مراقب قضاوت‌های‌مان باشیم

بسیاری برنامه اخیر «همرفیق » را دیدند و هم خندیدند و هم اشک ریختند.خندیدند زیرا مرحوم علی انصاریان پر از انرژی بود و اشک ریختند زیرا تن رشید یک جوان زیر خروارها خاک سرد قرار گرفته است.
بیایید از زاویه ای دیگر به برنامه مذکور بنگریم.مهمان اصلی برنامه رضا صادقی خواننده پرآوازه بود.بنا بر رسم این برنامه مهمان اصلی می تواند خود، یک مهمان دعوت کند و انتخاب صادقی ،
علی انصاریان بود.در واقع مهمان، بهترین رفیق و دوست خود را دعوت می کند که در برنامه حضور یابد.آنها که حتی کمتر شناختی از علی انصاریان دارند می دانند که آن مرحوم صراحت عجیبی داشت.او بارها و بارها در برنامه هایی که حضور یافته بود هم برای خود دردسر درست کرده بود و هم برای تهیه کنندگان آن برنامه.هنوز هم کلیپ هایی خاص از این صراحت او در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود.
یکی دیگر از خصوصیات مرحوم انصاریان بذله گویی و پر انرژی بودن وی بود.در همین برنامه همرفیق به قدری وی انرژی داشت که به سادگی نبض برنامه را در دست گرفت و تا انتها هم


رها نکرد.او با جملات نغز و خاص چنین
نمی کرد بلکه با شوخی های به موقع و جالب اش
می توانست برنامه را کنترل کند.
این چند خط را عرض کردم تا بگویم اگر
بر فرض مرحوم انصاریان در قید حیات بود باز هم
موضع گیری ها و نتیجه گیری ها از برنامه آخر همرفیق با اجرای شهاب حسینی و حضور علی انصاریان همین بود؟تقریبا تمام کسانی که در مورد این برنامه اظهارنظر کردند و کامنت نوشتند از شیرینی‌ها و افسوس‌ها گفتند ولی آیا اگر ماجرا تفاوت می‌کرد باز هم چنین قضاوت‌هایی انجام می‌شد؟
بهرحال زمانی که انصاریان وارد عرصه هنر، بازیگری و اجرا شد عده ای برنمی‌تابیدند و شروع به استهزای مرحوم کردند.درست همانند ماجرایی که اکنون به نوع دیگری برای پژمان جمشیدی در حال
رخ دادن است.
جای طرح آن اکنون اینجا نیست ولی سربسته بگویم حتی نسبت به شوخی های علی انصاریان نیز قضاوت های عجیب و غریبی می شد و نسبت هایی داده شد به مرحوم که جای شگفتی داشت.
لب مطلب اینکه مراقب قضاوت های مان باشیم. به گونه ای نقد و نظر دهیم که وقتی طرف مقابل مان از این دنیا کوچ کرد افسوس نخوریم که فایده ای ندارد.یاد و خاطره علی انصاریان و مهرداد میناوند گرامی باد.