شهروند| «بچه‌داری حوصله می‌خواهد.» کالسکه را جلوی پایش گذاشته و چشم از آن برنمی‌دارد. «همین یکی هم زیاد است. بچه‌دار شدم، نگویند اجاقش کور است.» برگه‌های آزمایش میان انگشتانش خشک شده‌اند، نگرانی میان چشمانش خانه کرده. «چند وقتی است همسرم سرگیجه دارد.» «شادی» در خانواده هفت‌نفر بزرگ و عروس شد. «مادرم همیشه در حال رفت‌ و روب و بچه‌داری بود.» دردهای مزمنی که می‌پیچید میان دست‌ها و پاهای مادر «شادی» را منصرف کرد از بچه‌دار شدن. «هیچ‌وقت دوست نداشتم مانند مادرم شوم. به این فکر می‌کردم چرا مادرم با بچه‌دار شدن این همه دردسر برای خودش درست کرده است.»
پسر «شادی» هشت‌ماهگی را پشت‌سر گذاشته. «بیشتر وقتم را همین ورُجک می‌گیرد.» همه این هشت‌ماه در کنار بی‌خوابی‌ها و بی‌تابی‌های پسرک «شادی» دلنگران آینده بوده. «شرایط با گذشته فرق کرده. هر بچه امروز به اندازه دو بچه قدیم هزینه دارد.» «محسن» همسر «شادی» اما عاشق خانواده بزرگ است؛ خانه‌ای پُر از هیاهوی بچه‌های قد و نیم‌قد.«به نظرم خانواده بزرگ با شرایط فعلی اصلا عقلانی نیست.» «شادی» کودکان امروزی را متفاوت با هم‌نسلان خود می‌داند. «وقتی کودکی را دنیا می‌آورید مسئول زندگی یک انسان می‌شوید؛ مسئولیت بزرگی است.» «شادی» تکانی به کالسکه می‌دهد. «فکر حال و آینده کودک، رستم را هم از پا درمی‌آورد.»
آرزویی که محال شد
«بچه؟! مگر عقلم را از دست داده‌‎ام.» هفت سال از زندگی مشترکش می‌گذرد و هنوز طعم پدر شدن را نچشیده. «هنوز یک سقف از خودم ندارم با چه جراتی پدر شوم؟» همسر «میثم» پابه‌پایش کار می‌کند، اما هنوز چرخ زندگی‌شان لنگ می‌زند. «هر دو در یک شرکت مهندسی کار می‌کنیم.»