وقتی المپیک برایمان مهم نیست

این روز‌ها تا دلتان بخواهد خبر از فوتبال و حواشی آن به گوش می‌رسد. اتفاقاتی که تمامی ندارد و هر کس سعی دارد حرف خود را به کرسی بنشاند و ثابت کند که حق با اوست.
در میان این همه هیاهو انتخابات کمیته ملی المپیک هم برگزار شد و برخی انتصاب‌ها نیز صورت گرفت. انتصاب‌هایی که البته حرف و حدیث‌های زیادی به همراه داشت از جمله انتصاب دبیرکل کمیته ملی المپیک! اما آنچه از تمام این مسائل مهم‌تر است اینکه ورزش ایران سال حساس کسب سهمیه المپیک را پیش‌رو دارد.
ورزش کشور این روز‌ها چنان درگیر حواشی خودساخته فوتبال است که گویا چیزی جز آن وجود ندارد. همین حالا قهرمانان و مدال‌آوران پارالمپیک نگران آینده هستند. نگران کسی که قرار است جانشین محمود خسروی‌وفا در کمیته ملی پارالمپیک شود. همین حالا تیم‌های کشتی فرنگی و آزاد ایران مسابقات مهم جهانی صربستان را پیش‌رو دارند، اما حال و هوای ورزش ایران اینقدر فوتبال‌زده شده که اصلاً کسی توجهی به این مسائل ندارد.
پیش از این هم اینگونه بوده، اما گویا قرار نیست اوضاع آنچنان که باید اصلاح شود و حداقل کمی هم به بقیه رشته‌ها توجه کنند. هیاهوی فوتبال دیر یا زود فروکش می‌کند و آن وقت است که باز هم شاهد انتقاد‌های قهرمانان و مدال‌آوران ورزش کشور خواهیم بود. از همان حرف‌هایی که همیشه مطرح بوده بابت دیده نشدن و کمبود امکانات و اهمیت ندادن به بقیه رشته‌ها.


امسال سال کسب سهمیه المپیک است. لازم به یادآوری نیست که المپیک بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان است، جایی به مراتب مهم‌تر از جام جهانی که ما در آن هیچ نتیجه‌ای نخواهیم گرفت و فقط می‌رویم که ناممان در بین ۳۲ کشور نهایی باشد، نتیجه چه می‌شود اصلاً مهم نیست، حتی اگر تحقیر به همراه داشته باشد.
المپیک، اما برای ما باید معنای دیگری داشته باشد، جایی که خاطرات خوبی از آن داریم، جایی که با پخش سرود کشورمان و به اهتزاز درآمدن پرچم ایران خاطرات فراموش نشدنی داریم و هر بار هم احساس غرور کرده‌ایم.
امسال سال کسب سهمیه برای حضوری پررنگ و پرقدرت در چنین آوردگاهی است، اما گویا اینجا و در ایران کسی حواسش به المپیک و پارالمپیک نیست. جالب اینکه حتی خود مسئولان کمیته هم چندان به آن اهمیت نمی‌دهند و این را می‌توان از برخی انتصاب‌ها متوجه شد، برخی مدیران امتحان پس‌داده در کشور که در سوابق‌شان جز سوءمدیریت دیده نمی‌شود حالا قرار است برای المپیک ایران برنامه‌ریزی کنند و این یعنی فاجعه. یعنی اینکه المپیک حتی برای کمیته ملی المپیک هم مهم نیست و طبیعی است در چنین هیاهو و آشفته‌بازاری فوتبال باشد که به چشم بیاید و مثل همیشه همه چیز را برای خودش بالا بکشد.
ورزش کشور با این نوع نگاه و این مدیران به جایی نخواهد رسید. مدیران فوتبال‌زده و مدیرانی که حتی در ورزش هم سابقه خوبی ندارند و فقط با لابی‌گری و زد و بند است که از کرسی به کرسی دیگر می‌نشینند.