روزنامه ایران ورزشی
1398/03/08
این نگرانی کی تمام میشود؟
علی مغانیساعت 21 امشب قهرمان و نایبقهرمان لیگ اینبار در نیمهنهایی جام حذفی روبهروی هم قرار میگیرند؛ سپاهان و پرسپولیسی که در 15 سال گذشته بارها و بارها برای قهرمانی در لیگ و جام حذفی با هم رقابت کردهاند و اتفاقا بعضی از این رویاروییها بسیار خاطرهانگیز و جذاب از آب درآمده است.
برای عاشقان فوتبال چه چیز بهتر از تماشای یک بازی حذفی میان تیمهای اول و دوم لیگ امسال؟ در شرایط طبیعی چنین دیداری باید یک جشن فوتبالی باشد؛ با همه کریها و غم و شادیهای مرسوم هوادارای، اما بازی سپاهان و پرسپولیس در جام حذفی تا قبل از آغاز، بیشتر به مراسم سوگواری شباهت داشته تا جشن! احتمالا مدیران فوتبال ایران در روزی که مشخص شد سپاهان و پرسپولیس باید در جام حذفی روبهروی هم قرار بگیرند، بیش از اینکه از برگزاری چنین دیدار پرتماشاگری خوشحال باشند و به عواید مالی و جذب حامی مالی و پخش تلویزیونی فکر کنند، زانوی غم بغل گرفتهاند و «نگران» آن بودهاند که روی سکوها چه اتفاقی خواهد افتاد؟
موج بیانیهها و مصاحبههایی که از 10 روز قبل شروع شده، اطلاعیههای تهدیدآمیزی که همگی از «برخورد شدید» با متخلفان خبر میدهد، کشمکش بر سر سهم هواداران هر کدام از تیمها از سکوها و... همگی فضایی را بهوجود آورده که انگار باید ابتدا خارج از زمین بر حریف پیروز شد و بعد به سراغ مسائل فنی و فوتبالی رفت. این همه حاشیه خستهکننده و اظهارنظرهای غیرمسوولانه، بهجای اینکه فضا را آرام کند، عملا کارکردی معکوس پیدا کرده و بیشتر به ملتهب شدن اوضاع انجامیده است.
تنش در بازیهای پرسپولیس و سپاهان معطوف به امروز و دیروز نیست. از حادثه نابینا شدن سرباز احمدی تا افشاگری علی دایی در ماجرای «کارت به کارت» و پنالتی مشکوک، از جنجال بر سر ماجرایی که به «آبهای آلوده» مشهور شد و عاقبت مشخص نشد دلیل آن چه بوده تا هفت دقیقه وقت اضافی تا گل قهرمانی پرسپولیس، همگی پروندهای قطور از سوابق تنش میان دو تیم است. حتی همین ماه پیش چیزی نمانده بود که سنگپرانی هواداران در ورزشگاه آزادی، فاجعه جدیدی را رقم بزند.
متاسفانه این حواشی فقط مختص جدالهای پرسپولیس و سپاهان نیست و در بقیه بازیهای حساس داخلی هم وضعیت با غلظتی کمتر، به همین منوال است. باز هم برمیگردیم به همان نقطه ضعف قدیمی و فراموششده؛ مادامی که «هویت» تماشاگرانی که روی صندلیها مینشینند نامشخص باشد، اوضاع میتواند بدتر از وضعیت فعلی هم باشد. در آرامترین سکوهای فوتبالی دنیا هم اگر تماشاگر مطمئن باشد هر تخلفی انجام دهد، شناسایی نمیشود و هیچ دوربین و ابزار نظارتی نیست که رفتار او را ثبت و ضبط کند، احتمالا رفتاری بهمراتب بدتر و ناهنجارتر بروز خواهد داد.
این مساله باید تبدیل به یک مطالبه جدی در فوتبال ایران شود. باید مشخص باشد هر صندلی متعلق به چه کسی است و رفتار او با چه ابزارهایی کنترل میشود، وگرنه تا زمانی که بهصورت فعلی بلیتفروشی انجام میشود، باید برای هر بازی حساس «نگران» بود که مبادا فاجعهای روی سکوها رقم بخورد.