روزنامه ایران ورزشی
1398/05/07
برای سروهای جوان آب زنید راه را...
احسان محمدیپیروزی همیشه با خودش خطاپوشی میآورد. نسیمش آنقدر روحنواز است که آدمها برای دقایقی رنجشان را فراموش میکنند. شادی دستهجمعی ناشی از یک پیروزی در ابعاد ملی، آن هم برای جامعهای که از همه سو تحت فشار است خوشایند است. کافی است به این فکر کنیم که مهمترین دستاورد بینالمللی چند سال اخیرمان در حوزه غیرورزشی چه بوده؟
برجام؟ ساقط کردن پهپاد و توقیف نفتکش؟ چه چیزی باعث شده در عرصه بینالمللی، «ایران» محترم دیده شود و دیگران را به تحسین وادار کند؟ این همان چیزی است که از آن با عنوان «قدرت نرم ورزش» یاد میکنند. بدون خون و خونریزی، تهدید و خوفآفرینی میشود نام ایران را بر بلندای قلهای فریاد زد. چه کسی میتواند درخشش ستارههای جوان ملیپوش والیبالمان را انکار کند؟
امیرحسین اسفندیار، پوریا یلی، مرتضی شریفی، مهران فیضامامدوست، امیرحسین توخته، امیرمحمد فلاحتخواه، محمدرضا حضرتپور و... تا هفته پیش جوانهای قدبلندی بودند که برای حضور در تیم ملی بزرگسالان رویا میبافتند. البته یکی، دو نفر از آنها مثل توخته و یلی این بخت را داشتهاند اما بیشترشان آنقدر کمنام و نشان هستند که بعید نیست در مترو، اتوبوس یا تاکسی کنار ما نشسته باشند و آنها را نشناخته باشیم.
آنها در روزهایی که زمزمههای پیری و بازنشستگی برخی ستارههای بزرگسالان ته دلمان را خالی میکرد اسباب دلگرمی شدند. نسل نو همیشه توفنده و مثل موج از راه میرسند و خودشان را تحمیل میکنند. به موج نمیشود فرمان داد، نمیشود آن را زیر فرش قایم کرد. گاهی فقط باید ایستاد و نظارهاش کرد. قدرتش را تحسین کرد.
نسل نوی والیبال دلها را گرم کرد. آنها ایتالیای همیشه مدعی را در فینال شکست دادند و قهرمان شدند؛ در فینالی که گفته میشود بهدلیل تحریمها امکان پخش آن از تلویزیون میسر نبود. اگر حقیقت داشته باشد نشان میدهد حتی وقتی جهانی نمیخواهد شما را ببیند، انکارتان میکند و... باز چاره، تسلیم شدن نیست، جنگیدن هوشمندانه و تحمیل کردن اراده و قدرت است.
سالها است با سعید معروف، محمد موسوی، میلاد عبادیپور، غفور و رفقایش دستمان را تا لمس مدال جهانی دراز میکنیم و با افسوس ویترین افتخارات والیبال از عنوان قهرمانی خالی میماند. با این نسل جوان و باهوش چرا نباید رویا ببافیم که آنها ما را به آرزوی دیرینه برسانند؟