جهانبخش ایزدی
کارشناس مسایل بین‌الملل

اگر طرف‌های مذاکره نمی‌خواستند به نتیجه برسد که اساسا مذاکره را شروع نمی‌کردند، اما طرف‌های مذاکره مطالبات حداکثری دارند، انتظار است در فرایند مذاکره این مطالبات تعدیل شود اما به نظر می‌آید هنوز این اتفاق نیفتاده است. معمولا توافق بر سر حداقل‌هاست، نه حداکثرها، چرا که در آن صورت توافقی رخ نمی‌دهد و اگر هم  توافقی رخ دهد پایدار نخواهد بود بنا بر این طبیعی است اطراف مذاکره باید به امتیازاتی برسند برای توافق.
اما توافق بر سر حداقل‌ها هم به چانه‌زنی، زد و بند و داد و ستد نیاز دارد و این هم مبنای مذاکره است از این رو هیچ توافقی کامل و حداکثری و صد در صد برای یک طرف نیست. مذاکرات وین هم از این مساله مستثی نبوده و نیست. اما مهم است که طرف‌ها نسبت به اینکه حداقل‌های مدنظرشان تامین و تضمین شود حق دارند. تضمین این که دیگر یک طرف توافق خودسرانه از توافق خارج نشود و تحریم دیگری در حین اجرای توافق وضع نکنند و منافع اقتصادی برجام برای ایران تامین شود البته در نظام بین الملل این تضمین‌ها لزوما شدنی نیست و اینکه یک قرار داد را بیمه کنیم امکان پذیر نیست اما مهم است که هر یک از طرف‌ها بتوانند نسبت به اجرایی شدن وعده ها و قول ها تا حدی مطمئن شوند.
برخی از تحریم‌ها معلول خروج ترامپ از برجام شکل گرفت و آمریکا می‌گوید برخی از آنها قابل رفع است و برخی قابل رفع نیستند و برخی هم قابل مذاکره است و در وین حول و حوش مسایلی مذاکره شد که قابل مذاکره است. بحث رفع تحریم‌ها از سپاه از دو منظر قابل بررسی است؛ درخواست برای خارج کردن نام سپاه از فهرست گروه‌های تروریسم خارجی مربوط به زمان ترامپ و مربوط به وزارت خارجه آمریکا است و عمدتا هم برای آمریکا موضوعی نمادین است و خارج کردن سپاه از این فهرست هم نمادین است. این فهرست بار تحریمی ندارد و اصولا مساله‌ای سیاسی است، نه تحریمی و اقتصادی. اینکه آمریکایی‌ها در ادبیات‌شان اعلام می‌کنند می‌توانیم سپاه را از لیست اف تی او خارج کنیم به معنی رفع تحریم سپاه نیست. اما این مساله یعنی خارج کردن نام سپاه از این لیست برای طرف ایرانی کفایت نمی‌کند بلکه ایران می‌خواهد سپاه از بار تحریمی هم رها شود.