تریدینگ فایندر

تیم ملی در دوران گذار

وصال روحانی


بازی‌های دوستانه 16 و 21 خرداد تیم ملی فوتبال ایران مقابل سوریه و کره‌جنوبی فرصتی مناسب برای بازشناسی «یوزها» پس از 5 ماه فترت آنها خواهد بود، اما می‌توان و باید پرسید که تیم ملی برای این مهم تا چه میزان آماده است.
تریدینگ فایندر


با هر نوع نگاهی به سرمربی جدید تیم ملی می‌توان به وی این فرجه را داد که دو مسابقه مذکور را صرف آشنایی خود با موازین فنی ملی‌پوشان و مدل‌های بازی آنان کند. آنها طی زمامداری 8ساله کارلوس کی‌روش کاملا با سیستم‌ها و نوع نگرش وی خو گرفته و به روش‌های تدافعی توام با ضد‌حملات عادت کرده‌اند، اما اینک زمانه تغییر است زیرا نه سرمربی جدید چنان رویکردهایی دارد و نه قابل قبول خواهد بود که تیم ملی ما باز هم بدون بهره‌گیری از برخی قابلیت‌های تهاجمی‌اش فقط مجری بازی‌های احتیاط‌آمیز باشد و فقط در انتظار گشایش‌ها و فرصت‌هایی بماند که برخاسته از اشتباهات رقبا باشد و اگر تیم ملی قادر است بر ‌اساس توانایی‌هایش شروع‌کننده امواج تهاجمی باشد، چرا همچنان از این امکان و مزیت بگذرد و بازی‌اش را به‌طور عکس‌العملی و بر ‌اساس نحوه کار حریفان تنظیم کند.
بدیهی است فهرست جدید تیم ملی بالای 90 درصد همان لیست‌هایی باشد که سرمربی پرتغالی سابق تیم ملی در واپسین ماه‌های حضورش در ایران به آنها روی می‌آورد زیرا از یک‌سو فهرست فوق دربردارنده دار و ندار فوتبال ما بود و از جانب دیگر نمی‌توان در پی هر مورد تغییر مربی، لیست‌های قبلی را به‌کلی واژگون و جابه‌جا و اسامی تازه‌ای را استخراج و دعوت کرد.
تیم ملی از این پس و تا اطلاع ثانوی یک مرحله گذار را طی خواهد کرد و این عصری است که طی آن یک‌بار دیگر هویت و سیستم‌های خود را بازشناسی و بازی‌ها و روش‌های خود را ارزیابی و از نو اتخاذ تصمیم خواهد کرد. کی‌روش به این سبب مجری بازی‌هایی تدافعی بود که باور داشت مطمئن‌ترین راه برای رسیدن به هدف جلوگیری از تهاجمات حریفان و گل نخوردن و سپس گلزنی‌های فرصت‌شناسانه روی ضربات آزاد و امثال آن است و از آنجا که آن سیستم ثمر داد و ایران قریب به 5 سال صاحب رنکینگ اول آسیا بود و در هر دو جام‌جهانی 2014 و 2018 نتایج محترمانه‌ای گرفت و در دومی تا مرز صعود از گروه خود پیش رفت، ناموفق خواندن وی در اهدافش کار درستی نیست و ارتکاب اشتباه در سیاستگذاری‌های فنی را نمی‌توان به وی نسبت داد اما در این شکی نیست که تیم ملی ما یک‌بعدی شده بود و فقط در دفاع استاد بود و هر موقع بحث تهاجم و بازی توام با شهامت‌های حمله‌ای و ریسک و تنوع تاکتیکی پیش می‌آمد، تیم ملی ما می‌لنگید و نتیجه نمی‌گرفت.
دوره کار سرمربی جدید تیم ملی که تا جام‌جهانی 2022 را پوشش می‌دهد، زمانی مناسب برای عوض کردن این باورها و اتخاذ روش‌هایی خواهد بود که تاکنون از آن دوری گزیده بودیم. شاید در اوایل این عصر تازه برخی نتایج ضعیف به‌دست آید و تیم ما آنگونه راحت و مسلط حرکت نکند که از تیمی با انگاره‌های تهاجمی انتظار آن می‌رود، اما دیدارهای تدارکاتی را برای چنین اموری می‌گذارند و برای بالا و پایین کردن روش‌ها و رسیدن به بهترین آرایش‌ها و تدوین برترین رویکردها و تاکتیک‌ها، از این عصر تازه نهراسیم و مهیای انتقال -البته حساب‌شده- از حالت دفاع به حمله و عمده‌تر شدن رویکردهای تهاجمی به مدد سرمربی جدید باشیم زیرا هر سقفی را هم که برای رویکردهای تدافعی قایل باشیم، هرگز با حداکثر دستاوردهای یک تیم تهاجمی برابری نخواهد کرد.

 
تریدینگ فایندر