کورش شرفشاهی

روزنامه نگار

طرح دو فوریتی حمایت مالی از افشاگران فساد در قالب بحث های گسترده نمایندگان موافق و مخالف در صحن علنی مجلس بررسی و یک فوریت آن تصویب شد. اما سوالی در این بین باقی مانده که نیازمند پاسخ است، به راستی آیا برای افشای فساد، به حمایت مالی، تخصیص اعتبار و ردیف بودجه نیاز است؟ در حالی نمایندگان انقلابی مجلس یازدهم بر تعریف ردیف بودجه برای حمایت مالی از افشاگران فساد تاکید داشتند که امروزه مردم بدون نیاز به هیچ حمایت مالی، حاضر به افشای این همه فاسد و فساد در کشور هستند. مردمی که از فساد و فاسد فریاد وامصیبتا دارند، چه نیازی به حمایت مالی از آنان وجود دارد؟ آنچه برای مبارزه با فساد به آن نیازمندیم، برخورد قاطع و جدی و بدون در نظر گرفتن وابستگیها و ارتباطات آنچنانی با ردههای بالاست. امروزه هر بخشی از بحران اقتصادی کشور را که نظاره کنیم، ردپایی از افراد رده بالا و مسئولان به چشم می خورد که برای اثبات آن کافی است به پرونده های موجود یا زندانیان در حبس توجه کنیم. داماد وزیر، برادر وزیر، دختر وزیر، برادر رئیس جمهور، برادر معاون رئیس جمهور، معاون اول رئیس جمهور، وزیر، قاضی، مقام رده بالای قوه قضاییه، نماینده مجلس و خلاصه از هر قشری به اتهام رانت و فساد محاکمه و محکوم شده یا در جریان رسیدگی قرار دارد. اگر کمر مردم زیر بار گرانی و تورم خرد شده، ریشه آن در وجود مافیا و سلاطین است. امروزه در کدام یک از بخش های اقتصادی کشور با معضلی به نام سلطان یا مافیا روبرو نیستیم؟ سلطان سکه، سلطان شکر، سلطان مسکن، سلطان خودرو، سلطان ارز، سلطان لوازم خانگی، سلطان تخم مرغ خلاصه آنکه همه جور سلطان و مافیایی در این کشور داریم، افرادی که آنقدر در حوزههای مختلف رانت و فساد کرده اند که از آنان به عنوان سلطان یا مافیا یاد میشود. در این شرایط حمایت مالی به عنوان ایجاد انگیزه از افشاگر فساد برای مردمی که زیر بار فشارهای ناشی از فساد خرد شده و می شوند، معنا و مفهومی ندارد. فریاد این مردم از وجود مفسدانی است که آزادانه در خیابانها رفت و آمد می کنند و به هیچ کس هم پاسخگو نیستند. بنابر این بهتر بود مجلس انقلابی طرحی را تصویب میکرد که به تمام گزارش هایی که از سوی مردم برای معرفی مفسدان ارائه میشود، توجه شود و مهم تر این که با اشد مجازات با مفسدان برخورد شود. این کشور نیازی به حمایت مالی از افشاگران فساد ندارد، کافی است به مردم اطمینان بدهید که اگر مفسدی را معرفی کردند، بسرعت رسیدگی کنید و آنچنان برخوردی با او داشته باشید که برای دیگران عبرت شود. وقتی که امروزه صحبت از این می شود که فردی هزار دستگاه آپارتمان را احتکار کرده، ۱۰۰۰ نفر که بیش از ۱۰۰ خودرو دارند، فردی که برایش دو تن طلا عددی نیست، کشف انبار ماسک، انبار تخم مرغ، انبار لوازم خانگی، انبار تلفن همراه و... اعلام می شود، آیا اینها مصداق فساد نیست؟ در این کشور به اندازه ای آسان از مافیا سخن می گویند که از پفک سخن نمی گویند، اما کدامیک از اینها معرفی و محاکمه شده اند؟ آیا براستی برای آنکه مفسد را معرفی کنیم، نیاز به حمایت مالی از افشاگران فساد داریم یا نیاز به برخورد جدی و قاطع و سریع با تمام کسانی داریم که در مسیر یک فساد از صفر تا صد نقش آفرینی داشته اند؟ فردی هزاران میلیارد تومان از بانک وام گرفته اما خودش و نهایت یک نفر دیگر محاکمه می شوند در حالی که باید تمام افرادی که در این مسیر نقش آفرین بودهاند، بازداشت، محاکمه و مجازات شوند. این که فرد وام گیرنده را زندانی می کنیم اما تمامی عوامل این مسیر را نادیده میگیریم، اشتباه از همین جاست. اگر بنا داریم به درستی با فساد برخورد کنیم، باید حتی با آن آبدارچی که در مسیر فساد تسهیل کرده، برخورد شود، همگان باید بدانند که نقش آفرینی در مسیر فساد حتی به میزان بسیار ناچیز هزینه دارد. متاسفانه فساد به اندازه ای عادی شده که نگرانیم تا مبادا طرح حمایت مالی از افشاگران فساد، به فساد دیگری تبدیل شود و از فردا بودجه هایی که در قالب حمایت مالی از افشاگران فساد تعریف می شود، در مسیر دیگری به جریان بیافتد. متاسفانه مجلس یازدهم روی فاز تصویب قوانین احساسی حرکت می کند، در حالی که به جای تصویب این همه قوانین مسئلهدار، بهتر است به مردم اطمینان داشته باشیم و از آنان بخواهیم فاسد و فساد را معرفی کنند، آنگاه می بینیم که هیچ نیازی به تخصیص اعتبار وجود ندارد به شرط آنکه به مردم اعتماد کنیم.