شاید تا موقعی که خبر قطعی حذف استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا اعلام نشده بود، هنوز خیلی‌ها باور نداشتند که چنین اتفاقی رخ خواهد داد. با این حال چنین ماجرایی در واکنش به بی‌نظمی‌های مالی و ساختاری در فوتبال ایران برای نخستین‌بار رخ داده و مشخص نیست با چه واکنشی از سوی مسئولان ورزش کشور همراه می‌شود.

در همین خصوص با امیر حاج‌رضایی، کارشناس فوتبال ایران به گفت‌وگو پرداختیم که در ادامه ماحصل آن را می‌خوانید:

* حذف استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا، نه تنها فوتبال بلکه ورزش ایران را به واسطه طرفداران میلیونی این دو باشگاه تحت تاثیر قرار داده است.

بیش از همه دل‌مان باید به حال هواداران این دو تیم بسوزد که با یک برد تیم مورد علاقه‌شان چقدر شاد می‌شدند و حضورشان در لیگ قهرمانان باعث می‌شد هر سال با سودای قهرمانی، این مسابقات را دنبال کنند. در این روزهای سخت و در این شرایط اقتصادی دلخوشی مردم همین فوتبال است، اما باور کنید میلیون‌ها نفر در این چند روز با شنیدن این خبر آزرده خاطر شده‌اند. حداقل اگر موفقیتی هم کسب نمی‌شد و تیم‌های ایرانی سال‌ها بود که نمی‌توانستند قهرمان آسیا شوند، با یک برد مقابل تیم‌های حوزه خلیج فارس، خیلی از طرفداران در فوتبال ایران برای چند روز یا چند ساعت هم شده خوشحال بودند. از چند سال قبل که میزبانی را از ایران گرفتند و حالا هم کلا این دو تیم پرطرفدار را کنار گذاشتند تا مشخص شود AFC با کسی شوخی ندارد.

* به جز بحث هواداری، قطعا چنین اتفاقی برای فوتبال ایران تبعات زیادی خواهد داشت.

قطعا همین‌طور است. نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم. نسبت به فوتبال ایران نگاه منفی چه در منطقه و چه در سطح دنیا وجود دارد. همین که به بهانه امنیت نتوانستیم از تیم‌های عربستانی در سال‌های اخیر میزبانی کنیم، این یک بازتاب منفی برای کشور است. حالا که دیگر نمی‌توانیم به تیم‌های پرطرفدارمان در سطح آسیا هم اکتفا کنیم و تعداد نمایندگان کشورمان هم کمتر شده است. این اتفاقات دید منفی نسبت به فوتبال ایران در آسیا و حتی جهان به وجود می‌آورد و باعث پایین آمدن اعتبار فدراسیون فوتبال ایران می‌شود.

* شما دلیل این اتفاق را چه می‌دانید؟ برخی معتقدند ماجرای حذف استقلال و پرسپولیس از سال‌ها قبل کلید خورده است.

چند سالی است که AFC نه تنها درباره تیم‌های ایرانی بلکه در تمامی باشگاه‌های شرکت‌کننده در لیگ قهرمانان آسیا سختگیری‌های لازم را انجام می‌دهد و هر سال شاهد حضور بازرسان کنفدراسیون آسیا در کشورمان هستیم. پس این قضیه برای امروز و دیروز نیست. زنگ خطر سال‌هاست برای ما به صدا درآمده، اما هیچ کس آن را جدی نمی‌گیرد. حتی همین اواخر هم که یک بار گفتند استقلال و پرسپولیس حذف شده‌اند، آقایان مسئول می‌گفتند نامه‌نگاری کردیم و مستندات را ارسال کردیم. آنها می‌گفتند به خاطر تعداد هواداران این دو تیم AFC نمی‌تواند قید استقلال و پرسپولیس را بزند. این فقط تفکر داخلی ما بود؛ در حالی که همین امسال تعداد دیگری از تیم‌های مطرح آسیا در کشورهای عربی نیز از لیگ قهرمانان کنار گذاشته شدند. هر سال فقط زمانی که موقع ارسال مدارک بود، به دنبال راه چاره‌ای بودیم و باز هم یادمان می‌رفت و همان راه قبلی را می‌رفتیم.

* پس نمی‌توان مقصری برای این اتفاق تلخ معرفی کرد؟

اگر دلیلش را بخواهید من می‌گویم عدم مدیریت صحیح، اما نمی‌توانم یک شخص را معرفی کنم. مدیرانی که این همه سال برای استقلال و پرسپولیس بدهی تراشیدند و باعث شکایت مربیان و بازیکنان خارجی شدند، حالا باید بیایند و پاسخگو باشند. این همه بودجه هر سال خرج خرید بازیکن می‌شود، اما کسی به فکر زیرساخت ها نیست و حتی بخشی از آن هزینه بازسازی ورزشگاه نمی‌شود. ببینید ما چقدر پرونده در AFC و فیفا داریم، همه پرونده‌ها را هم می‌بازیم و علاوه بر اصل پول، باید بهره و کارمزد آن را هم بپردازیم. چرایی‌اش هم مشخص است؛ ناتوانی در مدیریت. وقتی شما قراردادی می‌بندید طبعا باید یک حقوقدان کنارتان باشد که بداند هر کلمه چه بار حقوقی‌ای دارد. حتما مسائلی است که اینقدر قراردادها بد بسته می‌شود.

* برخی اعتقاد دارند اتفاقات اخیر را می‌توان یک زنگ خطر برای فوتبال ملی ایران در آستانه جام جهانی 2022 هم دانست.

قطعا می‌تواند زنگ خطر باشد. مگر وضعیت فدراسیون فوتبال و تیم ملی بهتر از باشگاه‌های ماست؟ ما فقط به این فکر می‌کنیم که رنکینگ اول آسیا باشیم و به جام جهانی برویم. این همه سال است که درگیر چنین مسائلی هستیم، اما آیا وقت آن نرسیده کمی دیپلماسی داشته باشیم و بتوانیم مدیریت صحیح و زیرساختی کنیم؟‌ الان چند اخطار جدی هم از سوی فیفا آمده و ممکن است دامن فدراسیون فوتبال را بگیرد و حتی اتفاق مشابهی برای تیم ملی هم رخ دهد. مثلا اینکه اینفانتینو به ایران می‌آید یا با رئیس فدراسیون فوتبال ایران عکس می‌گیرد، دلیلی می‌شود که ما را حذف نمی‌کند؟ یک ماه دیگر هم جشن صعود به جام جهانی را می‌گیریم، اما در ششمین حضورمان هم نمی‌دانیم به دنبال چه هستیم. امیدوارم مدیران فوتبال از این اتفاقی که رخ داده درس بگیرند و کمی به فکر اصلاح ساختار در فوتبال باشند.