داغ فراموش نشدنی سردشت



حمیرا حیدریان
خبرنگار


شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‌ای هیروشیما می‌دانند. شهری که حمله شیمیایی هواپیماهای متجاوز رژیم بعث عراق به آن، منجر به شهادت ۱۲۰ نفر و مجروح شدن بیش از ۸ هزارنفر شد.
پس از اینکه صدام حسین با به کارگیری سلاح‌های فسفری در شمال عراق و نیز شیمیایی کردن منطقه وادیسان و بادیسان، اقدام به سازماندهی رسته شیمیایی در ارتش خود کرد نه تنها در مناطق جنگی بلکه در مناطق مسکونی با ادعای اینکه این مناطق محل استقرار نیروهای نظامی ایران است به طور مستمر اقدام به بمباران شیمیایی کرد تا اینکه در تیرماه ۱۳۶۶ ارتش صدام به صورت وحشیانه درست مرکز شهر سردشت را بمباران کرد و در این میان بیش از ۱۲۰ نفر قربانی و صدها نفر مصدوم شدند. قربانیانی که با گذشت نزدیک به 40 سال از این فاجعه دردناک نه تنها جسمشان بلکه روحشان نیز همچنان تاول‌های بی‌مهری را با خود دارد.
حسین محمدیان مدیر عامل انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت در گفت‌و‌گو با خبرنگار «ایران» گفت: «مصدومان شیمیایی به دو دسته تقسیم می‌شوند. یک گروه افرادی که شناسایی شده و در حال حاضر تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران قرار دارند و از حمایت‌های این ارگان بهره‌مند می‌شوند و گروه دومی که تعداد آنان هم کم نیست کسانی هستند که همچنان بعد از نزدیک به چهار دهه هنوز مورد شناسایی قرار نگرفته‌اند و متأسفانه از هیچ حقوق و مزایایی بهره‌مند نیستند. وی با انتقاد از وضعیت خدمات‌دهی به جانبازان شیمیایی شهرستان سردشت افزود: بیش از
33 سال از زمان بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد اما متأسفانه هنوز این افراد به‌جز درد و رنج باقی مانده از این اتفاق که بر جسمشان نشسته است، درد بی‌توجهی و نادیده گرفته شدن حقوق خود را نیز متحمل می‌شوند. جانبازانی که در شرایط اقتصادی حاضر بار هزینه‌های گزاف تهیه دارو را شخصاً به دوش می‌کشند.
وی علت عدم شناسایی این جانبازان طی 4 دهه را نبود ضابطه و قانونی مدون و مشخص دانست و اظهار داشت: کار شناسایی این جانبازان مانند گره کوری است که همچنان باز نشده است. اگرچه گاهی کمیسیون پزشکی برگزار می‌شود اما با توجه به گذشت زمان و شرایط جسمی این افراد تشخیص اینکه شرایط فعلی آنان واقعاً ناشی از بمباران شیمیایی است یا نه نکته‌ای است که هنوز حل نشده و به شکل یک معضل در آمده است.
مدیرعامل انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت تعداد کل جانبازان شیمیایی این شهرستان را 8هزار و 24 نفر اعلام و خاطر نشان کرد: از این تعداد بالاتر از 5 هزار نفر همچنان شناسایی نشده‌اند و تنها 1600 نفر تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران قرار دارند که از این تعداد نیز فقط نزدیک به 200 نفر جانباز بالای 25 درصد هستند و مابقی از درصد جانبازی کمتر برخوردار هستند که بنابر شرایط مورد حمایت این ارگان قرار دارند.  وی نبود پزشک متخصص برای این جانبازان را از دیگر مشکلاتی دانست که طی این سال‌ها گریبانگیر آنان است و تصریح کرد: متأسفانه یک بیمارستان آن هم در 5 کیلومتری این شهر قرار دارد که دارای هیچگونه متخصص از جمله ریه، چشم و... نیست و هر بیماری باید با هزینه شخصی این مسافت را طی کند و در نهایت متخصصی با توجه به شرایط این جانبازان وجود ندارد که به درمان آنان بپردازد. البته حدود 4 سالی است که در داخل خود شهر یک درمانگاه تأسیس شده است که آن هم مانند دیگر درمانگاه‌ها عمومی است نه تخصصی.
محمدیان به بیماری روحی ناشی از جنگ و اثرات بمباران شیمیایی که بر روح این بیماران تأثیر گذاشته است اشاره کرد و گفت: این بیماران به غیر از نیاز دارویی برای درمان جسم نیاز به درمان آلام روحی خود هم دارند و این کار با ارائه خدمات تفریحی و ورزشی تا حدودی میسر است. استفاده از اماکن تفریحی عمومی و فضاهای سبز مناسب می‌تواند به تقویت روحیه این افراد تا حدی کمک کند؛ اما متأسفانه نه تنها هیچ مجموعه تفریحی و ورزشی وجود ندارد بلکه در کل شهرستان سردشت شما قادر نخواهید بود فضای سبزی حتی به میزان 100 متر مشاهده کنید.‌ شاید فضای سبز حیاط یک خانه یا یک اداره از کل سطح شهر سردشت بیشتر باشد و این جای تأسف است.  اگرچه مدت 15 سال قبل ازسوی بنیاد شهید و امور ایثارگران مطرح شده بود که یک مجموعه ورزشی احداث خواهد شد اما این وعده عملی نشد. وی تعداد شهدای شهرستان سردشت را نسبت به کل جمعیت آن بیشترین آمار شهدای تقدیمی این آب و خاک عنوان کرد و افزود: در حال حاضر حمایت از جانبازان شیمیایی در سایر استان‌ها نسبت به تعداد آنان بسیار بهتر از این شهرستان است که آمار بالایی دارد.