هنرمند بیمار در محاصره شکارچیان شهرت

عکس‌ها‌ی نسبتا زیادی از هنرمندی در بستر بیماری منتشر شده است که به دفعات توسط سلبریتی‌ها‌ محاصره شده و
در فضای وهمناک صدای شاتر دوربین‌ها‌ و نو‌ر فلاش‌ها‌ اسیر شده است.
تابلویی بسیار وحشت انگیز: چهره ی انسانی سالور، بیمار، تکیده،با نگاهی بدون آگاهی کامل و گاهی مسخ شده-که انگار اصلا نمی‌داند دور و برش چه خبر است-در میان افراد به اصطلاح سلبریتی با چهره‌ها‌ی خوشرنگِ لبخند به لب و خیره در دوربین.
گاهی آنقدر بی رحم که تصویر فرد اصلی (بیمار)در حاشیه و در آستانه حذف دیده می‌شود تا بقیه انگار بهتر جلوه گری کنند.


هدف این یادداشت تحلیل رفتار این سلبریتی‌ها‌ نیست که شاید مثنوی هفتاد منی از مطالعات جامعه شناسی و روانشناختی را بطلبد..
سوال و‌چالش اصلی این است که کادر درمان از پزشک معالج تا مسئول بخش، پرستاران، رییس و مسئولین بیماران کجا هستند؟
حفظ حریم خصوصی یک بیمار جزء الفبای اخلاق پزشکی است و حتی استفاده علمی_پزشکی و آموزشی از تصویر بیمار منوط به اجازه و شرایط خاص است. انجمن جهانی پزشکی صریحا ذکر می‌کند:
"تمامی اطلاعات قابل شناسایی در مورد وضعیت سلامتی بیمار، شرایط پزشکی، تشخیص، پیش آگهی و درمان، و بقیه اطلاعات شخصی او باید حتی پس از مرگ وی محرمانه
نگه داشته شود."
حتی پزشکان و کادر درمان نیز از این اصل کلی مستثنی نیستند و اتفاقا به خاطر نزدیکی به بیمار تمرکز بیشتری روی آنان است.
بنابراین گرفتن چنین عکس‌ها‌یی توسط ملاقات کنندگان و انتشار وسیع آن در جامعه مصداق واضح ورود به حریم خصوصی و معادل پایمال شدن حقوق بیمار است.
پزشک معالج، کادر درمان و مسئولین بیمارستان وظیفه دارند بدون رعایت هیچ استثنایی از حریم شخصی بیماران حمایت کنند.
اگر ملاقات کننده یا ملاقات کنندگانی از چنین اصول ساده‌ای در حفظ حریم شخصی انسان‌ها‌ به هر علتی - ناآگاهی از موضوع،خودخواهی، عدم بلوغ اجتماعی و...-غافل هستند و گرفتن چنین عکس‌ها‌یی خطر ورود به حریم خصوصی بیمار، دستمایه شدن برای خودنمایی شخصی و انتشار گسترده را در بر دارد، وظیفه گروه درمانی است که این مسئله را گوشزد و بدون هیچ ملاحظه‌ای از ورود به این حریم جلوگیری کنند و در موارد لازم از نیروهای مسئول حفظ نظم و الزامات بیمارستان یاری جویند.
حفظ حریم خصوصی بیمار خط قرمز پر رنگ روند درمان و از حقوق اساسی او است.حقی که نمی‌شود با هیچ بهانه و توجیهی از آن عدول کرد.