جز بیابانی لم یزرع در کشوری که به ثروتهای طبیعی و چهار فصل بودنش شهرت داشت باقی نخواهد ماند.
حتی تفریح کردنمان هم به طبیعت لطمه میزند. آتش سوزیهای مکرری که در جنگلها به خاطر سهلانگاری و بیمبالاتی همین مردم، اتفاق میافتد و انباشت زبالههای مردمی که حتی احترام به زمین را نیاموختهاند، تنها بخشی از لطماتی است که از حضور من و شما در زمین خدا ایجاد میشود.
این همه آسیب را ما انسانها وارد میکنیم اما به وقت بروز حوادث آن را به قهر و غضب خدا و بی بند و باری مردم و بیتدبیری مسئولین نسبت میدهیم. نه اینکه همه چیز سر جای خودش باشد، اما تاثیر تخریبهای انسانی بر بروز حوادث اینچنینی بسیار بیشتر از سایر عوامل است که متاسفانه مغفول مانده یا شاید مصلحت این است که مغفول بماند.
قبول کنیم به عنوان بشری که مدعی عقل و شعور و تملک زمین است، کم گذاشتهایم در نگه داشتن این میراث خدادادی... فراموش کردهایم که فرزندان ما هم قرار است از این مواهب استفاده کنند و ما آخرین ساکنان زمین نیستیم. ما تنها امانت داران این زمینیم که باید آن را به نسل بعد و بعدتر برسانیم. آنها هم قرار است نفس بکشند. آب بنوشند. غذا بخورند. از زیبایی جنگل و کوه و دریا لذت ببرند. آنها هم قرار است دست بچههایشان را بگیرند و در هوایی سالم و طبیعتی بکر راه بروند... آیا هیچوقت به آنها فکر کردهایم؟
فقط لحظهای بیندیشید که در بروز حوادث تلخی مثل سیل، آتشسوزی، رانش زمین، کم آبی، آلودگی هوا و...کجای داستان ایستادهاید و چقدر از تقصیرات متوجه شماست... کمی منصفانه به زمین بنگریم...
زمین خدا بیش از اندازه است
برای همه جا در این خاک هست...
سایر اخبار این روزنامه
لزوم ارزیابی مدیریت بحران در کشور
خبر
بارشها تضمینی برای نبود خشکسالی نیست
مقصر اصلی این همه حادثه کیست؟
قدردانی از کمکهای مردمی به سیلزدگان
بخاطر تاج از ایران شکایت کردم
ضرورت شناساندن الگوهای ایثار و فداکاری به نسل جوان
از حاشیه تا متن داور پرحاشیه
اروپا هیچ بهانهای برای آغاز نکردن اینستکس ندارد
حاشیههای حضور حشدالشعبیها در ایران
خسارت 35 هزار میلیارد تومانی سیل