آلونک نشینی مرکز آسیب هاست

امیرمحمود حریرچی‪-‬ حاشیه نشینی در اطراف شهرهای بزرگ از چالش‌ها و معضلاتی است که زنگ خطر آن مدتی است به صدا درآمده است به خصوص آنکه وضعیت اقتصادی شرایطی را به وجود آورده که روز به روز بر تعداد آنها افزوده می‌شود. در حال حاضر می‌توانم بگویم که ۴ یا ۵ میلیون نفر در حاشیه شهرهای کلان زندگی می‌کنند و آنهایی هم که در حاشیه مرزها زندگی می‌کنند و در واقع آلونک نشینند بیشتر از این مقدار هستند. اما آلونک نشینی یعنی مرکز آسیب. یعنی بسیاری از آسیب‌ها از همین جاها وقوع پیدا می‌کند. حاشیه نشینی هم یعنی کسانی که گذشته تاریکی داشته‌اند که آن را رها کرده‌اند مثلاً در روستا بدون امکانات زندگی می‌کرده‌اند یا در فقر به سر می‌بردند.
از سوی دیگر به سبب عدم رسیدگی به آنها آینده تاریکی هم پیش رو دارند.
خب این آدم‌ها با چنین وضعیتی قطعا ریسک پذیری بالایی از هر جهت دارند. در حاشیه نشینی شاهد خرید و فروش مواد مخدر،کودک همسری، دزدی‌ها و....هستیم که نیاز است بسیار مورد توجه قرار بگیرد. شروع حاشیه‌نشینی به دهه ۴۰ در ایران برمی‌گردد درست زمانی که از روستاها به شهر مهاجرت می‌کردند اما طی دو دهه اخیر این وضعیت به صورتی در آمده است که از حاشیه‌نشینی می‌توانیم به عنوان فاجعه یاد کنیم که مسئولین نسبت به آن کاملاً بی‌توجه هستند. معمولاً افرادی که در حاشیه شهرها زندگی می‌کنند دستفروش هستند و کودکان از آنجایی که امکانات تحصیلی برای شان مهیا نیست بی‌سوادند. با این اوصاف مسئولین تنها کاری که می‌کنند این است که آنها را تشویق کنند برگردند به جایی که از آن فرار کرده‌اند آنهم بدون آنکه امکانات ویژه را برایشان در نظر بگیرند در واقع حاشیه نشین‌ها به امیدی به سمت حاشیه نشینی کشیده شده‌اند.