گروه انرژی: در شرایط مناقشه گازی روسیه و اروپا، ایران می‌تواند با خرید گاز ارزان روسیه برای تامین نیاز داخلی خود و صادرات گاز مازاد خود به کشورهای اروپایی به صورت LNG منافع کشور را به صورت حداکثری تامین کند. یکی از فرصت‌های ایران در دوران گذار، توسعه تجارت گاز با واردات گاز از روسیه و صادرات آن به اروپا است. تجارت گاز صرفا به معنای صادرات گاز نیست بلکه شامل مجموعه‌ای از صادرات، واردات، سوآپ و ترانزیت گاز بوده، به گونه‌ای که منافع کشور را به صورت حداکثری تامین کند. صادرات گاز روسیه به اروپا در سال 2022 افت شدیدی پیدا کرده و به 40 درصد از رقم صادرات در سال‌های گذشته رسیده است. اروپایی‌ها معتقدند که روسیه در پاسخ به تحریم‌های اتحادیه اروپا، از نقطه ضعف آنها در وابستگی به گاز روسیه استفاده کرده و از گاز به عنوان یک سلاح استفاده می‌کند. کاهش صادرات گاز روسیه به اروپا موجب شده این کشور با مازاد گاز تولیدی مواجه شود که روی دستش مانده است و بازاری نیز جز ایران برای صادرات به آن مهیا نیست.
به اعتقاد کارشناسان در یک طرف ماجرای مناقشه گازی روسیه و اروپا، ایران می‌تواند با خرید گاز ارزان روسیه، توان خود برای صادرات گاز با قیمت بالاتر به کشورهای مختلف را افزایش دهد. با خرید گاز روسیه، هر چند دست ایران برای صادرات گاز به کشورهای همسایه باز می‌شود اما ایران می‌تواند از طرف دیگر مناقشه یعنی کشورهای اروپایی نیز برای تقویت تجارت گاز خود استفاده کرده و منافع خود را در این تحولات حداکثر کند. میزان وابستگی اروپا به گاز روسیه در سال 2024 به 9 درصد خواهد رسید و اروپایی‌ها قصد دارند خلا گاز روسیه را با واردات LNG پر کنند. بدین ترتیب سهم LNG در سبد گاز اروپا به 39 درصد افزایش خواهد یافت. اروپا از یک طرف به شدت به واردات گاز برای تامین انرژی خود نیاز دارد، از طرف دیگر با داشتن تکنولوژی LNG (گاز مایع شده) برنامه خود را برای واردات به صورت LNG تعریف کرده است. دولت سیزدهم می‌تواند با یک دیپلماسی فعال با استفاده از شرکت‌های پوششی با دریافت تکنولوژی LNG از اروپایی‌ها در تامین پایدار گاز موردنیاز آنها نقش‌‌آفرینی کند، موضوعی که دو طرف انگیزه لازم برای اجرای آن حتی در شرایط تحریم را دارند.
در همین ارتباط محمدصادق جوکار، رئیس موسسه مطالعات بین‌المللی انرژی با اشاره به فرصت ایران برای خرید گاز ارزان روسیه می‌گوید: روس‌ها هم‌اکنون طبق آمارهای مختلف، بین ۷۵ تا ۹۵ میلیارد مترمکعب گاز در دسترس روبه‌رو هستند که قبلاً یا به اروپا صادر می‌کردند یا برنامه صادراتی داشتند. وی افزود: برای نمونه خط لوله نورداستریم-۲ را می‌خواستند افتتاح کنند که باید یکی دو سال پیش اجرایی می‌شد و نورداستریم-۱ که هم‌اکنون با کمتر از ۴۰ درصد ظرفیت خود (۵۵ میلیارد مترمکعب گاز در سال) کار می‌کند، در عمل یک ظرفیت ۷۵ تا ۹۵ میلیارد مترمکعبی گاز برایش بازار وجود ندارد و به‌راحتی قابل‌تغییر مسیر به بازارهای غیراروپایی به‌دلیل ضعف زیرساخت‌های اتصالی نیست. جوکار گفت: یعنی این‌گونه نیست که ۹۰ میلیارد مترمکعب گاز را روس‌ها از اروپا، وقتی‌ نتوانند برایش بازار پیدا کنند به سمت شرق بیاورند، حالا اگر هم به سمت شرق بیاورند بازیگران بزرگی به جز چین (که آن هم سهمی برای عرضه گاز روسیه قائل خواهد شد) وجود ندارد. حتی اگر معضلات فنی انتقال را حل کنند، در کوتاه‌مدت هم زیرساخت‌های روسیه این اجازه را نمی‌دهد گازشان را که به اروپا صادر می‌کردند به‌راحتی به شرق ببرند.
در حال حاضر این امکان وجود دارد که در شرایط مناقشه گازی روسیه و اروپا، ایران با خرید گاز ارزان روسیه برای تامین نیاز داخلی خود و صادرات گاز مازاد خود به کشورهای اروپایی به صورت LNG منافع کشور را به صورت حداکثری تامین کند. در حال حاضر اخبار غیررسمی درباره نهایی شدن توافق ایران و روسیه برای خرید گاز از این کشور به گوش می‌رسد و به احتمال زیاد طرف اول این معادله گازی برای ایران حل شده است. حال باید منتظر ماند و دید آیا وزارت نفت می‌تواند با دیپلماسی فعالانه، صادرات گاز به اروپا را اجرایی کند.
چیزی حدود ۷۵ تا ۹۵ میلیارد مترمکعب گاز روی دست روسیه مانده است. غول صادرات گاز که این روز‌ها به دلیل تهاجم به اوکراین از سمت اروپا تحریم شده، حالا ناچار است حجم زیادی از گاز خود را به هر طریق ممکن بفروشد یا آن را بسوزاند و از بین ببرد. در این وانفسا ایران که خود دومین مالک بزرگ ذخایر گازی جهان است، اعلام کرده که حاضر است از روسیه گاز وارد کند! این موضوع تبدیل به بحث‌های جنجالی بین مخالفان و موافقان شده است. موافقان اعتقاد دارند که این اتفاق می‌تواند نیاز ایران به گاز ارزان روسیه را تأمین کند و از آن سمت تحریم روسیه را دور زده و بخشی از گاز این کشور را صادر کند و حق ترانزیت آن را دریافت کند، اما مخالفان می‌گویند که اولا مشخص نیست روسیه این گاز را ارزان در اختیار ایران بگذارد و نکته بعد اینکه ایران به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مالکان ذخایر گاز جهان نباید به واردات از روسیه وابسته شود و توسعه میادین گازی خود را رها کرده و امتیاز بهره‌برداری از آن را به شرکای عرب منطقه واگذار کند.