روزنامه قانون
1396/03/21
هموطن، مرگ، شوخی نیست!
در حادثه تروریستی کاخ وستمینستر لندن، تصویر مردی که در مقابل پخش زنده تلویزیون ، در برابر یکی از اجساد، عکس سلفی میگرفت توجه رسانه ها را به خود جلب کرد. رسانه هایی چون ایندپندنت، دیلی استار و چندین رسانه معتبر دیگر به چرایی حرکت این مرد پرداختند تا با جدی گرفتن آن، دلایل اجتماعی و روانشناسی این حرکتِ خلاف عرف در انگلستان مورد بررسی قرار گیرد. در 17 خرداد 1396 تهران نیز در شوک حملات تروریستی قرار گرفت که داعش بعد از چند ساعت مسئولیت آن را بر عهده گرفت. متاسفانه در این حمله بیش از 50 نفر از هموطنان، جانباخته و زخمی شدند كه تاثر بسیاری را برانگیخت.حمله تروریستی داعش اما روی دیگری هم داشت؛ اینکه مردم برخلاف معیارهای عمومی، بهجای خالی کردن صحنه درگیری تروریست ها و نیروهای مسلح ، با شتاب به سمت محل درگیری شتافتند؛ موضوعی که در حادثه پلاسکو هم اتفاق افتاد! موضوع ولعِ مردم برای قرار گرفتن در هیجانات، در سال های اخیر به نوعی عادت تبدیل شده است. از سلفی گرفتن در کنار اتومبیل هایی که مورد حادثه قرار گرفته اند تا نزاع های خیابانی و ... موضوعات این عکسها بوده اند. اما اینکه مردم در برابر صحنه ای که هر لحظه احتمال دارد گلوله های واقعی به آنها اصابت کند ایستاده اند، نمونه ای نادر است که با بررسی حملات تروریستی در سراسر جهان، نمی توان مثالی مشابه برای آن با این حجمِ تماشاگر یافت! تصاویر و ویديوهایی که هر دقیقه از طریق تلگرام و شبکه های اجتماعی دست به دست و توسط مردم حاضردر صحنه درگیری ارسال می شدند و حتی تصویر یکی از نمایندگان مجلس نیز که در زمان درگیری در مجلس سلفی گرفته بود(و البته در چند خبرگزاری خارجی هم انعکاس یافت) صحنه ای غمانگیزتر را رقم زده بود. از طرف دیگر موجِ جُک ها و شایعاتی که در عرض چند ساعت در رابطه با این حمله تروریستی دست به دست می شد تمام شبکه های اجتماعی را درنوردید، بهطوری که جوک ها و شایعات بیش از اخبار برجسته شده بودند! این طرز برخورد با حادثهای وحشتناک، اگر در هر کشور دیگری اتفاق می افتاد بی شک دست مایه شگفتی ما ایرانیها می شد که چطور می شود مرگ را تا این اندازه دست کم گرفت؟! و چگونه می توان در برابر مرگ و زخمی شدن انسانهای دیگر تا این اندازه بی تفاوت بود و حتی شوخی کرد؟ آیا کمترین کار ممکن نمی توانست این باشد که از شیوع جک ها، شایعات مرگ، سلفیها و ارسال ویديوهای هر فردی جلوگیری کرد؟ بهنظر می رسد که زندگی مجازی چنان بر رفتار بسیاری از ما تاثیر گذاشته است که زیستن در واقعیت را از یاد برده ایم تا آنجا که برای گرفتن فیلمی چند ثانیه ای و بالا بردن فالوور در فضای مجازی، حاضریم تا دروازه مرگ جلو برویم. شاید این هم آغوشی با مرگ، انتخاب خودمان باشد اما نباید از این مهم گذشت که با خالی کردن صحنه های خطری اینچنینی، حداقل می توانیم حقِ انتخاب ادامه زندگی افراد دیگری را که محبوس در حادثه هستند نیز به آنها بدهیم چون در حوادثی از این دست اگر فضای خطر، خالی و دور از هیاهو باشد افراد متخصص، خواه پرسنل امنیتی، آتشنشانی و ... با سرعت بیشتری می توانند مدیریت امور را برای جلوگیری از وخامت بیشتر بهعهد بگیرند. یادمان نرود که در حادثه لندن، یک نفر، آن هم پس از حادثه، تصمیم به سلفی انداختن کرد و این تصویر، نگاه شماتت بار رسانه های جهان را موجب شد در حالی که در ایران، جمعیتی به تماشای این درگیری ها نشسته بودند.