کورش شرفشاهی

روزنامه نگار

دوازدهم اردیبهشت بهانه ای است تا در اندیشه بزرگداشت جایگاه معلم، هر آنچه از دستمان بی می آید، انجام بدهیم. در این روز فضای مجازی آکنده از مطالب تاثیرگذار و جملات پر معنی می شود. آنها که در نتیجه آموزش های معلم به درجات بزرگی رسیده اند، با یادآوری خاطرات خوش قدردانی می کنند و آنهاکه بهره ای از علم نبرده و گوش به فرمان معلم نشده اند، با انتشار جملاتی متفاوت، بار مسوولیت را بر دوش می گیرند و می پذیرند که معلم چیزی برای آنها کم نگذاشته اما خودشان کم کاری کرده اند. در تمامی کلمات و جملات فقط خودمان را می بینیم. اگر معلم در آموزش سنگ تمام گذاشته و ما بجایی رسیده ایم، تعظیم بلند بالایی می کنیم و اگر خودمان بجایی نرسیده ایم، با کمال تواضع و البته تفاخر، بار مسوولیت را بر دوش می گیریم، اما آنچه دیده نشده و نمی شود، وضعیت معلم است. اگر روزی معلم در کلاس عصبانی بوده و تحمل دانش آموزان را نداشته، هرگز نپرسیده ایم که چرا چنین بوده است؟ هرگز نگران نبوده ایم که آقا معلم صبح زودتر از خواب بیدار شده تا برای تامین هزینه های زندگی اش مسافرکشی کند و زنگ کلاس که بصدا درآمده، سریعتر از دانش آموزان بیرون رفته تا بار دیگر پشت صندلی جابجایی مسافران بنشیند. هرگز نگران نشدیم که خانم معلم صبح باید زودتر بیدار شود تا صبحانه اعضای خانواده را آماده کند و پس از انجام وظایف مادری و همسری، مسیر خانه تا مدرسه را طی کند. امروزه هیچ درکی از زندگی سخت معلمان نداریم و نمی دانیم این قشر فداکار تا چه اندازه در شرایط تورم و گرانی زندگی خود را می گذرانند. هرگز متوجه نشدیم تا چه اندازه با حقوق های ناچیز سر می کنند.