چرا سینمای ایران به سینمای کودک بیتوجهی کرد؟!
پولاد امین، شهروند | این روزها در سینماهای کشور فیلمی به نام «بازیوو» روی پرده آمده که میتوان با توجه به استقبال نسبی مخاطبان، نمایش آن را یک خرق عادت در سینمای چند سال اخیر ایران دانست.
فیلمی با داستانی کودکانه که به نحو شگفتانگیزی برخلاف تجربیات مشابه سینمای ایران در زمینه نمایش فیلمهای کودک، به نوعی موفقیت نسبی دست یافته و بیش از یک و نیم میلیارد تومان فروخته است که اگرچه رقم چندان درشتی نیست، ولی همین که باعث شده آمار و ارقام فیلمهای کودک از قعر جداول اکران تکان خورده و یک استقبال رسمی رقم بخورد، دستاوردی تام و تمام میتواند به شمار آید.
«بازیوو» فیلمی است موزیکال و کمیک در ژانر کودک، که به نویسندگی سلمان خورشیدی و کارگردانی امیرحسین قهرایی در سال ۱۳۹۷ جلوی دوربین رفته و البته تمام این چهار سال اخیر را همانطور که کارگردانش هم به تاکید و صراحت گفته، درگیر فراهم کردن امکان اکران بوده است. فیلمی درباره یک بازیساز و مخترع بازی کامپیوتری به نام ماپان که میکوشد با یافتن کودکی از زمین، سرزمینش را از چنگال سیلوس نجات دهد و در این بین ژوبین، پسربچه دست و پا چلفتی را انتخاب میکند که ظاهرا بدترین انتخاب ممکن است.
امیرحسین قهرایی، فیلمساز و بازیگر ایرانی که شهرت اصلیاش از کارگردانی برنامههای خاطرهساز و دورانسازی چون «چاق و لاغر» و «علی کوچولو» و البته ساخت برنامههای دوربین مخفی میآید؛ در «بازیوو» که با بازی برزو ارجمند، پژمان بازغی، محمدرضا هدایتی، لیندا کیانی، رضا شفیعیجم، سحر زکریا، مجید افشاری و فرانک جلیلی جلوی دوربین رفته، دستاوردهای قابل توجهی داشته است.
از جمله فروش میلیاردی برای فیلمی که در قاموس سینمای سالهای اخیر ایران همین نمایش عمومی خشک و خالی هم موفقیتی بزرگ برایش به شمار میرود؛ و البته کارگردان به واسطه روایت جذاب و پرانرژی داستان، موفقیتهای جشنوارهای را هم در کنار دستاوردهای مالی به دست آورده که از آن جمله میتوان به دیپلم افتخار مرکز توسعه سینمای کودک برای امیرحسین قهرایی، جایزه بهترین فیلمنامه سینمایی ایران برای سلمان خورشیدی و البته پروانه زرین بهترین کارگردانی برای امیرحسین قهرایی از جشنواره بینالمللی فیلمهای کودکان و نوجوانان اصفهان در سال 98 اشاره کرد؛ که همزمان این پرسش را هم برای هزارمین بار مطرح میکند که در شرایطی که سینمای کودک -چه از نظر مالی و چه اعتباری- نشان داده که پتانسیل فراوانی برای افتخارآفرینی و موفقیت دارد، چرا سینمای ایران بعد از آن دوره طلایی اولیه نسبت به این امکان بیتوجهی کرده و آسان و آرام از کنارش گذشته است.