ماجراجویی در تیم ملی

سرمقاله فرشاد کاس‌نژاد   @Farshadcasnejad   برای تیم ملی ایران راه صعود از گروه C به عنوان تیم دوم با نتایج سایر گروه‌ها باز می‌شود اما آنچه می‌تواند بدون هیچ شبهه‌ای ما را به مرحله بعدی رقابت صعود به جام جهانی قطر برساند، دو پیروزی پی در پی مقابل کامبوج و عراق است، بدون حرف و حدیث، همان‌چه از توان تیم ملی خارج نیست. از یک‌سو می‌توانیم بزرگنمایی درباره بحرین را به خاطر بیاوریم که همزمان با میزبانی‌اش از گروه C سدی مقابل ایران لقب گرفته بود که با ۳ گل از این بازی مجازی حذف شد. بازی ایران - بحرین در فضای رسانه‌ای ایران و شاید در ذهن تیم ملی ایران یک نبرد هولناک جا افتاده بود اما فاصله عمیق بین ستاره‌های دو تیم و شگردهای دراگان اسکوچیچ برای شکست بحرین کافی بود. از سوی دیگر نباید آن پیروزی را ملاک برای تصور یک پیروزی آسان دیگر مقابل عراق تلقی کرد. حکایت بازی با عراق می‌تواند متفاوت باشد، چنان‌که حکایت فوتبال عراق با فوتبال بحرین در آسیا بسیار متفاوت است، اگرچه عراق در این تورنمنت تا امروز درخشان هم نبود و در بازی با هنگ‌کنگ با عراق واقعی‌تری برای شناخت بیشتر مواجه می‌شویم. شاید همین حساسیت‌های بجای بازی با عراق، اسکوچیچ را به این فکر بیندازد که با تغییرات پرشمار مقابل کامبوج بازی کند. تیم اصلی نباید خسته شود. این یک فرض است اما توجه کنیم که اگر در تیم ملی، تیم دومی را تصور کنیم، با ترکیبی مواجه می‌شویم که از ترکیب اصلی چندان کم ندارد. تصمیم با اسکوچیچ است که می‌خواهد تیم اصلی‌اش را در شرایط مسابقه قرار دهد و مقابل کامبوج نیز به میدان بفرستد یا تغییرات بسیاری را در نظر بگیرد. البته یک راه میانه، منطقی‌ به نظر می‌رسد. ترکیب برتر تیم ملی را در نیمه دوم بازی با بحرین دیده‌ایم، آنگاه که سامان قدوس به ترکیب اضافه شد و بازی در خط میانی معنای دیگری پیدا کرد. سامان این نقش را اگر در بازی با عراق بر عهده بگیرد، از بسیاری نگرانی‌ها برای صعود می‌کاهد. او بهترین پلی‌میکر تیم ملی است و بازی گرفتن از او در نقش وینگر، سوزاندن بخشی از توان اوست. مصدومیت وحید امیری هم از مسائل مهم تیم ملی است. هنوز کسی نمی‌داند او به بازی با عراق می‌رسد یا نه. تیم ملی مقابل کامبوج باید بازی بدون وحید را نیز شبیه‌سازی کند و بداند که بهترین جانشین او کیست. وحید در تیم ملی بازیکن بی‌جانشین نیست و مصدومیتش نباید تیم ملی را دچار سردرگمی کند. دراگان اسکوچیچ هنوز در این دو بازی باقی‌مانده باید بزرگترین آزمون‌های مربیگری خود را پشت سر بگذارد. هنوز بخش مهمی از مسیر ما در همین گروه پیش‌روی ما است و صعود قطعی نشده و جدل‌های ما همچنان سرنوشت‌ساز است. شگردهای او مقابل بحرین امیدوارکننده بودند اما اگر همان بازی را به دو نیمه تقسیم کنیم، با نیمه اول بحث‌برانگیزی مواجه می‌شویم. گره‌ها در نیمه دوم باز شدند اما باید بدانیم که همیشه آسان باز نمی‌شوند. تیم ملی بازی به بازی پیش می‌رود و ذهنش را به بازی پیش‌رو متمرکز می‌کند. این رفتار صحیح در یک تورنمنت است. دراگان اسکوچیچ از بازی با کامبوج که بگذرد، آنگاه به نتایج دقیق‌تری درباره بازی با عراق می‌رسد. این لذت ماجراجویی در تیم ملی را کاش با این همه اضطراب از دست ندهیم.