خدای رمضان ، خدای دیگری است؟!

خدای باری تعالی را دیگر بار مشیت بر این قرار گرفت که رمضانی از راه رسد و طلوع زیبا و غمزه سراسر ناز این ماه پر از راز و نیاز را مهمان چشم دل و سر بندگان فرماید، ماهی که شرافت های بسیار و کرامت های فراوان دارد، شب قدر و نزول قرآن مستحکم و هادی انسان به سوی خیر و صلاح و سعادت و کمال، قله شرافت رمضان است، همان شب قدری که خداوند حکیم از هزار ماه برترش خواند  و مقدرات بندگان به اراده خداوند رحمان تقدیر می شود، همان شب که پرونده اعمال، نزد حضرت صاحب الزمان(عج) آورده می شود و یوسف زهرا به اذن پروردگار عالمیان در آن نظر می کند و... رمضان های مبارک ماهی که رسول مهربانی ها حضرت رحمة للعالمین در خطبه شعبانیه مژده آمدنش را می دهد و روی آوردن ماه برکت و رحمت و مغفرت را به سوی مومنان بشارت می دهد، ماهی که درهای آسمان یکسره به سوی بندگان باز است و درهای رحمت الهی گشوده تر از همیشه. مبارک ماهی که برکت در ثانیه ثانیه و تمامی لحظه هایش موج می زند، هر لحظه رمضان به برکت تلاوت قرآن و جاری شدنش در زندگی مردمان، سرشار از رحمت الهی است و دم به دم مغفرت از کرانه های عرش بر فرش می بارد و اهل ایمان را فوج فوج به پناهگاه و ساحل امن غفران و رضای حق تعالی می رساند. رمضان گاه پرواز است و بهانه و وسیله ای برای رسیدن، رمضان «بُراق» تیزپرواز عرش نوردی است برای رساندن اهل ایمان و «دق الباب» باورمندان بر در «کرم» بی کران حضرت دوست. و فقط خدا و رسولش و ائمه طاهرین می دانند که در رمضان چه غوغایی است که حضرت ختم المرسلین می فرماید اگر مردم می دانستند که در رمضان چه خبر است، آرزو می کردند همه ماه ها رمضان می بود. رمضان ماه مهربانی بیشتر با مردمان، با پدر،مادر، فرزندان، همسایه ها و قوم و خویش و تمامی بندگان خداست، ماه ضیافت الهی که درهای آسمان یکسره به روی بندگان باز باز است، سفره دل اهل ایمان نیز به روی مردمان گشوده و سفره نان و خورش و داد و دهش شان نیز بیش از همیشه به مهمانی بندگان خدا مفتخر است. چشم یتیمان همانان که عائله خداوندند در زمین به هنگامه این فرخنده و مبارک مهمانی الهی، بیشتر به اقیانوس کرم کردگار و گشاده دستی اهل ایمان است. همان یتیمان که اشک هایشان، عرش خداوند را می لرزاند و خدا نکند که هیچ یک از ما عامل غمگینی دختران و پسران یتیم یا از جمله بی تفاوت های دنیای این فرزندان دل به خدا داده و پدر و مادر از دست داده باشیم! و مبادا که روز و شبی بر ما بگذرد و به اندازه وسع خویش مشکلی از مشکلات مردمان را حل نکنیم و دستی به یاری همنوعان خود نگشاییم. سحرهای رمضان خود «فجر»ی دیگر است و هنگامه غروب و «افطار»ش نوید اطاعت و نشان سراسر افتخار بندگی بر سینه مومنان می زند، همان اطاعت و بندگی که به خاطر فرمانبرداری از حضرت حق، نه تنها نفس های روزه دار،  تسبیح بلکه خواب او عبادت محسوب می شود و بهشت و از آن مهم تر رضای الهی، پاداش اهل روزه و عاملان به قرآن و دستگیران از یتیمان است و چه بزرگ و مهربان خدایی که اهل روزه فقط آنان نیستند که روزه می گیرند بلکه همه آنانی که دل در گرو رمضان و روزه و هنگامه سحر و افطار و عمل به قرآن و شوق «وصال» و «دیدار یار» دارند اهل رمضان و روزه اند حتی آنان که به دلایلی امکان روزه داری و لب بستن بر طعام و شراب ندارند اما مهر رمضان و شوق بندگی حق تعالی را به دل و جان دارند و حرمت ماه خدا را نیک نگاه می دارند. این ها که بر قلم جاری شد تنها «نمی» از «یم» ماه ضیافت الهی است که حقیری چون نگارنده به اندازه فهم و تشنه کامی از این دریای بی کران لبی تر می کند. و فقط باید از خدای تعالی تمنا کرد که از شهد ناب تر از عمل مصفای رمضان کام ما را شیرین کند و با حلاوت مناجات سحر و دعای افطار و اطاعت و بندگی، ذائقه ما را آشنا و مانوس فرماید. از همان خدایی که در همه لحظات از ابتدای خلقت و «ازل» تاکنون و از اکنون تا قیامت و تا هنگامه دمیدن اسرافیل در صور و سپس آن گاه تا ابد، خدای حکیم، بس مهربان و آمرزنده و غفار و رحمان و رحیم بوده و هست و خواهد بود. همان خدایی که در همه لحظه ها، همان خدای «احد»، «واحد»، «صمد»، «لم یلد»، «و لم یولد»، «و لم یکن له کفوا احد» است و رمضان و نماز هر آن چه را در مسیر کمال و سعادت انسان قرار داده از سر لطف و کرمش بوده و این ماه ضیافت را بهانه ای و وسیله ای برای هرچه به کمال و سعادت رساندن انسان و جلوه گری هرچه بیشتر رحمت و مغفرت الهی اراده فرموده است.