مدیران معتدل یا منفعل

رئیس جمهور در نشست هم‌اندیشی مدیران ارشد دولت تدبیر و امید با اشاره به اینکه «مدیران دولتی ما روزه سکوت گرفته‌اند» تاکید کرد: «نمی‌دانم از چه می‌ترسند... و اگر مدیری هراس دارد، باید کنار برود». این سخن رئیس‌جمهور بازتاب گسترده‌ای در فضای سیاسی و رسانه‌ای داشت و اظهارنظرهای متفاوتی را برانگیخت. آیا می توان از این بیان رئیس دولت دوازدهم به عنوان آزمونی سترگ برای جهت گیری‌های بعدی همراهان دولت نام برد ؟ با آغاز کار دولت دوازدهم به چه میزان خیال مدیران به لحاظ تثبیت جایگاه خود راحت شده و موضع گیری های محکم و همراه دولت را لازم می‌دانند یا به زعم خود دیگر نیازی به این رویکردها نیست؟ آیا فضای اجرای این نگرش دربین مدیران ارشد دولت دوازدهم برای عملیاتی شدن این مشی رئیس‌جمهوری که باید سه سال دیگر پاسخگوی عملکرد خود و یارانش باشد فراهم است؟ یقینا تبعات ناشی از این رفتار مدیران سبب شده تا دکتر روحانی با تدبیر و تعمق بیشتر در مورد آن سخن به میان آورد. اما جدای از پاسخ‌‌هایی که می‌توان به این سوالات داد به نظر می‌رسد هنوز با گذشت بیش از 5 سال از روی کار آمدن دولت اعتدال پاسخ یک سوال کلیدی برای برخی مدیران دولت روشن نشده باشد.«آیا نگاه اعتدالی به معنی رویکردی منفعلانه و دوری گزیدن از موضع‌گیری صریح و اتخاذ موضعی بینابین است؟» بحث اینکه اساسا اعتدال به عنوان شعار دکتر روحانی به چه معناست با آغاز روی کار آمدن دولت تدبیر و امید به طور جدی مطرح شد و حتی این بحث به طور جسته و گریخته از سوی برخی فعالان و نخبگان سیاسی هنوز نیز مطرح می شود سوال‌هایی از این دست که ، آیا اعتدال به معنی هم این و هم آن است؟ یا نه این و نه آن بودن؟ یا ترکیب بخشی از نیروهای یک جریان سیاسی با بخشی از جریان سیاسی مقابل؟ یا اتخاذ موضعی میانه در مورد مسائل و... همواره مطرح بوده است و بسیاری اذعان دارند که تعدادی از مدیران دولت دوازدهم با بیان این نگاه که دولت اعتدالی است رویکردی را پیش گرفته‌اند که حتی از سوی رئیس دولت نیز مورد انتقاد قرار گرفته‌ و آن را «روزه سکوت » خواند.
ادامه صفحه2