آیا صدر پشت مهره خود را خالی می‌کند؟

 در حالی که هنوز تا یک سالگی دولت ناتمام عادل عبدالمهدی مدت زیادی باقی مانده و این زمان، بازه ای است که برخی گروه های سیاسی برای ارزیابی دولت در نظر داشته اند، روند انتقادات به دولت نوپای نخست وزیر شدت بیشتری گرفته است. کابینه ناقص و وزیران متهم به فساد و فشارهای فراوان داخلی و خارجی بر دولتی که همگان می دانند نخست وزیر آن شخص مورد تایید رهبر سائرون بوده است و همچنین پرونده کشمکش جدی میان تهران-واشنگتن و موضوع تحریم ها که می تواند تأثیر مستقیمی بر اوضاع عراق داشته باشد، به صورت عملی عبدالمهدی و دولتش را در وضعیت بدی قرار داده است. کما این که اتفاق مثبتی توسط دولت در عرصه های اجتماعی و خدمات رسانی رخ نداده و موج انتقادات علیه این دولت نیز در حال افزایش است. با این شرایط، مقتدی صدر با شناخت اوضاع، در حال افزایش فاصله ظاهری خود با نخست وزیر است تا خود و جریانش را از ناکامی های فعلی و رویدادهای ناگوار آینده دور نگه دارد. صدر با یک حسابگری ساده متوجه شده است که ناتوانی مشهود و چالش برانگیز دولت عبدالمهدی در نهایت به پای او نوشته خواهد شد و این مسئله در آینده بر جایگاه سائرون تاثیرگذار خواهد بود. از این روست که در بیانیه اخیر خود دولت را ضعیف، پراختلاف و بیشتر افراد آن را فاسد معرفی می کند گویی که مردان وی در کابینه حضور ندارند یا اصلا نقشی در به قدرت رسیدن نخست وزیر یا معرفی وزیران نداشته است. ادبیات بیانیه صدر و مفاد آن به خوبی نشان می دهد که وی با حمله به حکومت و نشان دادن ضعف آن به گونه ای که دیگر هیچ امیدی به اصلاح امور توسط آن یا دیگر نهادها نیست، با ارائه پیشنهادهایی که برخی از آن ها باز کردن پای نهادهای بین المللی به کشور است، همچنان خود را در جایگاه یک شخصیت اصلاح گر برای مردم  و هوادارانش ترسیم می کند. هرچند صدر هنوز به کار خود با دولت و نخست وزیری که خود نقش اساسی در میان همه بازیگران در به قدرت رساندن آن ها داشت، ایفا کرد اما به خوبی می توان نشانه های زوال پیمان های سست سیاسی مبتنی بر مصالح فردی و حزبی پس از انتخابات 2018 را دید. دور از انتظار نیست که در آینده ای نه چندان دور شاهد اعلان برائت صدر از دولت عبدالمهدی، گسسته شدن پیمان های سیاسی موجود و حتی تغییرات قابل توجه در نقشه سیاسی عراق و مقامات ارشد باشیم.