روزنامه ایران ورزشی
1398/07/08
استقلال و پرسپولیس هر دو بازنده!
شهرآورد آمد نداشتاستقلال و پرسپولیس هر دو بازنده!
حمیدرضا عرب
احکام صادره در پی تخلفات بازیکنان و تماشاگران سرخابی در دربی بیانگر شکست بزرگ این دو تیم از تقابل با یکدیگر است. دیداری که با درایت مربیان و بازیکنان میتوانست نتایج بهتری برای دو تیم یا یکی از آنها به همراه داشته باشد اما به واقع نه سرخها از برد خود سودی بردند، نه آبیها. پرسپولیس در ظاهر با گل جوانی گمنام برنده این بازی بزرگ بود اما آنها در بازی پس از شهرآورد مقابل سپاهان با چنان غروری وارد میدان شدند که چیزی جز شکست عایدیشان نبود.
گرچه این باخت به لحاظ فنی نیز قابل بررسی است و کالدرون باید پاسخگوی انتخابهای تاکتیکیاش باشد اما پر واضح بود که مردان قرمزپوش به واسطه برتری مقابل رقیب سنتی از انگیزههای کافی برای تکرار پیروزی یا حداقل کسب تساوی بی بهره بودند و با رویکردی از پیش برنده وارد کارزار بازی با نماینده نصف جهان شدند. این رویه درست برخلاف تمام رفتارهای میدانی و خارج میدانی دوران مربیگری برانکو بود و به یاد نداریم که تیم پرفسور بعد از فتح شهرآورد، به تیمی بیانگیزه و مغرور بدل شده باشد. کالدرون در جایگاه اول تصمیمگیرنده فنی سرخها هرگز نتوانست به لحاظ اخلاقی نیز تیمی آرام و خوددار را وارد این میدان کند و اگر میبینیم شجاع خلیلزاده 2 بازی از حضور در ترکیب این تیم محروم شده، به دلیل همین بیتوجهیها است.
شاید اگر شجاع به درستی از سوی کالدرون توجیه میشد، اکنون سرمربی آرژانتینی میتوانست از مدافع باتجربهاش در بازیهای بعد نیز بهره ببرد اما یک رهاشدگی مشترک در میان بازیکنان دو تیم وجود داشت که نمونههایش را به وفور در استقلال هم دیدیم. استقلال نیز حالا صدمات ناشی از حضور در شهرآورد 90 را بیش از پرسپولیس در خون و رگ خود احساس میکند. آنها در بازیهای آتی از حضور عارف غلامی و سیاوش یزدانی محرومند. گرچه بود و نبود غلامی در استقلال چندان اثربخش جلوه نمیکند و پیراهن استقلال به تن این بازیکن گشاد مینماید اما به واقع از دست دادن هر نیرویی در استقلال لطمات فنی و روانی به بار خواهد آورد. اینکه استراماچونی نیز در شهرآورد کجا بود، خود پرسشی لاینحل است چراکه به عینه دیدیم که مرد ایتالیایی نیز با وجود حضور در شهرآورد میلان در باتلاق حاشیههای این بازی گرفتار و خود نیز عامل تنش و حاشیه بود.
مسأله اما فقط محرومیت بازیکنانی نیست که حالا گلوی سرخابیها را فشرده و مربیانشان را دست به عصا کردهاند. هر دو تیم از حضور تماشاگران خود در بازیهای آتی محرومند و صدمات روانی ناشی از غیبت تماشاگران را نباید نادیده انگاشت. هرچند که نباید از یاد ببریم دو تیم به دلیل محرومیت از حضور تماشاگران در بازیهای آتی خانگی به لحاظ مالی متحمل صدماتی خواهند شد.
احکام صادره از سوی کمیته انضباطی، درست یا غلط، سختگیرانه یا متعادل، با هر رویکرد و تحلیلی بازهم سبب نمیشود که مربیان و مسئولان این دو باشگاه زیرمجموعه خود را بدون آمادگی کافی روحی و فنی به این میدان بفرستند. حضور در چنین بازی بزرگی قواعد و قوانین خاص خود را میطلبد و در وهله نخست لازم است که بازیکنان با رویکردی درست و منطقی گام به این میدان بگذارند. از اینها که بگذریم نقش تماشاگران نیز نباید نادیده گرفته شود. آنها هم با رفتارهای تنشآفرین حالا دست کمیته انضباطی را باز گذاشتهاند تا در بازی آتی محروم شوند تا بیش از همه تیمهایشان در برابر دیگر مدعیان تضعیف شوند و نتایج بازیهای آتی تحتالشعاع قرار بگیرد.