فلسفه آلمانی در اردوی پرسپولیس

رسول مجیدی     @Rasoulmajidi تنها چند روز بعد از فینال لیگ قهرمانان آسیا که یادآوری‌اش برای پرسپولیسی‌ها چیزی جز حسرت و یأس به همراه ندارد، امید، خنده، روحیه بالا -یا هرچیزی که می‌خواهید اسمش را بگذارید- به اردوی پرسپولیس بازگشته. عکس بالا هم چیزی جز این نمی‌گوید. آنقدر خودش حرف دارد که می‌شود برایش تیتر زد: «بدون شرح» و آنقدر سوژه جالبی است که نمی‌شود به راحتی از خیرش گذشت. مشهور است که پس از قهرمانی لیورپول در فینال لیگ قهرمانان اروپای 2019، یورگن کلوپ از باشگاه خواست که در شروع فصل جدید از جام قهرمانی در آنفیلد رونمایی نکنند چرا که این جام به گذشته تعلق داشت. یورگن کلوپ که همین هفته پیش برای دومین بار پیاپی لقب بهترین مربی سال را از آن خود کرد همواره به بازیکنانش می‌گوید به گذشته توجهی نداشته باشند. چه گذشته‌ای که با پیروزی همراه بوده و چه گذشته‌ای که با شکست و باخت گره خورده. اسون بندر، هافبک سابق دورتموند یک بار در این رابطه گفته بود: «ما یاد گرفتیم که کاملا در لحظه باشیم، فقط بازی به بازی فکر کنیم.» این روحیه البته تنها به کلوپ اختصاص ندارد و به نوعی برگرفته از فرهنگ آلمانی‌ست که این روزها مربیان و سبک فوتبالش تمام دنیای فوتبال را به تسخیر خود درآورده. آلمانی‌ها از بعد از جنگ‌ جهانی دوم به این نتیجه رسیدند که باید گذشته خود و اتفاقاتی که مابین جنگ جهانی اول و دوم رخ داد را به طور کامل پشت سر بگذارند و به سمت آینده بروند. به قول سپ هربرگر، مربی قهرمان جام جهانی 1954: «پس از بازی همان پیش از بازی است.» کلوپ وقتی به بندر لیورپول رفت می‌دانست که با باشگاهی طرف است که گذشته با شکوهی دارد اما همواره سعی کرد به بازیکنان و مدیران تیمش بگوید «گذشته مهم نیست».  وقتی سال گذشته لیورپول بعد از ۳۰ سال قهرمان لیگ برتر شد مطلبی برای سایت فوتبال‌تریبون نوشت که بازتاب کاملی از این طرز تفکر بود. او خاطره جالبی از سال ۲۰۱۱ تعریف می‌کند. اینکه قبل از بازی حساس با بایرن مونیخ فیلم راکی را برای بازیکنان دورتموند پخش می‌کند تا آنها متوجه باشند باید مثل قهرمان فیلم، بر محدودیت‌های تیم‌شان غلبه کنند و به سراغ غول لیگ بروند. چند دقیقه بعد از پخش فیلم متوجه می‌شود این ابتکار عملش هیچ شوقی را در بازیکنان بوجود نیاورده. چون آنها اساساً قهرمانی به نام راکی را نمی‌شناختند! خودش داستان را شیرین تعریف می‌کند: «تمام سخنرانی من بی‌معنی بود! این مهم‌ترین بازی فصل بود. شاید مهم‌ترین بازی در دوران حرفه‌ای بعضی از بازیکنان. و سرمربی داشت 10 دقیقه در مورد تکنولوژی شوروی و سیبری صحبت می‌کرد!  این یک داستان واقعی است. این اتفاقی است که دقیقاً در زندگی رخ می‌دهد. ما انسان هستیم. گاهی اوقات باعث شرمندگی خودمان می‌شویم. فکر می‌کنیم در حال ارائه بزرگ‌ترین سخنرانی تاریخ فوتبال هستیم و در واقع، داریم در مورد یک چیز بی‌ربط حرف می‌زنیم. اما روز بعد دوباره بلند می‌شویم و دوباره ادامه می‌دهیم. می‌دانید عجیب‌ترین بخش این داستان کجاست؟ صادقانه بگویم نمی‌توانم با اطمینان بگویم که ما آن بازی را بردیم یا باختیم. کاملاً مطمئنم که این صحبت‌ها را در سال 2011 انجام دادم، قبل از پیروزی 3-1 و این داستان، ما را خیلی بهتر می‌کند! اما 100 درصد مطمئن نیستم. این موضوعی در فوتبال است که بسیاری همیشه درک نمی‌کنند. اینکه نتایج را فراموش می‌کنید. همه را با هم قاطی می‌کنید. اما آن بچه‌ها، آن لحظه در زندگی‌ام و این داستان‌های کوچک… اینها را هرگز فراموش نخواهم کرد.» همه اینها را نوشتم که بگویم نتایج می‌آیند و می‌روند اما چیزهای دیگری هستند که بیشتر در ذهن می‌مانند. در ایران همیشه گفته می‌شود که همه چیز فراموش می‌شود و فقط نتیجه‌ها در ذهن‌ها می‌مانند اما واقعیت اینطور نیست. وقتی به پرسپولیس سال ۲۰۱۸ فکر می‌کنیم فقط باخت‌شان در فینال مقابل رقیب ژاپنی جلوی چشم‌مان نمی‌آید. به این فکر می‌کنیم که پرسپولیس با دستانی کاملاً بسته به بازی نهایی رسید. در مورد فینال امسال هم داستان متفاوت نیست. پنجره نقل‌وانتقالاتی باشگاه بسته نبود اما شاید اگر بسته بود اتفاقات بهتری می‌افتاد و دست‌کم این همه ستاره در ابتدای فصل از تیم جدا نمی‌شدند. پرسپولیس و هوادارانش باید از اتفاقات روز شنبه ورزشگاه الجنوب قطر گذر کنند و عکس‌هایی که دیروز از تمرینات پرسپولیس منتشر شد نشان دهنده این بود که این اتفاق در کمپ تیم رخ داده است. برای پرسپولیس گذشته نباید مهم باشد، حتی به آینده هم نباید فکر کند. فعلاً مهم‌ترین چیز بازی بعد و بعد بازی بعدتر و سپس بازی‌های بعدی است. سید جلال و یارانش دیروز به خوبی نشان دادند که به این نکته آگاهند.