تریدینگ فایندر

برای نماز جمعه پرشورتر آستین بالا بزنید

کسانی که بیش از ۵۰ و ۵۵‌سال دارند، به‌خوبی می‌دانند هنگامی که اولین نماز جمعه در تهران به امامت مرحوم آیت‌الله طالقانی برگزار شد چه شور و شوقی وجود داشت. در پنجم مرداد ‌سال ۱۳۵۸ که مصادف با سوم رمضان بود، نماز جمعه در دانشگاه تهران با حضور انبوه جمعیت برگزار شد و یک نهاد مهم عبادی و سیاسی در کشور شکل گرفت که برای مدت‌های زیادی مرکز تحولات سیاسی کشور و نیز یکی از اهداف دشمنان کشور برای اقدامات تروریستی و انفجار بود. برای کسانی که آن دوران را تجربه نکرده‌اند، باید گفت که در بسیاری از روزها، صف نمازگزاران از شمال در بلوار کشاورز و از شرق تا چهارراه طالقانی (تقاطع طالقانی و ولی‌عصر) و تمام کوچه‌های فرعی شکل می‌گرفت و عبور و مرور خودرو در کل منطقه و از فاصله‌های زیاد متوقف می‌شد و صدها‌هزار نفر سواره و پیاده عازم دانشگاه تهران می‌شدند. اخبار خطبه‌ها و پیش از خطبه‌ها نیز در صدر اخبار کشور بود. شب‌ها که خطبه‌ها پخش می‌شد، بسیاری از مردم که نتوانسته بودند در نماز شرکت کنند آن را می‌دیدند و نیازی هم به دیدن برنامه‌های تقلیدی سیما از شبکه‌های آمریکایی نداشتند.
 اکنون در چه وضعی هستیم؟ به مناسبت سالگرد تأسیس نماز جمعه تهران، بسیاری از ائمه جمعه به جایگاه نماز جمعه پرداخته‌اند، ازجمله امام جمعه موقت تهران گفته است: «نماز جمعه سرمایه و ظرفیت ارزشمندی است که فراجناحی و فراحزبی عمل می‌کند. رسانه‌های دیداری و شنیداری فضای مجازی خوشحال نباشند از این‌که نماز جمعه خلوت شده. تخریب نماز جمعه
سرمایه‌سوزی است.»
 این بیان به‌طور ضمنی تأکید می‌کند که نماز جمعه خلوت شده است، ولی توصیه می‌کند که از آن خوشحال نباشید، درحالی‌که به‌طور قطع همه از آن ناراحت هستند ولی کاری از دستشان برنمی‌آید. ادبیات خطبه‌ها را با گذشته مقایسه کنید؛ ورود به مسائل اختلافی و جناحی را نگاه کنید. طبیعی است که هرچه پوشش مردمی محتوای نماز جمعه بیشتر باشد، مردم بیشتری در آن شرکت می‌کنند. پس چرا باید کسی خوشحال باشد؟ مسئولیت این وضع با کیست؟ دلیلی ندارد که مردم نخواهند به نماز جمعه بروند، مشروط بر این‌که نیازهای عبادی و سیاسی آنان را تأمین کند و از اختلاف دوری گزیند. به نظر می‌رسد که خود آقایان باید آستین‌ها را بالا بزنند و برای بهبود آن کوشش کنند. در این صورت همه خوشحال خواهند شد.
تریدینگ فایندر