روزنامه ایران ورزشی
1398/05/17
نگاه
به بهانه آییننامه انضباطی جدید فیفاچرا از قاعدهمند بودن میهراسیم؟
وصال روحانی
آییننامه انضباطی سال 2019 فیفا که این نهاد اصرار بر اجرای آن در تمامی سطح جهان دارد، بیشتر مشتمل بر مواردی است که در نسخههای قبلی این آییننامه هم وجود داشت و چیز چندان تازهای در آن نیست و نگاهی به نسخههای قبلی و منجمله ورژن سال 2010 این آییننامه و حتی پیماننامه اخلاقی سال 2000 فیفا این مسأله را به اثبات میرساند.
اگر از بحث لزوم حضور زنان در استادیومها گذر کنیم و آن را به مقامهای ارشدتر جامعه بسپریم باید بگوییم سایر موارد چیزهایی هستند که رشد بیشتر فوتبال را موجب میشود و اینکه چرا ما باید از آن رویگردان باشیم نکته مبهمی است که نمیدانیم از کجا شکل گرفته و چرا یک رویکرد توأم با «تدافع و دفع» با برخی قواعد مفید انضباطی در وجود برخی از ما ریشه دوانده است. حتی تأکید فیفا بر اینکه تمامی 207 کشور عضو این نهاد ملزم به رعایت و اجرای این سلسله قواعد هستند، چیز تازهای نیست زیرا پیگیری روشهای دلبخواهی در برخی کشورهای عضو فیفا و پرهیز از داشتن دستورالعمل مشترک تنها بهرهای که دارد، اکتفا به یکسری قواعد سست و رویدادهای داخلی و سپس غافلگیر شدن در میدانهای جهانی به سبب عدم آشنایی با قواعد و مصالحهناپذیری داوران و مقامها و تعیین مجازاتهای سنگین برای کشور خاطی و برای نهادهای فوتبالی آن است.
اینکه چرا باید تعیین مجازاتهای شدید برای جعلکنندگان و بانیان انواع تقلبها در فوتبال یک امر غیر قابل پذیرش و اصلی سخت برای تطابق از جانب ما باشد مسأله پر ابهام و ایرادی است که با دست خود در مخیله خویش حک کردهایم و فقط در مسیر مشارکت و همسویی ما با این ورزش در عصر تبادل اطلاعات و الکترونیک کردن بسیاری از مناسبات فوتبال و «بهروز» و هرچه مدرنتر شدن تأخیر خواهد انداخت. جریمه تیمها و افرادی که در میدان مسابقات خطاهایی میکنند که از دید داوران پنهان میماند و عواقب گزارش نکردن پیشنهاد تقلب و تبانی حتی در صورت عدم همکاری با افراد پیشنهاد دهنده مواردی است که در سالهای اخیر بهکرات در فوتبال سایر کشورها رؤیت و اجرا شده و به سود تمام کشورها و باشگاهها تمام میشود و اگر چنین نشود پنجههای فساد مالی و رفتاری بیش از پیش بر چهره این ورزش بسیار پرطرفدار چنگ خواهد انداخت. این نکته هم که باشگاههای نقض عهد کرده با بازیکنان و مربیانشان تا زمان تسویه حساب کامل از نقل و انتقالهای وسیع تازه محروم باشند چیزی است که در سالهای اخیر به کرات در مورد باشگاههای خاطی ما لحاظ و اجرا شده و محرومیتهای متنوع در مورد افرادی که در شبکههای مجازی بدرفتاری را باب و شخصیت افراد را تخطئه میکنند نیز اقدام بازدارنده مفیدی است که هر کشوری باید از آن استقبال کند.
فدراسیون فوتبال ایران لابد پذیرفته است که این سلسله ملاحظات باعث سلامتی بیشتر در این ورزش میشود و باشگاههای ما نیز باید قبول کنند که تمام این قواعد در کار نباشد مجالی برای خوشبینی کامل در این ورزش نیست و به همین سبب است که دیدن برخی واکنشهای توأم با ترس و تردید در فرار از مقابل این قواعد انضباطی مبرهن اسباب حیرت میشود. به واقع پیروی از قواعد منزهکننده فوتبال اولین نیاز موجود و چیزی است که این ورزش را به ساحل نجات میرساند و تأمل بیش از حد فدراسیون روی این موارد بدیهی و «اصل گریزی» بسیاری از باشگاهها از چیزهایی که برای سالمسازی محیط کار آنها الزامی است، از سلسله اتفاقاتی است که فقط در فوتبال ایران امثال آن یافت میشود و متأسفانه یک دوری تمام عیار از آن و یک قانونمداری توأم با قاطعیت و پیرامون این سلسله توصیهها مشاهده نمیشود و تو گویی عادت کردهایم که فقط رفتارهای دلبخواهی و رویکردهای مسألهساز داشته باشیم و فقط سازهای ناهنجار خود را بنوازیم.