اندر حکایت جِن و اِنس و...

نشانه‌شناسی ذهنیت فاشیسم و تباریابی زبان استبداد، الفبای بی‌پایانی دارد که تو گویی از سپیده‌دم تاریخ آمده و تا بی‌انتهای ظلمت و سرشت بشری ادامه داشته باشد. در پگاه توحش نخست، انسان‌ کوه، علیه انسان دشت وارد کارزار شد. نبرد دشنه از کوه با داس از دشت و تولد اولین علائمی که بعدها به نام «مرز» شناخته شد. مرز در ذهن، مرز در زبان، مرز در معنا. بعد از این است که ترس بزرگ تاریخی به دنیا می‌آید تا وجوه تاریک بشر را توجیه کند. همین ترس بوده که «گروه» را در مقام حامی، قبیله و... به وجود آورد. 
مرزهای دشمن‌خویانه چه پیغامی در خود داشت، درک‌نكردن زبان و در نتیجه مرگ مشترکات ذهنی، سپس نبود دیالوگ. نبود دیالوگ همان ویروس ناپیدای همه جنگ‌های بین اقوام در طول تاریخ بوده و هست. ذهن و زبان استبدادی این‌گونه شکل گرفته است. هر آنچه در این مدخل آمده، خود یکان‌یکان از اشارات اولیه تفاوت‌جویی هستند که بعدها در جوامع مدرن در گذر از وحشت نخست، به نشانه‌های احزاب، گروه‌ها و فرقه‌های زورگو و قدرت‌مدار تبدیل شدند، از جمله داس، چکش، علامت موشک، کلاهک و... در بروز بیرونی، در نهضت و درون آن، حس همشهری‌گری، هم‌محله‌ای، هم‌کوچه‌ای، هم‌سایه‌ای و تولد رفتارهای جدید از جمله سلام ویژه نازی‌ها، رژه زردها، رفتارهای کلیسایی و... همه این اشارات آلوده به تعصب و جهل انسان مدرن و مدنی امروز، چهره دیگری از عصر بت‌پرستی و طی فصول قربانی به درگاه قدرت‌های هزاررنگ است. جهل کهنه به قربانی کودکان فرمان می‌داد، جهل مدرن فرمان به کشتار جمعی می‌دهد. اگر پی مستدل‌ترین فرقه کهن‌الگو هستیم، می‌توان راه و رفتار و ذهن و زبان و عمل و آمال دواعش و داعشیسم را نمونه آورد. تعصب کور و عشق شیطانی این گروه به پرچم سیاه خود، ریشه در تبانی محرز استبداد عتیق و فاشیسم مدرن دارد. 
چهره غربی و شبه‌مسیحی این دواعش شرقی را می‌توان در تخیل تاریک سیاه‌جامگان موسولینی دنبال کرد. «دوچه موسولینی» همان بغدادي الآتنی بوده که با کمک شبه‌علم و برداشت اهریمنی از علوم جدید، دو عنصر تازه را به نام نشانگانِ ستمگری غربی یا فاشیسم به دیگر بَرَندهای بی‌داد بشری اضافه کرد، که البته این رونویسی از تقلب نازی‌ها به ایتالیایی رسیده بود. یکی یونیفرم و رنگ جامه، دوم مسئله «ژِن» و «ژِن برتر»! 
آیا دیکتاتوری نوین خود این علائم را خلق کرده بود؟ خیر، با نظر به راهبرهای ذهنی و جمعی در مشرق‌زمین، سیاه‌جامگان به خلفای بنی‌امیه بازمی‌گردد که سرانجام همین سیاه‌جامگان خود بنی‌امیه را حذف كرد و بنی‌عباس را بر سر کار آورد، که هر دو سلسله، کُشند‌گان آل‌بیت بوده‌اند. با نظری اجمالی به شرق، کافی است بیرق سرخ بلشویک‌ها را به یاد آوریم و مهندسین پزشکی در خدمت هیتلر که برای وجود مشخص نسل و نژاد برتر، معیارها و سنجش‌هایی را خلق کرده بودند که به آن کشتار بی‌باور ختم شد.
این تفکر یعنی بشر برگزیده و تفاوت او با بشر پَست(!) ریشه در یونان باستان دارد که پسران و نوزادان ضعیف را از کوه به زیر می‌افکندند تا تنها ژِن‌های برتر تولید نسل کنند. کشتار دختران و نوزادان در عرب جاهلیت هم شباهت‌های غریبی با نگاه آتنی داشته است. از عصر سقراط و پیشاسقراط تا کین‌جویی جبهه سفیدپوستان نژادپرست در آمریکای ترامپ، همه صفاصفی بی‌پایان از اشتباه شیطانی آپارتاید است. 


