سینما ویترین نمی‌خواهد عزیزان!

مشکل سینما قدرت نیست، مشکل سینما پول و بودجه نیست، نبود امکانات نیست، مشکل سینما سخت‌افزار نیست عزیزان. سینما مشکل نرم‌افزار دارد، همین شورای عالی سینما با حضور معاون رئیس‌جمهور و مردان بلندپایه نمی‌تواند کاری برای سینما بکند، شاید بگویید بستر و زیربنای نرم‌افزار به دست مردان قدرت ایجاد می‌شود، بله، اما این نیازی به شورای سینما ندارد. معاون وزیر و رئیس سازمان سینمایی دو رتبه با رئیس‌جمهور فاصله دارند و از اختیارات و امکان زیادی برخوردارند بدون اینکه نیازی به شورای عالی باشد. سینمای ایران با کار‌های شکلی اصلاح نمی‌شود، سینمای ویران ایران به کار‌های عمیق، حساب شده و دانش‌بنیان نیاز دارد. این مشکلات نیازمند ورود به جزئیات است، برنامه و فکر می‌خواهد، اگر نیاز به امضای قدرت هم داشت، معاون وزیر در جایگاهی است که راحت می‌تواند آن را محقق کند. سینمای ایران نیاز به تربیت نیرو دارد، نیازمند ارتقای آموزش است، نیاز به آسیب‌شناسی دقیق و عمیق دارد، نیاز به کار گرفتن و به فعلیت درآوردن همه ظرفیت‌های فکری و نیرو‌های انسانی دارد. ما هنوز نظام تهیه‌کنندگی پخته و ساختارمندی نداریم، ما هنوز نمی‌دانیم نقش تهیه‌کننده در سینما چقدر مهم است. ما در سینمای ایران تعداد زیادی تهیه‌کننده داریم که صرفاً سازوکار‌های مالی سینما را می‌شناسند. ما امروز به همین دلیل سینمایی داریم که دخلش با خرجش نمی‌خواند. فیلم‌ها و سریال‌های ما در برابر آثار ترکیه‌ای و حتی برخی سریال‌های امریکایی پرهزینه و کم‌بیننده هستند. ما هنوز برای تولید فیلم و سریال‌هایی که بیرون از مرز‌های ایران مخاطب داشته باشند، دستورالعمل یا برنامه مشخصی نداریم. ما هنوز برای ارتباط برقرار کردن با مخاطب داخلی هم به مشکلاتمان و آسیب‌هایمان نیندیشیده‌ایم و آن را آسیب‌شناسی نکرده‌ایم. ما سینمای ویژه و خاص دهه شصت‌مان را که ناشی از فضای معنوی انقلاب بود به مدیریت سینمای جشنواره‌ای باختیم. ما هنوز به سازوکار‌های حضور بین‌المللی و پخش فیلم و اکران دست نیافته‌ایم. البته نشانه‌های خروج و ترقی به سمت وضع مطلوب را شاهدیم، اما اگر خواهان سرعت رسیدن به آن هستیم باید در مدیریت امور، زمان و امکانات تجدیدنظر و به جای تن دادن به امور شکلی و ویترینی، پایه‌های سینما را محکم کنیم.