چرا باید پیتزا بخوریم اما تئاتر نرویم؟!

آرمان امروز - «به هر که رسیدیم، می‌گوییم سلام علیکم ما اجرا داریم. اگر فلانی را دیدی، به او هم خبر بده!» این جمله‌ای است که بهرام سروری‌نژاد می‌گوید.
بازیگری که این روزها مشغول بازی در آخرین اجراهای نمایش «خونه» در تماشاخانه سنگلج است. این بازیگر و کارگردان که در تئاتر و رادیو مشغول به فعالیت است، در گفت‌وگو با ایسنا از شرایط بازی در تئاتر در دوران فعلی می‌گوید و از وضعیت امنیت شغلی هنرمندان این رشته ابراز تاسف می‌کند.
 او با اشاره به وضعیت تبلیغات تئاتر در شرایط فعلی می‌گوید: این روزها پوستر که دیگر کارایی ندارد. از فضای مجازی هم که بی بهره‌ایم . بنابراین تنها راه اطلاع‌رسانی، تبلیغ دهن به دهن است. در حالیکه تا پیش از این در عرض ۳۰ ثانیه می‌شد به جمع بزرگی از مخاطبان درباره اجرای نمایش اطلاع‌رسانی کرد. به جز این تعدادی تراکت هم پخش کرده‌ایم که طبیعتا چندان تاثیر نخواهد داشت. سروری‌نژاد درباره تجربه بازی در تئاتر در وضعیت فعلی توضیح می‌دهد: به هر حال هر کاری تجربه‌ای است و خاطراتی از آن با آدمی خواهد ماند. متاسفانه یا خوشبختانه در سال‌هایی که کار کرده‌ام، برایم زیاد پیش آمده در سالنی با تماشاگران اندک اجرا داشته باشم.
 بنابراین کم‌تعداد بودن تماشاگران برایم اتفاق تازه‌ای نبود. حتی به یاد دارم در یکی از اجراهایمان در یک سالن خصوصی، فقط یک تماشاگر داشتیم که دوست من بود و از شیراز آمده بود. او در ادامه درباره امنیت شغلی فعالان تئاتر در دوران کرونا و شرایط اجتماعی فعلی توضیح می‌دهد: متاسفانه تماشای تئاتر در دوران قبل و بعد از کرونا و در دوران فعلی عموما در سبد خانوار جایی ندارد و خانواده‌های معدودی هستند که در سبد کالای مصرفی‌شان، جایی هم برای تئاتر و دیگر کالاهای فرهنگی در نظر می‌گیرند. بنابراین اگر شرایطی غیر از وضعیت معمول ایجاد شود، کالاهای فرهنگی مانند تئاتر به سرعت از سبد مصرفی خانوار کنار گذاشته می‌شود. چون مخاطبان فکر می‌کنند در این وضعیت چرا باید کتاب بخریم، سینما برویم، تئاتر برویم، اما هیچ کس نمی‌گوید چرا باید پیتزا بخوریم و این چنین است که کافه‌ها و رستوران‌ها همچنان به کار خود ادامه می‌دهند ولی سینما و تئاتر تعطیل می‌شود چون مخاطب، ضرورتی برای وجود آن نمی‌بیند. متاسفانه در بعضی جاها مدیران هم همین نگاه را دارند و وقتی با کمبود بودجه رو به رو می‌شوند، برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها به سرعت تئاتر را حذف می‌کنند. به همین دلیل بودجه تئاتر به جای اینکه ارتقا پیدا کند، مدام کمتر می‌شود و به تبع آن این هنر هم ضعیف‌تر‌می‌شود.