روزنامه ابتکار

رئیس جمهوری نظامی و مزیت‌های احتمالی

سعید پورفرهادی- براساس اعلام وزارت کشور و تایید شورای‌نگهبان، انتخابات ریاست‌جمهوری در تاریخ 28 خرداد 1400 برگزار خواهد شد.
موضوع حضور نظامیان در انتخابات، چند وقتی می‌باشد که در محافل سیاسی و اصحاب رسانه مطرح می باشد، منتقدین و موافقین حضور نظامیان در عرصه انتخابات هریک برحسب تعلقات حزبی و گروهی خود به این موضوع نگریسته و مواضع خود را بیان می دارند.
سابقه کاندیداتوری نظامیان در ایران به سال‌های اول انقلاب برمی‌گردد، زمانی که دریادارمدنی از فرماندهان ارتش در سال 1358 خود را نامزد اولین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران کرد که نتوانست آراء لازم را برای احراز ریاست جمهوری به دست آورد، پس از آن نیز نظامیان دیگری مانند علی ‌شمخنانی، محسن رضایی و محمد باقر قالیباف نیز وارد عرصه انتخابات شدند که آنها نیز در کسب آرای مردم موفق نبودند.
شاید بتوان گفت در آن برهه زمانی دلیل عدم توفیق نظامیان در جلب آرا عمومی، سیاست‌زدگی جامعه و حضور انبوه رجل سیاسی از دو جریان عمده اصلاح‌طلب و اصول‌گرا بود که هرکدام قادر بودند از اردوگاه فکری خود بخشی از جامعه را با خود همراه نمایند.


