و هنوز کرونا

مجید ابهری‪-‬ زمان می‌گذرد و با گذشت خود آثاری مختلف بجای می‌گذارد. حوادث تلخ وشیرین در این گذر بر یادها می‌ماند اما گاهی تلخی‌ها آنچنان ذائقه‌ها را تلخ می‌کند که تا پایان حیات برکام می‌ماند. درتاریخ اجتماعی کشور ما امراض وبیماری‌های همه گیر گاهی آنچنان کشتاری انجام داده که نقطه عطفی سیاه بر جای مانده و شهر و خانه‌ای نیست که در این بیماری کشنده درامان مانده باشد. طاعون، تراخم و وبا از بیماری‌های همه‌گیر جامعه ما بوده که مردم به هر سختی وتنگنا ومصیبت آنها را از سر گذراندند. البته کمبودهای پزشکی؛ از نیروی انسانی تا دارو و بیمارستان با امروز قابل قیاس نبوده و خود نیاز به گفتارها ونوشتارهای فراوان وگسترده دارد. بسیاری از حوادث تلخ یاد شده را شاید افرادی به تعداد انگشتان دیده و به یاد دارند، اما این آخرین بیماری همه گیر ومهمان ناخوانده دوران ما فصل جدیدی در تاریخ جامعه گشوده است. کرونا یا ویروس کووید ۱۹ برابر یا خیلی بیشتر از طاعون و وبای دوران گذشته قربانی گرفته وهنوز سر باز ایستادن ندارد. اگر در محاصره ناجوانمردانه تحریم‌های بانکی دور از انسانیت نبودیم با وجود نخبگان پیش آهنگ در امور دارویی وپزشکی و تعهد وپشتکار لشگر مخلص سلامت ثابت می‌کردیم که می‌توانیم درمانگر درد انسانها باشیم. متاسفانه در ماه‌های گذشته و صعود و نزول آمارها در خیل از دست رفتگان، پزشکان و کادر درمان مقام اول را در جانباختگان بر اثر کرونا به دست آوردیم. درمیان بیماران تعدادی از آنها برای دومین یا سومین بار است که به این بیماری مهلک مبتلا شده اند. هنوز علیرغم انبوهی از تبلیغات وتوصیه‌های بهداشتی برای جلوگیری از آلوده شدن به این ویروس موذی، فقط ۴۲ درصد از ساکنان تهران از ماسک استفاده وفاصله اجتماعی را رعایت می‌کنند. برخوردهای ساده و آرام با متخلفین وعدم اعمال قانون در برخی از موارد موجب ساده انگاری ودر مواردی موجب بی‌توجهی به هنجارهای اجتماعی گردیده است. عدم رعایت فاصله اجتماعی در وسایل نقلیه عمومی، تراکم جمعیت در بعضی از اماکن مثل نانوایی ها، مغازه‌ها و میادین تره بار و... سبب کاهش آمار مبتلایان و جانباختگان شده است. پاساژ گردی به عنوان اصلی‌ترین تفریح عصرانه بعضی از شهروندان در غرب وشمالغرب و شمال گشته و بی‌توجهی به دستورات ستاد کرونا به نوعی دهن کجی و قدرت نمایی ازسوی هنجار‌شکنها تبدیل شده است. این در حالی است که در بسیاری از کشورها تعداد بیماران وفوتی‌ها رو به کاهش رفته اما درکشور ما آمار به طرز تاسف‌آوری رو به افزایش است. سیاست خواهش و درخواست نتیجه‌اش بیماران وفوتی‌های چندروز گذشته می‌باشد. معلوم نیست که چرا نهاد‌های متولی تاکتیک‌های خودرا تغییر نمی‌دهند. تعطیلی قطره‌چکانی درتهران، عدم انسداد خروجی‌های شهرها نوعی مماشات باهنجار شکنان و لجاجت با دولت و نهادهای بهداشتی است. تا به امروز براساس شهادت آمار صعودی فوت شدگان، بی‌اثر بودن ابزار خواهش و درخواست به ثبوت رسیده ودر صورتی که اراده واقعی برای مقابله با این بیماری همه گیر وجود داشته باشد باید روشها تغییر یابد و با گذشته تفاوت پیدا کند در غیر اینصورت همه نشست ها، حرف‌ها ودستورها روی کاغذ باقی خواهد ماند.