تکلیف سرمایه گذاران دلسوز سینما چیست؟

بی تا کیانی‪-‬ مدت‌هاست که در گوشه و کنار مشاغل مختلف، بحث شفاف سازی‌های مالی و رقم‌های نجومی‌را می‌شنویم که آیا این پول‌های کلان صرف اموری که سرمایه گذاران
از آن دم می‌زنند می‌شود یا خیر. یا طبق آنچه در رسانه‌ها شنیده ایم، این همان سرمایه‌های نامعلومی‌است که صرفا بهانه ای برای دلالان سینمایی است که مانند موریانه وارد تمام عرصه‌های شغلی شده اند.
سینما هم متاسفانه آلوده همین بازی‌هایی است که هنوز تمامی‌ندارد و هر از گاهی نام یک شخص به گوشمان می‌خورد که در ادامه راه‌های کلاهبرداری، دستی در عرصه هنر هم داشته است.
اما این ماجرای تلخ فقط دودش در چشم سرمایه گذاران دروغین و کلاهبردار نمی‌رود بلکه همان مثل معروف هیزمی‌است که تر و خشک آن با هم می‌سوزد. حالا اگر سرمایه گذاری


هم در سینما پیدا شود که نیت او
واقعا سرمایه گذاری سالم در سینما باشد، باز هم شک و شبهه دامن اش را می‌گیرد. تنها راه موجود برای هویت واقعی آدم نماها در سینما، بحث شفاف سازی سرمایه گذاران و دلسوزانی است که به عشق این هنر سال‌هاست قدم بر می‌دارند و زیر و رو نمی‌کشند. کسانی که شاید می‌توانستند میلیاردها پول خود را در راه دیگری
سرمایه گذاری کنند اما برای علاقه شخصی، هنر و شاید سینما را انتخاب کرده اند. تکلیف این سرمایه گذاران واقعی که پول خود را در این کار آورده اند، چیست؟
سال‌ها پیش صحبت‌هایی مبنی بر واگذاری بخش‌های دولتی سینما به بخش خصوصی شنیده می‌شد. سال‌هایی که سینما به دوران ورشکستگی خود نزدیک شده و از گوشه و کنار حرف و حدیث‌ها نمی‌گذاشت تا تصمیمات درست و واقعی در مسیری سالم گرفته شود. تهیه کنندگان قدیمی‌دوست نداشتند که افراد تازه نفس با انگیزه و سرمایه گذار وارد سینما شوند و از طرفی صنف تهیه کنندگان هم هدفی برای اداره انجمن خود نداشتند. همان دوره بلاتکلیفی عده ای با نیت‌ها و انگیزه‌های آلوده وارد سینما شدند. بماند که حالا وقت گروکشی نیست اما صحبت اینجاست که تهیه کنندگان و سرمایه گذاران واقعی سینما را چطور می‌توان از این منجلابی که عده ای می‌خواهند فیلم بسازند و اعتمادی به سرمایه گذاران امروزی ندارند تشخیص داد. این در حالی است که در سال‌های اخیر باز هم دیده و شنیده ایم که همین سرمایه گذاران خصوصی بودند که سینما را نجات دادند. بخشی از این مسائل به خود اهالی سینما بر می‌گردد. البته گاهی نگاه اشتباه عده ای از تهیه کنندگان هم در این وضعیت نابسامان به همه مسائل دامن می‌زند. کسانی که دست شان به منابع نرسیده حالا به دنبال انتقام گیری هستند و مدام مقابل پای سرمایه گذاران خصوصی سنگ اندازی می‌کنند تا باز این سینمای مظلوم را بدست بگیرند و در واقع مانع کار سرمایه گذاران خارج از عرصه سینما شوند. نه می‌توان آن نیت مثبت سرمایه گذاران خصوصی را نادیده گرفت و نه می‌توان به آن عده از دوستانی که با نام سرمایه گذاری روی فعالیت‌های هنری وارد این عرصه شدند و کلیت ماجرا را زیر سئوال بردند، را نادیده گرفت.
با این حال و با توجه به شرایط امروز آنقدر فضا مسموم شده که وقتی نام سرمایه گذار در سینما می‌آید، نگاه اشتباهی در ذهن مان
رسوخ می‌کند که نکند یک آدم غیر فرهنگی و با نگاهی کلاه بردارانه وارد این عرصه شده است. اخیرا برخی اهالی سینما مانند رسول صدرعاملی، علیرضا شجاع نوری و ... درباره سرمایه‌های وارد شده به سینما و سرمایه گذاران
صحبت‌های روشنی کردند که اتفاقا همین نگاه خود اهالی سینما می‌تواند تکلیف شخصیت واقعی سرمایه گذاران دلسوز سینما را روشن کند. چرا که همیشه شاهدانی در سینما وجود دارند که می‌دانند کدام سرمایه گذار با نیت و عاشقانه وارد سینما شده و با سرمایه گذاری‌های واقعی در سینما درخشیده است.
حالا دیگر وقت آن رسیده که سازمان‌های سینمایی هم برای شفاف سازی سرمایه‌هایی که بیهوده صرف اموری به نام سینما شده، قدم بردارند. اصلا بخش دولتی در عرصه هنر چه زمانی می‌خواهد خودی نشان دهد و چهره واقعی سرمایه گذارانی که نام آن‌ها به اشتباه در لیست سیاه قرار گرفته را رونمایی کند. باور کنید اتفاق بدی نمی‌افتد فقط دست سرمایه گذار نماهای مصنوعی در سینما رو می‌شود و فساد مالی از سینما جمع خواهد شد.