اما پس از گذشت سال‌ها از دست به دست شدن چند باره قوه‌مجریه مابین دو طیف سیاسی و عدم کسب توفیقات در خور توجه دولت‌ها در حل مشکلات اقتصادی و معیشتی جامعه، نگاه عمده جامعه را از مطالبات سیاسی به سمت مطالبات اقتصادی سوق داد.
نارضایتی عمومی از وضعیت حاکم در اعتراضات خیابانی و طرح شعار اصولگرا-اصلاح طلب دیگه تموم ماجرا متبلور شد، در شرایط کنونی بخش عمده‌ای از جامعه دلیل اصلی نابسامانی‌های اقتصادی را شعارزدگی دولت‌ها و بی‌انظباطی‌های مالی و عدم انسجام رهبری در قوه مجریه قلمداد می نمایند، این همان پاشنه آشیلی نیروهای سیاسی است که دقیقاً نقطه قدرت شخصیت های با سابقه نظامی از آن برخوردار می باشند.
واقعیت مسلم آنست که بیشترین پیشرفت جمهوری اسلامی در تراز جهانی در بخش صنایع نظامی ایران اتفاق افتاده است، به گونه ای که بسیاری از تحلیلگران جهانی پیشرفت های این حوزه را بسیار شگفت انگیز و غیرقابل پیش بینی تفسیرمی کنند .
حال سوال این است که اگر نظامیان توانسته‌اند زیرساخت‌های نظامی کشور را بدین گونه متحول کنند، چرا نتوانند زیرساخت های اقتصادی کشور را دگرگون و توسعه یافتگی را برای میهن به ارمغان بیاورند.
اینجانب بدون آنکه بر حضور و یا عدم حضور نظامیان اصراری داشته باشم، مایل هستم از نگاه بی طرفانه و حتی المقدور واقع بینانه به موضوع نگاه و خطاب به منتقدین محترم و ملت عزیز ایران عرض نمایم که رئیس جمهوربد، چه نظامی و چه غیرنظامی، نهایتا یک رئیس جمهوربد است.
از طرفی آن چیزی که برای عموم شهروندان در انتخاب رئیس جمهوری آینده اهمیت دارد، اینست که کدام یک از کاندیداها برای اداره بهینه و حل مشکلات ریز و درشت کشور دارای برنامه مدون و اجرایی بوده و به دور از جناح بازی های رایج از تیم کارآمدی برای اجرای موثر برنامه ها برخوردار هستند.
مردم ایران رئیس جمهوری می خواهند که به دور از شعارهای پوپولیستی، ضمن صیانت از عزت و اقتدار ملی برای ارتقاء معیشت آنها دارای افکاری پویا و کارآمد بوده و موانع پیش رو پیشرفت وجهش اقتصادی کشوررا به خوبی بشناسد و برای رفع یکایک آنها کوشا باشد.
مردم ایران مایل هستند در انتخابات 1400 کاندیدای را بر کرسی قوه مجریه بنشانند که بتواند با حفظ دستاوردها و مواضع اصولی کشور برای ارتقاء همه جانبه ایران اسلامی در تراز جهانی با دنیا تامل و همکاری سازنده و هوشمندانه ای را پی ریزی کند.
مردم ایران رئیس جمهوری می‌خواهند که ضمن احترام به تمامی سلایق و نگرش های سیاسی با کاستن از اصطکاک در عرصه سیاست داخلی که حاصلی جزء هدررفت منابع ملی ندارد، توانایی وهنربه خط کردن تمامی جناح های سیاسی کشور را با هدف تبدیل شدن کشور به قدرت اول اقتصادی و نظامی خاورمیانه را داشته باشد.
در اینصورت دیگر فرقی نخواهد داشت که کاندید ریاست جمهوری یک فرد با سابقه نظامی باشد یا غیرنظامی، چراکه در سطح جهان نیز نظامیانی بودند که برای کشورشان منشاء خدمات مانده گاری گشتند و شاید بتوان به عنوان بهترین نمونه معاصر داخلی در این حوزه از امیرکبیر نام برد.
چه آن زمان که امیرکبیر قبل از صدراعظمی به عنوان یک نظامی با درجه امیرنظام شناخته می‌شد و چه آن زمان که به عنوان یک نظامی سابق و سیاسمت‌مدار زمانه خود، پیام آور صلح و دوستی با حکومت عثمانی قرن دوازدهم بوده است. امیرکبیر پس از انعقاد صلح با عثمانی‌ها، به عنوان پاسداران مرز و بوم نسبت به برقراری امنیت و پایان دادن به شورشها و یاغی گری های ایران آن زمان همت گماشت ونهایتاً اصلاحات سیاسی، مالی و اقتصادی ایران نوین را رقم زد.
امیرکبیر در دوره کوتاه صدرات خود موثرترین اصلاحات و نهضت مبارزه با مفاسد و رانت وابستگان حکومتی بنیان نهاد و در ادامه عمر با برکت خود اولین نظام نوین آموزشی ایران را تحت عنوان دارالفنون و سپس برای بسط افکار نو روزنامه وقایع اتفاقیه را بنیان گذاشت.
لذا به نظر می‌رسد، طرح و اشاعه نادرست بودن حضور کاندیداهای ریاست جمهوری با سابقه نظامی در انتخابات‌آتی ، بیش از آنکه یک بحث صرف سیاسی و از منظر اجتماعی باشد، با زیرکی خاصی عنوان و به آن دامن زده می‌شود تا در بطن خود به نوعی نظامی هراسی را در اذهان متبادر سازد، که هدف آن استمرار حضور هزار فامیل سیاسیونی است که در دهه‌های اخیر سکان اجرای کشور را در دست داشته و هرزگاهی قدرت را به مانند یک موروثه خانوادگی مابین خود تحت عنوان دولت های اصولگرا واصلاح طلب جابجا و تقسیم می‌کنند.
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
اسراييل‌ضربه راهبردي خورده است (اعتماد) از دستگیری شیطان هزار چهره تا سرقت با پابند الکترونیکی (جوان) اخبار ویژه (کيهان) عیارسنجی طرح مالیات بر عایدی سرمایه (تجارت)
سایر اخبار این روزنامه
وزیر بهداشت: کسی به حرف من گوش نکرد جلال خوش‌چهره نشست وین؛ یک گام به جلو رئیس پلیس راهور ناجا مطرح کرد جان با ختن روزانه 34 نفر در نوروز امسال معاون پارلمانی رئیس جمهوری: دولت هیچ دخالتی در رابطه با توقف سریال گاندو نداشته است یک کارشناس حوزه انرژی تاکید کرد امتیازگیری از اروپا و امریکا با کارت قرارداد ۲۵ ساله پیشنهاد ۴۵۰ هزار تومانی حق مسکن به دولت رفت بار سنگین اجاره‌بها بر دوش نحیف کارگران چرا سریال‌های طنز در شبکه نمایش خانگی از برنامه‌های طنز گذشته فاصله بسیار دارند؟ نویسنده‌ها، پشت عینک دودی! رئیس قوه قضائیه: اصحابِ «ما می‌توانیم» باید کار را در دست بگیرند خطیب‌زاده اعلام کرد به سیگنال‌های مثبت و منفی دولت بایدن اهمیت نداده‌ایم وزیر کشور: مردم باید نماینده فکرشان را در میان نامزدهای انتخابات داشته باشند رئیس جمهوری نظامی و مزیت‌های احتمالی