انتظار تهران از آژانس در قبال برنامه اتمی تل‌آویو

راضیه کورانی
ما به تازگی در تاریخ ۲۹ جولای سالروز تأسیس آژانس بین المللی انرژی اتمی را پشت سر گذاشتیم که در سال ۱۹۵۷ میلادی این امر به وقوع پیوسته بود.
آژانس بین المللی انرژی اتمی به عنوان نهاد بین المللی ناظر بر فعالیت های هسته ای کشورهای عضو به حساب می آید.
بر مبنای اساسنامه آژانس، انتظارست ترویج استفاده صلح‌آمیز و عدم انحراف از اهداف صلح آميز انرژی هسته‌ای، بدون تبعیض، مورد اهتمام آژانس و مدیرکل آن باشد.


اما متاسفانه شاهد هستیم که این توقع و انتظاری که از آژانس در قالب انجام وظیفه اش می رود نه تنها برآورده نشده بلکه عدم اجرای آن از سوی آژانس، برخی از بازیگران منطقه ای را که صاحب زرادخانه های اتمی متعدد هستند و عضو پیمان منع گسترش سلاح های اتمی (NPT) هم نیستند، گستاخ نموده و نسبت به برنامه های هسته ای دیگر کشورهای عضو از جمله ایران بهانه گیری و ابراز نگرانی می کنند.
طنز تلخ ماجرا اینجاست که آژانسی که باید نهاد ناظر باشد و بر فعالیت های هسته ای کشورها نظارت داشته باشد تا مبادا از مسیر صلح آمیز خود خارج شوند و به سمت سوی ساخت سلاح قدم بردارند، اینک بنا به گفته برخی تحلیل گران به عنوان ابزار دست قدرت ها جهت فشار بر برخی کشورها بدل شده است.
برای درک بهتر موضوع باید به برخی نکات توجه کرد که در ذیل به آنها اشاراتی می شود: 
«محسن نذیری اصل» به عنوان سفیر و نماینده دائم ایران نزد سازمان های بین المللی در وین به تازگی با پیشنهاد حسین امیرعبداللهیان و تایید رئیس جمهور منصوب شد.
تا 40 روز آینده نشست شورای حکام آژانس را خواهیم داشت که باید دید نماینده جدید ایران در آژانس و هیات ایرانی مذاکره کننده در مذاکرات وین بر اساس دستورالعمل های خود چگونه هوشمندانه عمل می کنند تا مبادا به دام و تله های تعبیه شده طرف مقابل گرفتار نگردیم.
«رافائل گروسی» مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی رویکردی در تقابل با برنامه هسته ای دارد و مواضع و اقداماتش در تضاد با مسیر همکاری های حسنه میان ایران با آن نهاد بین المللی است که نشان از خارج شدن آژانس از ریل فنی و حقوقی که جایگاه اصلی آن است، دارد.
عمدتا رسانه های خارجی اعم از غربی و عربی در تلاش برای تخریب و تضعیف روابط میان ایران و آژانس بوده و هستند که تا کنون با هشیاری مقامات مسئول در این حوزه در سال های اخیر، این امر محقق نگشته است.
جالب اینجاست که همواره رسانه های خارجی از ابراز نگرانی جامعه جهانی نسبت به برنامه صلح آمیز هسته ای ایران سخن میرانند ولی کمتر کسی از «برنامه های مخفیانه هسته ای» عربستان و رژیم صهیونیستی سخن می گوید.
اما براستی چرا جامعه جهانی نگران وضعیت برنامه هسته ای ریاض نمی شود که در آن اجازه بازرسی به آژانس را نمیدهد؟
آیا رسانه ها و محافل سیاسی غربی و عربی به همان اندازه که نگران برنامه صلح آمیز هسته ای ایران هستند با وجود فتوای رهبری مبنی بر عدم ساخت هرگونه سلاح کشتار جمعی، تایید گزارشات متعدد آژانس مبنی بر فعالیت های صلح آمیز ایران و البته گزارشات اطلاعاتی آمریکا و برخی دیگر کشورهای غربی که هرگونه برنامه ای برای ساخت سلاح هسته ای از سوی ایران را تکذیب می کند، نگران برنامه های پیشرفته نظامی و اتمی تل آویو هم هستند؟!
مقامات تل آویو «سیاست ابهام» در برنامه هسته ای را پیش گرفته اند به نحوی که داشتن بمب های اتمی خود را نه تایید و نه تکذیب می کنند اما بنا به برخی گمانه زنی ها، این رژیم تا 200 بمب اتم در اختیار دارد و در کنار هند، پاکستان و کره شمالی هرگز پیمان منع گسترش سلاح اتمی را امضا نکرده است.
حامی اصلی این رژیم هم که آمریکا است که به عنوان تنها کشوری که از «بمب اتم» در تاریخ بشر استفاده کرده شناخته می شود و خود این رژیم هم  دارای
در همین راستا، «ناصر کنعانی» سخنگوی وزارت امور خارجه گفته که: «برنامه پيشرفته نظامی اتمی رژیم آپارتاید اسرائیل و استمرار استنكاف رژيم از قراردادن تأسيسات هسته‌ای خود تحت پادمان جامع و عدم الحاق به معاهده عدم اشاعه، تهدید جدی عليه امنیت بین‌المللی و رژيم عدم اشاعه است و انتظار می رود آژانس وفق اساسنامه اش به مسؤلیت خود در این زمینه عمل کند.» از سوی دیگر، چندی پیش حساب توئيتری وزارت خارجه رژیم صهیونیستی درباره برنامه هسته‌ای ایران، نوشت:‌ «ایران هسته‌ای فقط تهدیدی علیه اسرائیل نیست، بلکه برای کل منطقه و جهان تهدید است.»