اختر چرخ ادب

امید جهانشاهی‪-‬ «قیافه‌ای بسیار آرام داشت. با وقار خاصی جواب می‌گفت و می‌نگریست. هیچ گونه شتاب و بی‌حوصلگی در او ندیدم. چشمانش بیشتر به زیر افکنده بود. یاد ندارم در برابر من خندیده باشد. وقتی که از شعر او، تحسین می‌کردم با کمال آرامش می‌پذیرفت. نه وجد و نشاطی می‌نمود و نه چیزی می‌گفت. هرگز یک کلمه خودستایی از او نشنیدم و رفتاری که بخواهد اندک نمایش برتری بدهد، از او ندیدم»
این سخنان بزرگمرد عرصه ادب، سعید نفیسی است وقتی که می‌خواهد از شاعری شیرین سخن یاد کند. کسی که اشعارش آکنده از مضامین اخلاقی است ولی با زبانی بسیار ساده و روان و در قالب گفتگویی ساده و خودمانی؛ کسی که اشعار ناب و روانش در کتابهای درسی
راه یافته و بر دل‌ها نشسته است: پروین اعتصامی.
به گمانم آن گونه که باید قدر ندید و درک نشد. حقیقتاً پروین بیش از اینها شایسته تکریم است.


۲۵ اسفند ۱۲۸۵ در تبریز به دنیا آمد و هر سال در این روز در برخی محافل ادبی و دانشگاهی مراسمی برای بزرگداشت او برگزار می‌شود.
پروین ادبیات را از استادانی چون ملک‌الشعرای بهار آموخت؛ میهنی مردی که مقدمه دیوان شعرش را هم نوشت و بیش از همه اساتید، متاثر از پدرش بود و هم از این رو، دیوان شعرش را به پدر تقدیم کرد: یوسف اعتصامی، از نویسندگان و ادبای عصر که مدتی هم نماینده مجلس بود و هم موسس اولین چاپخانه تبریز. پدر که از مروجان تجدد بود، کتاب تربیت نسوان را ترجمه کرد. انتشار این کتاب در آن سال‌ها بسیار جسورانه بود. خود پروین هم راه پدر پی‌گرفت و در سخنرانی جشن فارغ التحصیلی خود در خرداد ۱۳۰۳ از وضع نامناسب اجتماعی جامعه زنان و فقدان آموزش آنان سخن گفت: «داروی بیماری مزمن شرق منحصر به تعلیم و تربیت است، تربیت و تعلیم حقیقی که شامل زن و مرد باشد و تمام طبقات را از خوان گسترده معروف مستفیذ نماید»
از پروین باید بیشتر گفت و خواند چون امروز نیاز داریم تا درسهای این شاعر متین را در متن زندگی بکار بندیم.