طرفداری آری؛ کری‌خوانی نه

رسول مجیدی     @Rasoulmajidi   دربی تهران جمعه هفته پیش برگزار شد و مطابق انتظار حاشیه‌هایش بیشتر از متنش بود. از درگیری پایان بازی بگیرید تا ماجرای کری‌خوانی وزیر ارتباطات با استقلالی‌ها. آبی‌های تهران که از شکست در دربی حسابی ناراحت بودند، با خواندن توییت آذری جهرمی خشمگین شدند تا حتی فرهاد مجیدی هم در کنفرانس خبری پس از بازی به این کری‌خوانی وزیر واکنش بسیار تندی نشان دهد. واکنشی که بیشتر شبیه به توهین بود. این ماجرا باعث شده تا دوباره این بحث بین علاقه‌مندان فوتبال باز شود که آیا سیاستمداران و افراد مشهور جامعه حق دارند تیم مورد علاقه‌شان را در ملأ عام جار بزنند یا نه. اگر نگاهی به سیاستمداران معروف جهان بیندازیم شاید به نتایج جالبی برسیم. دیوید کامرون، نخست وزیر پیشین انگلستان از طرفداران استون ویلا به حساب می‌آمد. البته طرفداری او شاید امری ناگزیر بود. ویلیام داگدیل، دایی او از مدیران بلندپایه استون ویلا بود و حتی سه سالی مدیرعامل هم شد. کامرون از 13 سالگی بازی‌های این تیم را تماشا می‌کرد اما در دوره نخست وزیری‌اش هرگز از استون ویلا طرفداری ویژه‌ای نکرد. آنگلا مرکل، صدراعظم فعلی آلمان که سال آخر ریاستش بر این کشور را تجربه می‌کند هم از آن دسته فوتبالی‌هایی است که همیشه گفته طرفدار فوتبال زیباست. به همین خاطر خیلی‌ها اعتقاد دارند او طرفدار تیم بوروسیا دورتموند است اما واقعیت این است که مرکل عضو افتخاری باشگاه دسته دویی انرژی کوتبوس است. او هم تا به حال برای تیمی در این کشور کری نخوانده. پرنس آلبرت دوم، پادشاه موناکو هم که دیگر تابلو است طرفدار چه تیمی ست. او حتی زمانی گفته بود دوست دارد زلاتان ایبراهیموویچ را به باشگاه موناکو بیاورد و برای خرید ماریو بالوتلی هم آماده است. با این همه چون کشور کوچک موناکو تیم معروف دیگری ندارد، هواداری پادشاه از موناکو هرگز باعث نفرت نشده. ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه هم که متولد شهر سنت پترزبورگ است همیشه به عنوان یکی از طرفداران زنیت شناخته می‌شود. گرچه خود پوتین ترجیح می‌دهد همیشه از او به عنوان یک طرفدار ورزش‌هایی چون هاکی و جودو یاد شود تا یک فوتبالی و به همین خاطر کسی او را پشت موفقیت‌های تیم زنیت نمی‌داند. جک استرا، وزیر خارجه اسبق انگلیس که برای ایرانی‌ها هم حسابی نام آشناست و زمانی مسئول مذاکره 3 کشور اروپایی با ایران بر سر مسائل هسته‌ای بود از جمله سیاستمدارانی است که خیلی واضح گفته طرفدار تیم بلکبرن راورز است. باشگاهی که در سال 1995 قهرمان لیگ برتر شد و اتفاقاً در سال 1998 استرا را به عنوان رئیس افتخاری باشگاه منصوب کرد. در آرژانتین و برزیل هم فوتبالی بودن رئیس جمهور چیز عجیبی نیست. مثلاً وقتی کریستانا کرشنر در سال 2007 رئیس جمهور آرژانتین شد همه می‌دانستند او طرفدار خیمناسیا لاپلاتاست. تیمی که متعلق به زادگاه خانوم رئیس جمهور بود. لولا داسیلوا رئیس جمهور برزیل طی سال‌های 2003 تا 2011 هم از طرفداران سرسخت کورینتیانس بود. اما شاید معروف‌ترین سیاستمداری که علناً از یک تیم باشگاهی حمایت و هواداری می‌کرد کسی نباشد جز سیلویو برلوسکونی. این سیاستمدار ایتالیایی از سال 1986 تا سال 2017 مالک اصلی آ ث میلان بود و در همان سال‌ها در 3 دوره مختلف نخست وزیر ایتالیا شد. با این همه حتی پول‌های زیادی که او به باشگاه روسونری در طول مدت صدارتش در کشور تزریق می‌کرد هم اینچنین باعث نشد تا فضای سیاسی و اجتماعی علیهش شود. طبیعی هم بود او از ثروت شخصی‌اش برای میلان هزینه می‌کرد. به نظر می‌رسد دلیل اصلی در ماجرای بحث‌برانگیز شدن توییت‌های فوتبالی آقای وزیر ارتباطات شاید این باشد که او بیشتر از اینکه از تیم خودش حمایت کند، دوست دارد به رقیب طعنه بزند و برایش کری بخواند. آن هم در کشوری که دو باشگاه اصلی‌اش کاملاً دولتی‌اند و اسپانسرها اغلب متعلق به شرکت‌های زیرمجموعه وزارت ارتباطات! شاید هیچ مدرکی برای اثبات کمک وزیر به باشگاه مورد علاقه‌اش وجود نداشته باشد اما همین شرایط می‌تواند دست کم برای هواداران استقلال که 4 سال آزگار است شاهد قهرمانی تیم رقیب‌شان هستند، شائبه‌برانگیز شود و کری‌های وزیر را تحمل نکنند. اینکه یک سیاستمدار طرفدار یک تیم فوتبال باشد اصلاً عجیب نیست اما شاید بهتر باشد آنها در فوتبال دو قطبی این روزها، یا هواداری‌شان را انقدر علنی جار نزنند یا دست کم فقط در حمایت و تقدیر از تیم خود پست بگذارند و توییت بزنند؛ نه در جهت زیر سؤال بردن ارزش‌های تیم رقیب.