پایان این بدعهدی‌ها کجاست؟


‌وصال روحانی

وقتی پول استخدام خارجی‌ها را نداریم
چرا این قراردادهای کلان را می‌بندیم


پایان این بدعهدی‌ها کجاست؟
قواعد اولیه زندگی حکم می‌کند چیزی را بخرید که پول ابتیاع آن را دارید و به ‌طریق اولی در ورزش حرفه‌ای فقط باید در پی استخدام آدم‌هایی باشید که می‌توانید بهای سنگین جذب‌شان را بدهید اما نمی‌دانیم چرا سران ورزش باشگاهی و ملی ما با چشم ‌بستن به روی این حقیقت دایماً مربیان و بازیکنان خارجی را به ایران می‌آورند و در پرداخت پول آنها که بر اساس قراردادهای منعقده است آنقدر کوتاهی و تأخیر می‌کنند که کار آنها به دعوا و شکایت به ‌فیفا می‌کشد و طبعاً آن پول با حکم فیفا از سوی باشگاه‌های ما به اجبار پرداخت می‌شود.
ضرر ماجرا برای کل ورزش کشور است که آنقدر طی این پروسه از آن بد‌گویی و در فیفا و سایر نهادها برای آن گشایش پرونده می‌شود که استنباطی کاملاً منفی را از ورزش ما و به‌ویژه فوتبال در سطح جهان به‌وجود می‌آورد. حوصله فیفا قطعاً از دست فوتبال ما و تیم‌های باشگاهی آن سر رفته زیرا سال و حتی ماهی نیست که یکی از بازیکنان و مربیان خارجی شاغل در ایران که حق خود را نگرفته به نهادهای بین‌المللی شکایت نکند و خواهان پول خود نشود. مدیرانی که پول افراد طرف قرارداد خود را به شکلی معمولی و رایج و صلح‌آمیز نداده‌اند، شاید به‌سبب تأخیر در این امر چند ماهی را بیاسایند و به خیال خود صرفه‌جویی کنند اما بعد از آمدن حکم تأدیبی فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) و الزام به پرداخت پول، بیشتر در اذهان مردم مغبون و شهرت‌شان دچار خلل اساسی می‌شود و حتی بازیکنان داخلی نیز در رفتن به سمت این مدیران و مسئولان و باشگاه‌های آنان جانب احتیاط را در پیش می‌گیرند.
معلوم نیست سران اکثر باشگاه‌های مطرح فوتبال کشور و سردمداران امر و مقام‌های بالادست که از ضعف بنیه مالی این تیم‌ها به وضوح خبر دارند چرا اجازه این خلف وعده‌های ویران‌کننده را به باشگاه‌ها و مسئولان آن می‌دهند و دلیل این مماشات‌های بیش ‌از حد که به اعلام و پرداخت خسارت‌های میلیاردی منجر می‌شود، چیست. بدنامی ناشی از این عهدشکنی‌ها بسیار بیشتر از ضررهای مالی است زیرا طرف‌های خارجی ما را به این نکته بدیهی و البته تبلیغ منفی می‌رساند که با باشگاه‌های ایرانی معامله نکنید زیرا با زبان خوش پول‌تان را نمی‌دهند و کارتان به شکایت رسمی و سازمان‌های بین‌الملل کشیده خواهد شد. حتی کی‌روش و برانکو که اولی 8 سال و دومی 11 سال با ما کار کردند اینک پرونده‌هایی را علیه ما و به سبب بدعهدی‌های ما در فیفا مفتوح کرده‌اند و ماجرای اخیر پروپژیچ در استقلال نماد روشن بی‌کفایتی مدیران این باشگاه است و در پرسپولیس نیز کمتر بازیکن خارجی را می‌یابید که آرام آمده و آرام رفته باشد و کارش به شکایت و امثال آن
نکشیده باشد.
حالا که باشگاه‌های معروف ما بدون توجه به ظرفیت‌های مالی‌شان همچنان سفارش‌های درشت می‌دهند و بعداً در آن می‌مانند و فدراسیون جز دادن چند ابلاغیه بی‌اثر فقط نظاره‌گر اوضاع است، با سران ارشد ورزش است که با این عارضه آبرو بر باد ده به طور جدی به تعامل برخیزند و اجازه خریدها و استخدام‌هایی را ندهند که باشگاه‌ها به سبب دریای بدهکاری‌های‌شان قادر به پرداخت آن نیستند. این تنها راه کاستن از دردسر‌ها و پرونده‌هایی است که علیه فوتبال ما دائماً مفتوح می‌شود و فیفا را نسبت به ما ناامید و کل ورزش جهان را از ما
 گریزان می‌کند.