قهرمان 93 ساله

مصطفی فاطمیان-کمتر کسی را می توان مانند او پیدا کرد که در 93 سالگی ورزشکار حرفه ای باشد، اما مشهور نباشد و حتی  بسیاری از مسئولان ورزشی هم او را نشناسند. صحبت از پیرمردی است که طول عمرش نزدیک به یک قرن است و با قدرت به ورزش ادامه می دهد. قهرمانی که بعید به نظر می رسد در دیگر کشورهای جهان هم کسی در این سن و سال رکورد او را بزند. سال هاست در رشته بدن سازی و پرورش اندام فعالیت می کند و به عنوان نماینده استان خراسان رضوی در رقابت های مختلف پرس سینه قهرمانی کشور افتخار آفرینی کرده و مدال های خوش رنگی را در کلکسیون افتخارات خود به ثبت رسانده است. «محمدعلی جعفری» ورزشکار گمنام خراسانی، جانباز جنگ تحمیلی و همچنین پدر شهید است و به رغم سن بالا، قصد ندارد به این زودی ها از ورزش دست بکشد. ساکن محله گازشرقی در مشهد است و به هر باشگاهی که برود مورد احترام قرار می گیرد. هم باشگاهی های این ورزشکار می گویند هر وقت به ورزش می پردازد، لبخند از صورتش جدا نمی شود و همین باعث شده الگویی برای دیگر ورزشکاران استان باشد.
در ادامه گزیده صحبت های «محمدعلی جعفری» در گفت و گو با خراسان رضوی را می خوانید:
 
* از کودکی در نانوایی مشغول به کار شدم و در 14 سالگی به باشگاه بدن سازی رفتم و ورزش را ادامه دادم. «احمد وفادار» پهلوان کشتی ایران در کنار من تمرین می کرد و به نوعی استاد من به حساب می آید.
* رشته تک پرس سینه را در بدن سازی و پرورش اندام دنبال کردم و در دو مسابقه اولم به خاطر کم تجربه بودن مدال برنز گرفتم اما پس از آن همیشه قهرمان می‌شدم.
* در مسابقات قهرمانی پرس سینه کشور در اصفهان شرکت کردم و با این که رقبای من بیشتر از 70 سال نداشتند، توانستم با 93 سال سن قهرمان این رقابت ها شوم.


* زمانی که 90 سال داشتم، در یک مسابقه 70 کیلو وزنه زدم و داور به من گفت اگر 80 کیلو وزنه بزنی رکورددار جهان می شوی. من هم در کمال ناباوری 85 کیلو وزنه را بالا بردم .
* پس از این که رکورد جهانی را زدم، داور بین المللی دست من را بوسید و احترام زیادی گذاشت اما در خراسان رضوی هیچ کس سراغم را نگرفت و یک تشکر خشک و خالی هم نکرد. اصفهانی ها خودشان از من تقدیر کردند اما در این جا کسی خبر نداشت من چه کار کرده ام، حتی یک نفر از اداره کل ورزش به من زنگ نزد.
* متاسفانه در کشور برای ما ورزشکاران گمنام ارزشی قائل نیستند، در صورتی که برای نتایج نسبتا معمولی فوتبالیست ها همه مسئولان پای کار می آیند.
* اگر ورزشکار شهر دیگری بودم مطمئنا بیشتر تحویلم می گرفتند، در تبریز برای ورزشکاری که  اول شد تمام شهر جشن گرفتند ولی به من که حتی رکورددار هستم، یک خسته نباشید هم نگفتند.
* گفتند برای حضور در مسابقات پرس سینه ژاپن هشت میلیون تومان هزینه سفر است که من حتی نتوانستم یک میلیون تومان از این مبلغ را فراهم کنم. در آن مسابقات همه ورزشکاران زیر 70 سال بودند و من می توانستم در صورت حضور رکورد بزنم.
* همسن من نه در ایران داریم نه درجهان که بخواهد در این رشته شرکت کند و اگر حمایت مالی شوم مطمئنا در خارج از کشور رکوردهای بیشتری می زنم.
* از ورزش هیچ درآمدی نداشتم و نتوانستم مانند فوتبالیست ها پول های هنگفتی به دست بیاورم، تنها با عشق و علاقه به کار خودم ادامه دادم و هیچ وقت هم ناامید نشدم. هیچ جایزه نقدی از ورزش دریافت نکردم و چشمی هم به گرفتن جایزه از مسئولان ندارم.
* هرکسی می فهمد بیشتر از 30 مدال کسب کردم، متعجب می شود.
* با قدرت به کار خودم ادامه می دهم و در هر مسابقه ای که دعوت شوم حضور می یابم. مهم نیست که باز هم حمایتی از سوی مسئولان نشوم و قطعا از عشق و علاقه ام در ورزش دست بر نمی‌دارم.