ایران من

امان قرایی مقدم‪-‬ ایران من تنها با نشان دادن تصاویر تلویزیونی ونوشتن کلمه: «ایران من» بر روی صفحه تلویزیون، «ایران من» نمی‌شود ودر فکروذهن فرزندان این کشور نهادینه نمی‌گردد. بلکه اگر می‌خواهیم «ایران من» راپاسداری
وا زگزند حوادث، اجانب وبیگانگان مصون ومحفوظ نگهداریم وبه ایندگان بسپاریم واز فروریختگی فرهنگی وارزش‌ها وهنجارهای ملی ومیهنی وسنتی جلوگیری کنیم بهتر است میراث فرهنگی ملی ومیهنی نه هزارساله ایران از «تپه سیلک» در کاشان که قدمتی بیش از هشت هزارساله دارد ودر اصل ویرانه «زیگورات» باستانی ایران است تا «چغا زنبیل» در خوزستان ودانشگاه «گندی شاپور» که بیش از هفده قرن قدمت دارد و شیر سنگی وطاق بستان وگنجنامه در همدان وتخت جمشید وایوان مدائن وغیره وغیره هم از طریق صدا و سیما وهم از طریق گردشهای علمی در معرض دید فرزندان این کشور بگذاریم، زنده نگه داریم وبر آنها تاکید وپافشاری ورزیم تا آنها را از نزدیک لمس کنند.
تاریخ وادبیات وفرهنگ نه هزارساله ایران را به دانش‌آموزان بیاموزیم و با برپا کردن مجسمه‌های بزرگان تاریخی واسطوره‌های ملی چون آرش کمانگیر بر فرازالبرز کوه وشهر آمل (آری آری جان خود درتیر کرد آرش/ کار صدها صد هزاران تیغه‌ی شمشیر کرد آرش) وشعرا وادبا وفلاسفه و علوم چون: فردوسی، ناصر خسرو، خیام، ذکریای رازی، ابوریحان بیرونی، ابن سینا، مولوی، حافظ، سعدی، نظامی وصدها شاعروفیلسوف ونویسنده بزرگ دیگر که عقل در شرح آنها عاجز است درهمه شهرهای ایران در متن جامعه و در انظار عموم قراردهیم و درس تاریخ را بیش از پیش مهم بشماریم واز مظلومیت درآوریم.