ایران از رونالدو و یارانش مساوی گرفت و سرفرازانه با جام جهانی وداع کرد

مثل یک پلنگ زخمی...
مهدی فیضی‌صفت‪-‬ همه ایران امید بود و رویا. «یوزهای ایرانی» می خواستند رنج اقتصادی مردم را با گل های شان، شوت کنند به سرزمین فراموشی. کارلوس کی روش امیدوارترین بود شاید، از رویاهای مردمی می گفت که بر شانه هایش سنگینی می کرد. از عملکرد یوزبچه هایش مقابل اسپانیا راضی بود، تقریبا همان ترکیب را مقابل پرتغال به زمین فرستاد، تنها یک تغییر ایجاد کرد، علیرضا جهانبخش جای کریم انصاری فرد را در میدان گرفت، علیرضا بیرانوند، عقابی بود در دو بازی اول، باز هم درون دروازه ایران ایستاد، مرتضی پورعلی گنجی و سید مجید حسینی باز هم شدند مدافعان قلب تیم ملی، رامین رضاییان در سمت راست ایستاد و احسان حاج صفی، کاپیتان ایران شد مدافع چپ. امید ابراهیمی و سعید عزت اللهی هم دیواری بنا کردند در میانه زمین، علیرضا جهانبش هم کمک شان می کرد. وحید امیری و مهدی طارمی از گوشه ها می زدند به قلب دفاع پرتغال و سردار آزمون، امید گلزنی بود در نوک حمله. امیدمان به مردِ امیدوار بود، مغرور پرتغالی که می خواست شناخت از فوتبال زادگاهش را بلای جان هموطنانش کند. در مقابل اما یکی از بهترین های تاریخ، ایستاده بود؛ کریستیانو رونالدو. پنج بار بهترین بازیکن جهان شده و نزدیک ترین ستاره به آمار علی دایی است، نکند آقای گلی جهان را از انحصار ایران دربیاورد، شب قبل از بازی بی خوابش کردند.
بازی شروع شد، جهانبخش از دقایق ابتدایی نشان داد جایش در بازی اول خالی بوده، پاس هایش، کلاس بالایی داشت اما بیرانوند، بیرانوندِ بازی های قبل نبود. سرِ یک دفع توپ درگیر شد با عزت اللهی و زد تختِ سینه اش، چند دقیقه بعد اشتباه فاحشش نزدیک بود کار دست ایران بدهد، پانزده دقیقه گذشته بود که ایران منفجر شد، مراکش گل زد به اسپانیا و امید را پاشید میان «یوزهای ایرانی». هر چند دقایقی بیشتر طول نکشید که «ماتادورها» گل مساوی را زدند. کی روش، تاکتیکش همان تاکتیک همیشگی بود، دفاع فشرده و چند لایه، پرس شدید، توپ را دادند به «دریانوردان» پرتغالی و چشم دوختند به ضد حمله ها. دوباره تکنیک ناب ایرانی را نمایش دادند، بعد از لایی وحید امیری به جرارد پیکه، این بار حاج صفی، توپ را از میان پاهای آدرین سیلوا عبور داد. رضاییان هم چنان شوتی از روی ضربه ایستگاهی زد که آه از نهادمان بلند شد، بچه ها جسور شدند، کم مانده بود جهانبخش، توپ را رد کند از «پاتریسیو» و خودش بماند و دروازه خالی اما پایش گرفت به صورت دروازه بان پرتغال. مراکش و اسپانیا تنها چهار دقیقه دوام آوردند مقابل «کریس» اما ایران فرق داشت.
رامین رضاییان در پرسپولیس مشهور بود به «رامین رونالدو»، به خاطر شادی گل هایش به سبک CR7، شد مامور مهار سایه به سایه فوق ستاره پرتغال. «سردار» از آزمونش سربلند بیرون نیامد، فشار انتقادات، اشکش را درآورد اما جلوی برزیلِ اروپا هم بد بود. پرتغال کمی عقب کشید، ترسید از ضد حمله ها، شاگردان کی روش با زیرکی، خطا می گرفتند، یکی اش را نزدیک بود عزت اللهی با ضربه سر، گل کند اما نشد. امان پرتغال را گرفتند «یوزها». رونالدو هر چه می رفت، به درِ بسته می خورد، عصبی شد، شانسش را با شوت های از راه دور امتحان کرد. بدترین موقع گل خوردیم، یک دقیقه مانده بود به پایان نیمه اول. حواس حاج صفی پرت شد از «ریکاردو کوارشما» و شوت های بیرون پایش. زد به کنج دروازه و دستان بیرانوند کوتاه ماند.
نیمه دوم آغاز شد، چند دقیقه بعد باز هم کمک داور ویدئویی لعنتی، به ضرر ما کار کرد، یک پنالتی به سود پرتغال گرفت، رونالدو پشت توپ ایستاد، بیرانوند کم کُری نخوانده بود اما در عمل هم «کریس» را ناکام گذاشت، روحیه را کوبید توی صورت ملی پوشان. داور پاراگوئه ای اما تا توانست رفت روی مخ ایرانی ها. انگار دوست داشت رونالدو از جام بیرون نرود. اعتراض پشت اعتراض از سوی ملی پوشان ایرانی روانه می شد سمت «انریکه کاسرس». باورکردنی نبود اما پرتغال، وقت تلف می کرد! چپ و راست می زدند ایرانی ها را. کی روش دیگر هر چه داشت، رو کرد. سامان قدوس را فرستاد جای جهانبخش، یک شوت هم زد که نیم خیزمان کرد. کریم انصاری فرد، آخرین تیر کی روش بود، آمد جای سعید عزت اللهی، بازوبند را از امید ابراهیمی گرفت و شد سومین کاپیتان ایران در بازی. صحنه مشکوکی در محوطه جریمه پرتغال، نفس ها را در سینه حبس کرد، داور رفت به سمت خط، فکر کردیم کمک داور ویدئویی می خواهد پنالتی به نفع مان بگیرد اما «VAR»، دلش با ما نبود. رونالدو خوش شانس بود که اخراج نشد وقتی کوبید توی صورت پورعلی گنجی. پرتغال را خسته کردیم، فشار آوردیم و ایستاده مُردیم؛ دقیقه 90 بالاخره پنالتی گرفت برای ایران، این بار کمک داور ویدئویی به سود ما سوت زد، کریم انصاری فرد توپ را زد سه‌کنج دروازه. چهار دقیقه از وقت تلف شده گذشته بود که طارمی می توانست تک به تک را گل کند و ایران را بفرستد هوا اما افسوس... تیم قابل احترام کی روش با یک پیروزی، یک تساوی و یک شکست به ایران بازگشت ولی جهان به احترامش، کلاه از سر برداشت.