با کمال تأسف، اولاد حضرت آدم و حوا، امروز در پناه علم، باز هم می‌خواهد در زمین فاشیسم فرامدرن، تفاوت‌طلبی، برده‌داری ذهنی و خودنمایی ستمگرانه خود را به رخ آنهایی بکشد که بنا بر شرایط ناعادلانه، پشت درگاه تاریخ، نگاه داشته شده‌اند. طرح «ژِنِ خوب» و «ژِنِ برتر» دقیقا به صورتی هول‌انگیز در پی این تعبیر است که «ژِنِ بد» و «ژِنِ پَست» هم وجود دارد. تفکری رعب‌آور که دقیقا ضد فرامین و آموزه‌ها و ایمان قرآنی است. آنجا که بارها در روایات مکی و مدنی هم آمده است، انصار و مهاجرین و در کل انسان‌ها، هم‌سان و هم‌تراز به دنیا می‌آیند و عزت آنها نزد خداوند باری تعالی، تنها به درجه خلوص و علم و عمل مؤمن و مؤمنان بازمی‌گردد و نه نژاد خوب (چهره بیرونی) و ژِن خوب (چهره درونی) و نه ژِن بد و ژِن باد! چنین باوری اصل عدالت الهی را به چالش می‌کشد و این وَهنی خوفناک علیه انسانیت است. ما امکانات خوب و بد داریم، ما شرایط خوب و بد داریم، ما چرخه اجتماعی خوب و بد داریم اما تقسیم اولاد حضرت آدم و حوا به فروزاده و فرازاده، ظلم عظیمی است که تنها می‌تواند سِهوی مدرن باشد و نه سخنی سنجیده از سر تجربه و پیرانه‌سری. ما نباید فریب‌خوار ذهنیت فاشیسم شویم، البته خروش عهد شتاب، آدمی را به این ورطه‌ها می‌کشاند و نباید عدم تجربه را به پای ایمان نوشت. 

جوانان ما در اقلیت، قوت رانت را پای رؤیاهای خود نمی‌نویسند.غَره‌شدن صاحبان امکانات، اگر راه به توهین بگشایند، زنهار که اکثریت حسرت‌زاده بی‌راه و به بن‌بست رسیده، چه چاره است؟ فارغ از حکایت ژِن و جِن و اِنس، اگر پا به خانه فرودستان بگذارید که چشم‌به‌راه یارانه‌اند تا بدهی نانوایی سر کوچه را بدهند و از شرم سر به زیر نیندازند، خواهید دید که ژِنِ خشم، علم و ایمان را به باد می‌دهد.  بترسید از فخر بر دیگران و درماندگان، این دستور پیامبری است که گفت: من «اُمی»ام! مغتنم بشمارید، داشتن شرایط مساعد و البته خصوصی خود را، دلیری نیست، دَهش و خاکساری، دانایی است. وگرنه ژن برتر، بدون سجایای محیطی، به ضد خود تبدیل می‌شود. در واقع این تبدیل و تبدل منفی را چگونه می‌توان علامت‌گذاری کرد؟ کار ساده‌ای است، اگر نگاهی بیندازیم به تحولات دهه 80 و 90 خورشیدی چرا فقط در حوزه مال و ثروت و مِکنت و سرمایه و ظهور و گروه و باند اقتصادی، پیش آمده است؟ دروغ محض است این برتري، چرا دروغ است؟ اگر حقیقت به این ويژگي برمی‌گردد، چرا هیچ‌کدام از این مدعیان در سیطره هنر و ادبیات و دیگر رشته‌های سرنوشت‌ساز، برای ارتقای سطح کیفی و معنوی مردم صاحب ژن خوب نشده‌اند؟ نمی‌شد یک فردوسی، یک مولانا، یک حافظ، لااقل یک نقاشی، سینماگری، کاشف و مخترع و دانشمندی میان این همه «ژن برتر»(!) پدیدار شود، تولید شود، ظهور کند، صاف و عدل، رفته ژن اقتصادی این نوابغ! را بیدار کرده است. ژن از ما بهتران میانبر زد و مغز اقتصادی‌شدن آنها را چسبیده است، خوشا ژن نبوغ که همه مردم را به حال خود وانهاده و سراغ یک اقلیت رفته است. مثال می‌آورم:  همه دختران نخبه هرمزگانی که چندی‌پیش در یک حادثه از دست شدند، احتمالا اگر «ژِنِ ثروت» می‌داشتند، با اتوبوس کهنه و راننده بی‌راه سفر نمی‌کردند تا به قیامت...! قیامت را به یاد آورید، آنجا از رانت اهل قدرت خبری نیست. ذهن و زبان ما پیروان قلب ما هستند.، همه نشانگان فاشیسم محض به شمار می‌روند. همین مسیر آلوده است که خودباوری ما را در مقام برده‌دار تکمیل می‌کند. ژِنِ خوب کدام است؟! مردم بزرگ ما شایسته این نارسیسم سیرخورده نیستند. 
یا حق!