روزنامه ایران ورزشی
1398/05/10
بیرانوند واقعیتی درباره بهترین بودن
فرشاد کاسنژادوقتی او از دل آن روزگار سخت به روزهای ستارهشدن رسید، روایتش از مسیر طی شدهاش با دو نوع برداشت مواجه شد. سادهسازی موفقیت در جامعهای که قد کشیدن در آن سخت شده و هشدار امیدبخش برای همه، که هنوز میشود جنگید و زندگی را نجات داد.
بیرانوند با روایتی ساده از زندگیاش این دو برداشت را ساخت. او میخواست روایت کند و امیدی برای نوجوانهایی در موقعیت نوجوانی خودش بسازد اما تبلیغ مسیرش معنای سادهسازی راه موفقیت هم داشت، و البته معنای امیدسازی هم داشت، یک حس دوگانه که گریزی از هیچ کدامش نبود.
بیرانوند در فوتبال ایران نماد سختکوشی است، نماد ساختن همه چیز از هیچ اما به این جلوه هم باید توجه کرد که فرصتهای اینچنینی -حتی با سختکوشی- برای همه ساخته نمیشود. واقعیت این است که با فوتبال نمیتوان جریان تمام زندگیهای سخت نوجوانهای بااستعداد را تغییر داد.
اما هر چه هست، بیرانوند نقشی جذاب از خودش به جا گذاشته، در فوتبالی که تشنه همین داستانهاست، برای اینکه داستانی جذابتر و رازآلودتر داشته باشد. بیرانوند چیزی برای نقش خود کم ندارد، از سالهای سخت کودکی و نوجوانی که روایتش اشکها را جاری میکند تا سالهای درخشان اخیرش که پر از امید و شور است، پر از پروازهای آنچنانی و تماشایی و البته چهرهای دارد که انگار میخواهد همه چیز را درباره بیرانوند در هر خطش توضیح دهد.
بیرانوند در موفقیتهای ۳ فصل اخیر پرسپولیس نقشی درجه اول داشت، شماره یک فوقالعادهای که پرسپولیس میدانست همیشه با حضورش از هر بازی سختی عبور میکند و دروازهبانش میتواند فرشته نجات باشد. بیرانوند همین نقش را همزمان در تیم ملی هم ایفا کرد. او هم کارلوس کیروش را به وجد آورده بود و هم برانکو ایوانکوویچ. او حالا خیلی زود کالدرون را هم سر ذوق آورده و ویلموتس هم از یک هیولا در تیمش حرف میزند.
بیرانوند کاری کرده که تیم ملی و پرسپولیس بدون نقش او یکی از زیباترین تصویرهای خود را از دست میدهند. واقعیت این است که بعد از احمدرضا عابدزاده هیچ دروازهبانی نتوانسته بود ثبات درخشش بیرانوند را در تیم ملی و پرسپولیس داشته باشد. این ادعای کوچکی نیست اما لازم هم نیست در گفتنش محتاط باشیم. فوتبال همین است، واقعیتهایش را با همه در میان میگذارد، آنچنان که واقعیتی درباره بیرانوند، واقعیتی درباره بهترین بودن.
درباره بیرانوند همه به آیندهای باشکوه خوشبین هستیم، این خوشبینی را بیرانوند ساخته و برای اثبات این خوشبینی لازم نیست خبر رفتنش به تورینو با خواندن یک کتاب و این حرفها ساخته شود. لازم است مثل خودش باشد و باز هم بدرخشد، بدون نیاز به هیچ خبر و نظری. او به این خبرها بینیاز است و شاید خودش هم نمیداند که جایگاهش فراتر از چند خط خبر درباره خواندن کتابی درباره باشگاه تورینو است. او در تیم کالدرون از مهمترین نشانهها برای تکرار موفقیتهای چند سال اخیر پرسپولیس است. او که هست، انگار قرار باشد موفقیتها تکرار شوند و هیاهوی پرسپولیس زنده بماند. بیرانوند نقشی چنین مهم دارد و بخش مهمی از یک داستان جذاب در پرسپولیس است.