وقتی مایک آهنین ترسید

یک روزنامه‌نگار ورزشی در کتاب خاطراتش فاش کرده، رویس گراسی اسطوره «یو اف سی»، مایک تایسون را به یک مسابقه بدون پایان، مبارزه تا سرحد مرگ دعوت کرده است. تایسون -بوکسور معروف آمریکایی- در اواخر دهه 80 میلادی در دسته سنگین وزن یکی پس از دیگری حریفان را از پیش رو بر می‌داشت و بی‌رقیب شده بود اما اتهام تجاوز به عنف و همچنین زندگی بی‌بند و بار و مشکلات خانوادگی، دوران حرفه‌ای او را تا حد زیادی از بین برد. در حالی که مایک آهنین خود را آماده می‌کرد به رینگ برگردد، در هنرهای رزمی ترکیبی(MMA) یک سازمان با عنوان «یو اف سی» تأسیس شد و گراسی، مبارز برزیلی که حالا 54 سال دارد، در اواخر سال 1993 در نخستین شب سه مبارزه را به سود خود پایان داد. علاقه و انگیزه او برای اینکه مبارز شماره یک جهان باشد، باعث شد «بدترین آدم روی زمین» را به این مبارزه فوق‌العاده دعوت کند. فائز رفیق، روزنامه‌نگار ورزشی که آثار قابل توجهی درباره محمدعلی کلی، بروس لی و آرنولد شوارتزنگر دارد، در خاطره‌نویسی خود با عنوان «وارد هشت ضلعی شو، رینگ و سرگرمی» فاش کرده است: «در اوایل دهه 90 تایسون به مبارزه طلبیده شد، از سوی برادران گراسی یا اگر دقیق‌تر بگویم، رویس. یو اف سی بر این باور بود که تایسون بهترین بوکسور جهان است اما رویس نمی‌خواست بپذیرد که تایسون بهترین مبارز است. گراسی‌ها مدعی بودند، آنها تمام مبارزان با سبک‌های مختلف را شکست داده بودند خیلی قبل از آنکه اکتاگون (رینگ هشت ضلعی) ابداع شود. رویس آرام نگرفت تا وقتی که از تمام امکانات خودش استفاده کرد برای اینکه قهرمان سنگین وزن را برای مبارزه بدون پایان تحریک کند. رویس برای اینکه موضوع را یک بار برای همیشه حل و فصل کند، به صورت رسمی از ترسناک‌ترین بوکسور زمان ما دعوت کرد در این مبارزه حاضر شود، برادرش ریکسون هم همینطور.» گراسی احساس می‌کرد تایسون 54 ساله با وجود بدن تنومند و سرسختی‌اش قابل شکست دادن است ضمن اینکه از قول مایک تایسون گفته شد که او شانسی برای بردن این بازی ندارد. رفیق نوشت:«برای رویس، هر مبارزه از آن جهت اهمیت داشت که بتواند استراتژی خودشان را اجرا کنند و بخش زیادی از سبک گراسی‌ها این بود که اجازه ندهند حریفشان حتی یک مشت برنامه‌ریزی شده بزند. رویس قدرت بدنی فوق‌العاده‌ای نداشت اما به خوبی این را با مهارت فنی‌اش جبران کرد و رقبایش از جمله بوکسورهای حرفه‌ای به سرعت این را متوجه می‌شدند. خودش بعدها در حالی که لبخند خودخواهانه‌ای به لب داشت و بعد با صدای بلند قهقهه می‌زد، به من گفت حیف شد که تایسون قبول نکرد. این تنها راه بود برای اینکه بهترین مبارز جهان معلوم شود.» در واقع، گراسی چند سال بعد با یک پیشنهاد جدید جلو آمد که از سوی جهان بوکس نادیده گرفته شد؛ اتفاقی که این روزها زیاد اتفاق می‌افتد از جمله مبارزه بین رشته‌ای میان کانر مک گرگور قهرمان MMA و فلوید می‌ودر قهرمان بوکس. رفیق ادامه می‌دهد: «در مورد مایک آهنین، یک پاسخ منفی برای رویس کافی نبود، او دستبردار نبود. در سال 1997 مبارزه‎‌‍‌‍طلبی گراسی دوباره خبرساز شد. قهرمان یو اف سی یک بار دیگر در مجله «سلامت مردان» آمریکا آگهی یک صفحه‌ای چاپ کرد و دوباره رسماً قهرمان بوکس سنگین وزن را به مبارزه دعوت کرد. بدون اینکه زمان و مکانی برایش در نظر بگیرد و البته تأکید داشت بدون هیچ قانونی این مسابقه برگزار شود. سال‌ها بعد از رویس درباره این مبارزه‌جویی سؤال کردم و متوجه شدم که قهرمان سنگین وزن هم مایل به انجام این مسابقه بوده، حداقل در حرف. رویس به من گفت برادرم تلاش کرد او را به یو اف سی بیاورد. او قبول کرده بود اما آدم‌های اطرافش، وکلا، مدیران و سازمان‌های مسئول منعش کرده بودند چون دنیای بوکس اعتبارش را از دست می‌داد اما او خودش می‌خواست و قبول کرده بود. من با او حرف زدم و او دوست داشت و می‌گفت این را هم باید امتحان کنم اما اطرافیان اجازه ندادند چون اگر می‌باخت برای بوکس خیلی بد می‌شد.» منبع: سان