استمرار در اجرا ضامن بقای نمایش‌های آیینی سنتی



داوود فتحعلی بیگی
دبیر جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی


نـــــــوزدهمین جشــــــــــنواره نمایش‌های آیینی ـ سنتی قرار است مرداد ماه امسال برگزار شود. برگزاری چنین جشنواره‌هایی درحفظ و نگهداری نمایش‌های آیینی – سنتی تأثیر بسزایی خواهد داشت.

یکی از کارکردهای جشنواره‌ها توجه به پدیده‌های فرهنگی است. اما جشنواره‌ها به تنهایی برای دوام و بقا کفایت نمی‌کنند؛لازم هستند اما کافی نیستند. زمانی می‌توان به دوام و بقای این پدیده‌ها امیدوار بود که شرایط استمرار فعالیت فراهم باشد. دوام آنها مثل انسانی است که نفس می‌کشد و اگر نتواند می‌میرد. اگر این پدیده‌های فرهنگی اجرا نشوند، به فراموشی سپرده می‌شوند. وقتی از کار هنرمندی که این کار را انجام می‌دهد استقبال نشود، به سمت کار دیگری می‌رود و در نتیجه بعد از او دیگر نیروی جوانی پیدا نخواهد شد تا آن کار را پیگیری کند.
هر وقت با هر یک از نهادهای فرهنگی از وزارت فرهنگ گرفته تا سازمان میراث فرهنگی و شهرداری صحبت می‌کنیم همه راجع به اهمیت فعالیت‌های فرهنگی و تأثیرگذاری آن صحبت می‌کنند و تأکید بر اجرای آن دارند اما وقتی به ساز و کارش می‌رسیم، می‌بینیم جاهایی مسیر را اشتباه می‌روند. سال‌هاست که می‌گوییم که یک مرکز نمایش‌های آیینی و سنتی می‌خواهیم. یک خانه قدیمی در تهران با حیاط بزرگ که در مکان جغرافیایی مناسبی باشد بهترین مکان برای کار ما است. سازمان زیباسازی یا مرکز گسترش فضاهای فرهنگی هیچ گاه نشد جایی مناسب اجرای نمایش آیینی سنتی بسازند. کسی نمی‌پرسد که ساز و کار جای نمایشگاه آیینی سنتی چیست؟ حتی بخش آموزش و دانشگاه ها هم بی‌توجهند. فقط گاهی برخی معلمان که عرق ملی دارند، پیگیری می‌کنند.امسال یکی از تعزیه‌هایی که پذیرفتیم از طرف یک گروه دانشجویی است. تعزیه آزمون سیاووش که تحت تأثیر معلمشان پایان نامه این گروه بود. اگر دانشگاه ها به جای 2 واحد درس نمایش در ایران، 20 واحد با عناوین شاخص و معین داشته باشند که منجر به یادگیری جامع و کامل شیوه اجرایی نمایش های آیینی و سنتی شود، فارغ التحصیلان در انتها اجرای نمایش وطنی را بلد هستند اما اکنون دانشجویان بعد از فارغ التحصیلی اجرای نمایش وطنی نمی‌دانند و در نهایت سوال اینجاست که باید از کجا یاد بگیرند؟