اقتدار صدرنشینی

سرمقاله فرشاد کاس‌نژاد   @Farshadcasnejad   بزرگ‌ترین افتخار دوران بی‌افتخار مربیگری مارک ویلموتس در تیم ملی ایران پیروزی ۱۴ - صفر مقابل کامبوج بود که احتمال حذف آن نتیجه از کارنامه تیم ملی ایران در مسیر جام جهانی وجود دارد. کناره‌گیری کره‌شمالی از ادامه راه بازی‌های مقدماتی جام جهانی قطر و جام ملت‌های چین، به حذف نتیجه بازی‌های هر تیم در هر گروه با تیم آخر گروه منجر می‌شود و این می‌تواند صعود تیم ملی ایران را از گروه C سخت‌تر کند. پیش از این نیز صعود تیم ایران از این گروه به اندازه کافی دشوار بود و کناره‌گیری کره‌شمالی و تأثیر آن در جدول گروه‌ها، ماجرای فوتبال ایران در راه جام جهانی را پیچیده‌تر کرده است. همان ۱۴ گل تیم ویلموتس به کامبوج را هم باید از ذهن خود پاک کنیم و به یاد بیاوریم که ساختمان فدراسیون فوتبال و نیمی از ساختمان باشگاه پرسپولیس را بابت هیچ و پوچ از دست دادیم تا تازه قسط اول قرارداد ویلموتس پرداخت شود و هنوز فدراسیون دست‌کم دو برابر مبلغ پیشین به او بدهکار است اما در مسیر جام جهانی امیدها کمرنگ بود و کمرنگ‌تر شده است. حتی برای اینکه به عنوان تیم دوم گروه صعود کنیم، حالا در شرایط تازه و احتمالی، کار تیم ملی بیش از گذشته سخت است. باورش آسان نیست که فوتبال ایران به چنین روزگاری در مرحله گروهی مسیر جام جهانی گرفتار شده باشد اما این واقعیت دارد. توانایی فنی مربیگری ما برای صعود از این گروه با دراگان اسکوچیچ نمی‌تواند چندان بیشتر از دوران حضور ویلموتس باشد اما دلخوشی‌ها با شناخت بیشتر اسکوچیچ از بازیکنان ایرانی و البته امید به درخشش ستاره‌های ایران پدید می‌آید. تیم ملی فاصله چندانی با آغاز بازی‌هایش ندارد. از ۱۳ تا ۲۵ خرداد تکلیف تیم ملی ایران روشن می‌شود و آن ۱۲ روز می‌تواند آینده فوتبال ملی ایران را تعیین کند. تیم ملی در این فرصت کوتاه هم باید با دشواری کارش بیشتر آشنا شود و هم باید بدون استرس بازی‌هایش را شروع کند. خبر کناره‌گیری کره شمالی و سختی تازه‌ای که از این خبر به ذهن می‌رسد، می‌تواند تیم ملی را بیشتر به وحشت بیندازد و این وحشت فرضی می‌تواند برای تیم بحران فنی پدید بیاورد. جام جهانی چیزی نیست که فوتبال ایران بخواهد به آسانی آن را از دست بدهد. فوتبال ایران فارغ از تمام سوءمدیریت‌ها به مرحله‌ای رسیده که صعودش به جام جهانی از حداقل خواسته‌هاست. اما این‌روزها فقط درخشش پسران تیم ملی این امید را در ما زنده نگه می‌دارد. امید اندکی نیست. واقعیت این است که پراکنش کرونا فرصت اردوها و بازی‌های دوستانه باکیفیت را از تیم ملی سلب کرد و در چنین شرایطی درخشش تک‌ستاره‌ها می‌تواند امید بزرگی در مسیر صعود به جام جهانی قطر و جام ملت‌های چین باشد. ایجاد روابط درون‌تیمی و ساختن تیم از منظر ارتباط بازیکنان، کار آسانی در این شرایط نیست و این به مشکل بزرگ مربی تیم ملی تبدیل شده‌ است. اسکوچیچ سابقه‌ای در رابطه با بازیکنان تیم ملی ندارد و این کار را سخت می‌کند و با چند دیدار بین مربی و بازیکنان هم این مشکل حل نمی‌شود. این رابطه در اردوها شکل می‌گیرد که از تکرار آن محروم بودیم. اما تیم ملی چاره‌ای ندارد جز اینکه بعد از سخت شدن کارش برای صعود به عنوان تیم دوم، به صعودی مقتدرانه فکر کند، با بازی‌هایی که شاید درخشش ستاره‌های تیم ملی را به نمایش بگذارد.