تسهیلات، وام و امکانات به جای خودش لازم است اما کشورهای دنیا به جای دادن این تسهیلات و پیش از آن شرایط، ورود به کسب و کار را تسهیل میکنند. ما در حال حاضر رتبه ۱۲۷ فضای کسب و کار را داریم با این رتبه نمیشود پالس مثبت به سرمایه گذاران داد که وارد فضای سرمایه گذاری شوند.

نکته مهم این است که سرمایه مثل آهوی فرار است که هرجا مانع و مزاحمتی ببیند فرار میکند متاسفانه بخش عظیمی از سرمایههای کشور ما ترکیه، امارات و کشورهای دیگر را آباد کرده چرا که در آنجا قوانین باثباتتر و موانع کمتر است و حرف مسئولین هم تغییر نمیکند. آنها امروز برای تولید فرش قرمز پهن نمیکنند و فردا برای آن مزاحمت ایجاد کنند. این در حالی است که بسیاری از فرآیندهای تسهیل فضای کسب و کار هزینه چندانی ندارد. مثلا در شهرکهای صنعتی مناطق ویژه، زونبندی میکنیم و واحدهای قابل احداث را مشخص میکنیم چه ضرورتی دارد اینها را سراغ استعلام از دستگاههای مختلف بفرستیم؟ عملا بخش عمدهای از وقت سرمایهگذار در استعلامها تلف میشود چه اشکالی دارد که ما استعلامها را یکجا بگیریم و زیرساختها را آماده کنیم که سرمایه گذار بلافاصله اقدام کند. با این اقدامات ظرفیتها خیلی سریع بالفعل خواهد شد. خیلی از مطالعات اولیه و امکان سنجی و استعدادیابی باید توسط نهادهای مختلف انجام شود و سرمایه گذار برای اطمینان خود این مطالعات را تکمیل کند اما الان ما به سرمایه گذار میگوییم خودت با هزینه خودت این کار را انجام بده و آخرش مشخص نیست که به او مجوز بدهیم.

باید بدانیم که سرمایه گذار محکوم به سرمایه گذاری در کشور نیست و برای این کار مخیر است. آنچه بسیار اهمیت دارد زمان است. جواب استعلامها باید به سرعت داده شود و از ظرفیت فناوری اطلاعات نیز به درستی استفاده شود. این که ما به صادر کننده مجوز میدهیم با سرمایه گذار ارتباط داشته باشد باعث بروز فساد میشود. وقتی چنین مشکلاتی وجود دارد کسی به سمت تولید نمیآید و تولید موجود هم تعطیل میشود. ما باید حمایتهای لازم را از تولید انجام دهیم اگر درست برخورد کنیم شاید همین میزان سرمایه گذاری صورت گرفته کافی باشد ولی از تولید حمایت و پشتیبانی نمیشود. در عوض ما فعالیتهای رقیب که سودآوری آنها بالاست را آزاد گذاشتهایم اما سرمایه گذاری صنعتی به کشاورزی ریسک زیادی دارد و افراد طبیعتا به سراغ بخش رقیب میروند که مالیات و بیمه هم ندارد. چالش جدی برخوردهای سلیقهای و عدم شفافیت در مورد قوانین بیمه و مالیات است. در چنین شرایطی کسی که اهل رشوه باشد رشوه میدهد و کارش راه میافتد و کسی که سالم کار میکند برای ادامه فعالیت با مشکل مواجه میشود، آنچه مسلم است تولید به این شکل رونق نمییابد. ما باید اجازه دهیم واحدهای تولیدی از دوران نوزادی خود بگذرند و به دوران بلوغ برسند بعد از آنها مالیات بگیریم. در کشورهای دیگر با تولید کننده چنین برخورد نمیشود. مثلا چین به عنوان دومین اقتصاد دنیا به تولید کننده آسان میگیرد. ما در بخش رقیب تولید سخت گیری نداریم اما در بخش تولید همه استانداردهای روز دنیا باید رعایت شود. با این شیوه نمیشود تولید را سرپا نگه داشت.