شادکامی ایرانیان در شام صعود

10 سالی‌‌ می‌شد که منتظر بودیم؛ انتظار برای رسیدن به یک پیروزی شیرین و دلچسب مقابل عراق؛ بردی که طعم صعود داشته باشد. یک برد که با آن کیف کنیم در شب گرم 26 خرداد ماه؛ شبی که ایران را خوشحال کرد؛ شبی که فراموشمان نخواهد شد.
اسکوچیچ برای این بازی چهار تغییر را در ترکیب تیم ملی نسبت به بازی با کامبوج انجام داده بود که بیرانوند، کنعانی‌زادگان، حاج‌صفی و آزمون به‌جای امیر عابدزاده، مرتضی پورعلی‌گنجی، میلاد محمدی و سامان قدوس بازی را شروع کردند. اسکوچیچ بازهم به ترکیب دلخواه خودش اعتماد کرده بود.
بازی که شروع شد همه چیز برعکس بود؛ انگار که عراقی‌‌ها برد می‌خواستند؛ ترکیبی که اسکوچیچ روانه میدان کرده بود با عدم حضور قائدی و قدوس از خوب‌های سه بازی قبلی چندان به دل نمی‌نشست و تیم ضرب و زور نداشت انگار. هرچند که با طمأنینه بازی می‌کرد اما هجومی نبود تا کمی نگران شویم. به هرحال حریف عراق بود؛ همان تیمی که در چهار بازی قبلی نتوانسته بودیم مقابلش پیروز شویم و حالا هم که برد می‌خواستیم چندان حمله نمی‌کردیم.
توپ رسانی به طارمی و سردار با مشکل روبه‌رو بود و آنها خودشان برای خود خلق موقعیت می‌کردند و همین نشان می‌داد که تیم نیاز به تعویض دارد. شرایط دقیق مانند نیمه اول بازی با بحرین بود با این تفاوت که عراق نترس‌تر از بحرین بود و در ضد حملات خطرناک نشان می‌داد. با اینحال فقط یک پاس درست کافی بود تا با سه ضرب دروازه عراق باز شود. علی قلی زاده در دقیقه 35 با پاس طولی خود احسان حاج صفی را صاحب توپ کرد و ارسال یکضرب کاپیتان به داخل محوطه جریمه با ضربه دقیق و یکضرب سردار آزمون ایران را به آن چیزی که می‌خواست رساند. حالا ایران با خیالی راحت بازی می‌کرد و عراق هم انگار دلش نمی‌خواست بیشتر بخورد و کار خاصی انجام نمی‌داد تا دو تیم با همین نتیجه راهی رختکن شوند.


نیمه دوم خبر رسید که استرالیا با یک گل از اردن پیش افتاده و این یعنی اینکه خیال ایران و عراق تقریباً بابت صعود باید راحت باشد به‌خصوص عراقی‌‌ها که وضعیت بهتری نسبت به ما در صورت دوم شدن داشتند. ولی با اینحال می‌توانستند در همان ابتدای نیمه دوم گل مساوی را توسط بشار رسن بزنند که بیرانوند توپ را گرفت‌. عراق دست بردار نبود و کمی بهتر بازی می‌کرد و همین باعث‌‌ می‌شد که ایران تحت فشار خسته و مجبور به خطا شود. سؤال اینجا بود که چرا اسکوچیچ دست به تعویض نمی‌زند؟
اسکوچیچ تعویض کرد اما بازهم غافلگیر شدیم. میلاد سرلک جای عزت اللهی را گرفت و میلاد محمدی جای احسان حاج صفی را تا تقریباً روند تیم به همان گونه ای که از ابتدا بود حفظ شود. اسکوچیچ می‌خواست نتیجه را حفظ کند؛ کاری خطرناک مقابل تیمی که هرچند خسته و عصبی نشان می‌داد اما به هرحال خطرناک بود و نباید دست کم گرفته‌‌ می‌شد. دقیقه 73 همکاری خوب طارمی و آزمون می‌توانست ما را به گل دوم برساند اما ضربه سردار را دروازه‌بان عراق در مصافی تقریبا تک به تک دفع کرد تا اختلاف بیشتر نشود. ایران منطقی تر بازی می‌کرد و عراق عصبی و احساسی. دقیقه 78 قائدی جای سردار وارد میدان شد و قدوس جای جهانبخش را گرفت تا تیم نفسی چاق کند. دقیقه 79 قلی زاده نیم خیزمان کرد اما ضربه آرام او را جلال حسن گرفت تا آه از نهادمان بلند شود.
دقایق آخر نفسگیر بود و پر التهاب. ایران جلو کشیده بود و بازهم فرصت گلزنی داشت اما جلال حسن گویا قرار نبود گل دوم را بخورد و خیال همه را راحت کند. سه موقعیت خوب را از دست داده بودیم و حالا نگران بودیم که نکند در آخرین دقایق اسیر قانون نانوشته فوتبال شویم که «‌اگر نزنی، می‌خوری .»‌ اتفاقی که عراق توان آن را نداشت و اگر قائدی دقیق‌تر می‌زد دومین گل را هم در دقیقه 95 می‌خورد ولی قرار بود کار
یک بر صفر تمام شود تا ایران با اقتصادی‌‌‌ترین برد تاریخ خود صدرنشین گروه C شود و با 18 امتیاز بالاتر از عراق و بحرین راهی مرحله بعد شود.
بردیم و صعود کردیم تا در شب داغ آخرین روزهای بهار شادی به دل مردم ایران هدیه شود. بردیم و صعود کردیم اما هرگز فراموش نمی‌کنیم که این سختی و مشقت را از سوء مدیریت کسانی داریم که با ویلموتس گیت هم تیم را به این سختی انداختند و هم هزینه‌های میلیاردی را به بیت‌المال تحمیل کردند. دیشب شب پیروزی و درخشش بود اما این پیروزی می‌توانست خیلی راحت‌تر و زودتر از اینها به دست آید.