متاسفانه «باندبازي» در انتخاب بازيگر وجود دارد

آرمان ملی: عبدالرضا اکبــری با بیان اینکه به باندبازی در انتخاب بازیگران اعتقاد دارد، اظهارکرد: گروه‌هایی تشکیل داده‌اند و نقش‌ها را بین خودشان تقسیم می‌کنند. بسیاری از این گروه‌ها از دوستان خودم هستند. این  بازیگر که مهمان برنامه سریالیست تلویزیون بود، بیان کرد: قطعا تفاوت زیادی بیان نسل فعلی و نسل ما هست. پیشکسوتان با سختی وارد این عرصه شدند. خیلی دشوار بود تا کاری را به عرصه برسانند و مردم را پای کار بکشانند و با مقوله تئاتر، نمایش و بازیگری آشنا کنند. برای اینکه بازیگری و شخصیت را جا بیندازند کارهای سختی کردند. در حال حاضر در ساده‌ترین شکل ممکن کار می‌کنیم. به‌نظرم بازیگران فعلی در مقایسه با نسل گذشته و نسل خودمان باید بگویم ما به پول و شهرت فکر نمی‌کردیم. هرچند اجتناب‌ناپذیر بود. شهرت و معروفیت و محبوبیت چیزهایی است که با این شغل می‌آیــد. اما اینکه چطور بتوانی خودت را حفظ کنی مهــم است. شاید شهرت به سادگی یک‌شبه به‌دست بیاید اما به همان سادگی هم از دست می‌رود. حفظ آن سخت است. بازیگرانی داریم که به‌خاطر تیپ، ظاهر، چهره و لباسشان یک‌شبه برای کاری انتخاب شوند و این یکی از فاکتورهاست. استعداد، خلاقیت، ذوق، سلیقه، زیباشناسی، سواد و اخلاق بازیگر بسیار مهمتراست. بسیاری از بازیگران ما در حال حاضر فقط دیالوگ حفظ‌کن‌های خوبی هستند. این دیالوگ‌ها را هرکسی می‌تواند حفظ بکند. او تاکید کرد: بسیاری از بازیگران ما که تحصیلکرده این کار و تجربه کرده این رشته هستند و سال‌ها روی صحنه تئاتر بوده‌اند الان در خانه‌ها نشسته و بیکار هستند. به‌نظرم باید طوری این قضیه مدیریت شود و این دوستان را به کار دعوت کنند. کار بازیگری فقط دیالوگ حفظ‌کردن نیست. اینکه بتوانیم نقشی را با تمام وجود، عشق و با یک احساس خیلی شفاف بیان کنیم مهم است. احساس می‌کنم الان در بازی‌هایی که می‌بینیم خون جریان ندارد. بازی‌ها تقلیدی شده است. از روی دست هم تقلید می‌کنند. واضح است نیاز نیست من اشاره کنم. بیشتر انتخاب‌ها براساس تیپ افراد است. ما در دانشگاه‌ها بچه‌های مستعدی داریم اما خودتان در جریان هستید یک تیم این طرف و یک تیم آن طرف تشکیل داده‌اند. برای خودشان گروه درست کرده‌اند و بدون اینکه در نظر بگیرند هر نقشی به فلان بازیگر می‌خورد و باورپذیراست افراد را انتخاب می‌کنند در حالی‌که با انتخاب درست ۵ درصد مسیر را رفته‌ای. انتخاب‌ها درست نیست. 
 تقسیم نقش همچنان ادامه دارد
اکبری توضیح داد: ۱۰۰ درصد به باندبازی در انتخاب بازیگران برای نقش‌ها اعتقاد دارم. بسیاری از اتفاقاتی که می‌افتد و شاید خیلی‌هایشان از دوستانم باشند، اینطور است که نقش‌ها را بین خودشان تقسیم می‌کنند. می‌بینی در یک سال، دو سال یا سه سال در شبکه‌های مختلف و فیلم‌ها حضور دارند. به این دلیل که مدیریت نمی‌شود و نقش‌ها را بین خودشان تقسیم می‌کنند. در حالی‌که می‌شود این را مدیریت کرد. اتفاقاتی که در سازمان می‌افتد و خودمان هم از دوران جوانی کارمان را اینجا شروع کردیم و تلویزیون سکوی پرتاب ما بود یک طور دیگر است. آن طرف هم طور دیگری است. اگر می‌خواستند در خانه سینما سختگیری‌هایی برای ورود بازیگران جدید داشته باشند برای این بود که می‌خواستند صرفا به هرکسی کارت ندهند. هرکسی عضو خانه سینما نشود به سادگی و بتواند ۱۰ نمونه کار نقش اولی را در سینما داشته باشد. تجربه تئاتر و تحصیلات آکادمیک داشته باشد. ولی خیلی‌ها می‌آمدند و بی‌رویه این کار را می‌کردند. مقداری جلوی آن گرفته شد. اما تقسیم نقش همچنان ادامه دارد و می‌بینیم همانطور بی‌رویه که البته شدت هم پیدا کرده است ادامه می‌دهند. دوستان خودمان تیم تشکیل داده‌اند. با گروه مخالف  نیستیم. اعتقادم این است که برای داشتن یک تئاتر باید گروه داشته باشی. گروه وجود داشته باشد نقش و بازیگری هم وجود دارد. اما گروهی که بتواند حق دیگران را بدهد. اگر در گروهمان ببنیم افرادمان برای نقشی مناسب نیستند از بیرون افراد را دعوت کنیم تا نقشی را ایفا کنند. این گروه‌ها زیاد ماندگار نیستند و به هر حال جدا می‌شوند و به پایان می‌رسند و سراغ چیزهای دیگری می‌روند. بازیگر سریال «تولدی دیگر» گفت: زمانی یادم است در گروه تئاترمان که ۱۰ سال کار کردیم این را یاد گرفتیم که اگر من اینجا نقش اصلی بازی می‌کنم به واسطه تیپ، قیافه و استعداد و ظرفیتم برای این نقش مناسب هستم بچه‌ها می‌پذیرفتند و به رشد من کمک می‌کردند. در نقش‌های مختلف دو، سه یا چهار اینطور بود. می‌دانستم در یک تئاتر دیگر من نقش اصلی نیستم و دوست دیگرم به واسطه پتانسیل‌هایی که دارد قرار است باشد. این را می‌پذیرفتیم. در این گروه‌ها وقتی یکی از بچه‌ها دو تا نقش اصلی بازی می‌کنند از رو برای هم شمشیر می‌بندند. بسیاری از همکارانم و اساتیدی که در دانشگاه‌ها هستند مسائل تئوریک را آموخته‌اند، تجربه‌ای از جلوی دوربین بودن و تئاتر نداشته‌اند، شاید نسل ما بتواند اینها را منتقل کند.