تنهای تنهای تنها؛ مثل آرمان رمضانی!

یادداشت احسان محمدی        بالاخره بغض پرسپولیس ترکید. این بار مالکیت توپ و زمین به دادشان رسید و توانستند با سه گل زیبای سیدجلال حسینی، احمد نوراللهی و میلاد سرلک شهرخودرو را درهم بشکنند. تیمی که گرچه تا پیش از گل خوردن فشرده بازی می‌کرد اما متهم کردن آنها به پارک اتوبوس بی‌انصافی است. چهره مسابقه اما آرمان رمضانی بود. بازیکنی که برخلاف تصور جوان آینده‌دار نیست. 28 سال سن دارد. سه سال بزرگتر از سردار آزمون و علی علیپور و هم‌سن مهدی طارمی و کاوه رضایی. او برای این به پرسپولیس پیوست که جای خالی علیپور را به عنوان یک گلزن کلاسیک بگیرد. گل بزند نه اینکه کسب تجربه کند اما عملکردش تا امروز در ترکیب پرسپولیس، علیرغم دوندگی بسیار، کاملاً معمولی و حتی ناامیدکننده بوده است. برخی از هواداران بر این باور بودند که او بازیکن پلن B نیست که در چند دقیقه آخر بازی به ترکیب اضافه شود و باید از ابتدا درون زمین باشد تا توانایی‌هایش را به رخ بکشد. او در دیدار مقابل شهرخودرو از ابتدا تا دقیقه 66 در زمین حضور داشت. یک بار دروازه خالی را اشتباه دید و بار دیگر در موقعیت تک به تک کامل با دقت زیاد توپ را بیرون از چارچوب زد تا برخی از هواداران در شبکه‌های اجتماعی به شدت او را مورد حمله قرار دهند. فریور خراباتی طنزنویس هم این پازل را کامل کرد و نوشت: «دوستان کسی رو می‌شناسید توی باشگاه پرسپولیس؟ یه کار واجب دارم. خواستم بگم من سالی ۲۰ میلیون می‌گیرم و همون کاری که آرمان رمضانی انجام می‌ده رو انجام می‌دم!» شاید این همه فشار منصفانه به نظر نرسد و برخی از کارشناسان بگویند که او از نظر روانی تمرکز ندارد وگرنه بازیکن سابق سایپا، اکسین، مس رفسنجان، پاس همدان، فجر سپاسی و ملوان به اندازه کافی تجربه دارد اما نگاهی به عملکرد آرمان در تیم‌های قبلی هم نشان می‌دهد ما با یک گلزن تمام عیار روبه‌رو نیستیم. او مهاجمی معمولی بوده که حالا قدر بازی در پرسپولیس را هم نمی‌داند. اما قرمزها چاره‌ای ندارند جز اینکه هنوز به او اعتماد کنند. پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا عیسی آل‌کثیر، وحید امیری و احسان پهلوان را در ترکیب ندارد و احتمالاً با همین ترکیبی که بازی مقابل شهرخوردو را آغاز کرد مقابل حریف شرق آسیایی خود حاضر خواهد شد. چیزی که هواداران پرسپولیس را به شدت نگران کرده است این است که بدون تمام کننده چطور می‌توانند به گل برسند؟ آیا هافبک‌ها و مدافعان در فینال آسیایی هم می‌توانند جور مهاجمان را بکشند؟ پرسپولیس در دهه هفتاد، یکی دو بار شانس حضور در فینال را با نسلی طلایی داشت اما نتوانست. یک بار برای گره‌گشایی، علی پروین ستاره آن روزهای تیمش یعنی مهدی هاشمی‌نسب را به عنوان مهاجم به خط حمله اضافه کرد که او هم گل زد. آیا یحیی مجبور می‌شود دست به کاری خلاف عادت معمولش بزند یا کماکان چشم به مهدی عبدی و آرمان رمضانی دارد که در این چهار هفته نمایش بدی داشتند؟ تمام تمرکز یحیی گل‌محمدی و بازیکنان این تیم روی تک دیدار فینال لیگ قهرمانان آسیا است. این مهم‌ترین بازی آنها است، به همین دلیل نباید آن را با نمایش لیگ اشتباه گرفت. انگیزه بازیکنان قابل قیاس با بازی‌های داخل ایران نیست و چه بسا همین آرمان رمضانی یا مهدی عبدی گل برتری را به ثمر برسانند و آن وقت تمام این نقدهای بی‌رحمانه جایش را به تحسین‌های بی‌ حد و حصر خواهد داد. فوتبال همین است، روزی که می‌درخشید فرشته هستید اما در بازی بعد با یک نمایش ضعیف هیولا می‌شوید! این روزها هیچ‌کس دوست ندارد آرمان رمضانی باشد اما پرسپولیسی‌ها امیدوارند که شاگرد سابق علی دایی، اگر گلزنی را از این ستاره یاد نگرفته، شاید انگیزه و جنگندگی را از او یاد گرفته باشد و با یک درخشش خودش را به فوتبال ایران تحمیل کند.