حسینی در جست‌وجوی ثبات

سوژه وصال روحانی     سیدمجید حسینی در سومین فصل حضورش در لیگ فوتبال ترکیه مصداق «یک راز سر به مهر» است. مردی که شاید کار بزرگی نکرده باشد اما آنقدرها هم ضعیف ظاهر نشده که سران این باشگاه معتبر ترکیه‌ای تصمیمی حتمی برای قطع همکاری با وی بگیرند. ترابزون در فصل کرونازده 2021-2020 این لیگ تاکنون در 24 بازی 45 امتیاز اندوخته و در رده چهارم جدول آرمیده است و فاصله‌اش با صدرنشین از 6 امتیاز فراتر نمی‌رود. در اوایل فصل که نیوتون انگلیسی سرمربی ترابزون بود، بهای چندانی به مدافع اسبق استقلال تهران داده نمی‌شد و او یار همیشگی نیمکت ذخیره‌ها و گاه حتی سکونشین بود اما پس از خلع نیوتون و روی کار آمدن عبدالله آوچی اوضاع حسینی بهتر شد و او حالا در اکثر قریب به اتفاق مسابقات این تیم مدافع وسط ثابت ترابزون است. حسینی تا این لحظه در 10 بازی و به مدت 308 دقیقه برای ترابزون پا به توپ شده و با اینکه گلی نزده و کارهای مهم و چشمگیر دیگری هم از او رؤیت نشده اما لااقل وضع و جایگاه او در ترابزون در قیاس با اوایل فصل بهتر و روشن‌تر است. این در حالی است که حسینی با ناملایماتی از این دست پیش‌تر هم مواجه شده بود. کارنامه او در فصل 2019-2018 مشتمل بر 25 بازی و حضوری 2037 دقیقه‌ای در لیگ ترکیه بود و در فصل بعدی (2020-2019) هم بیشتر از 16 بازی و حضوری 1117 دقیقه‌ای شامل حال وی نشده بود.   دیدگاهی دوگانه مجموعه این عوامل سبب شده دیدگاهی دوگانه نسبت به وی به وجود بیاید و انواع شایعات طی این فصول پیرامون او به گوش بخورد. بارها عنوان شده سران ترابزون در پایان فصل عذر حسینی را می‌خواهند و او را به باشگاه دیگری واگذار می‌کنند و حتی به یک انتقال موقتی و قرضی هم برای او می‌اندیشند و گاه نیز گفته شده است ترابزون به‌سبب نیاز فنی که به حسینی دارد، او را تا اطلاع ثانوی حفظ خواهد کرد. واپسین و جدیدترین خبر هم این است که ترابزون با احتساب اینکه از قرارداد حسینی فقط پنج ماه باقی مانده پیشنهاد تمدیدی سه‌ساله را به وی داده است. هر یک از حالات فوق تحقق یابد، برای مجید حسینی بازی در لیگ ترکیه وسیله و حربه‌ای برای موجه شمرده شدن جای او در ترکیب تیم ملی ایران به حساب آمده است. چه در نیمه دوم دوره طولانی زمامداری کارلوس کی‌روش و چه در دوره کوتاه مارک ویلموتس حسینی معمولاً یک پای ثابت زوج مرکز خط دفاع تیم ملی بوده و این زوج را بخصوص با مرتضی پورعلی‌گنجی تشکیل داده و بد هم کار نکرده و این چیزی است که در 12 بازی ملی این مدافع 83/1 متری 25 ساله به‌وضوح به چشم آمده است. مردی که در نفت تهران چهره شد و پس از کوچ علیرضا منصوریان از نفت به استقلال او را در این انتقال همراهی کرد و با درخشش در مسابقات آسیایی آبی‌ها لژیونر شد، حالا در کوران مسابقات اروپایی و در دل لیگ ترکیه هر روز به میزان بیشتری از تجربه و مهارت نایل می‌شود و ضمیمه کردن آن به نشاط و نیروی جوانی از حسینی مردی ساخته که می‌تواند لااقل 10 سال دیگر در فوتبال ایران و اروپا مطرح بماند و همچنان تأثیرگذار باشد.   آبی‌ها حسرت او را می‌خورند در باشگاهی مثل استقلال که لژیونر کم تحویل فوتبال ایران نداده، حسینی یک استثناست زیرا اگر امثال موسوی، دین‌محمدی، تیموریان، یزدانی و البته منصوریان زمانی به اروپا رفتند اعتقاد اهالی این قاره به آنها به‌سبب پیشینه خوب دایی‌ها، خدادادها، مهدوی‌کیاها و کریمی‌ها در فوتبال آلمان و نظایر این کشور در سطحی بالا بود، حسینی 20 سال بعد از آن کوشیده است در فضای بی‌اعتمادی‌ها و فقدان ثبات همان تصویر مثبت را در ذهن ورزش‌دوستان قاره سبز نسبت به خود و سایر ایرانی‌ها به وجود آورد و کم و بیش موفق بوده است. این در حالی است که استقلال در فصلی پرنوسان در لیگ ایران افسوس غیبت حسینی را می‌خورد و از هیچ‌یک از مدافعان وسط فعلی‌اش راضی نیست و ضعف آنها را مسبب اصلی فراز و فرودهای پرتعداد خود می‌داند.