لیلا وصالی دکترای علوم ارتباطات

 شاید خیلی از افراد، تجربه خوردن قهوه تلخ عربی یا چای غلیظ تیره در استکانِ تا کمر شکر را تا پیش از ایام اربعین نداشته‌اند، اما به حرمت میهمان‌نوازی مردم خونگرم عرب‌زبان در این‌سوی مرز در خوزستان ایران یا مهربانی اعراب آن‌سوی مرز در کشور عراق که با دلسوزی و پافشاری زیاد، زائران را به موکب خود دعوت کرده‌اند، با لبخند و تشکر، قدری از آن را چشیده و آموخته باشند که حتی اگر چیزی با ذائقه آنها جور نبود هم چهره خود را در هم نکشند و از عبارات منفی استفاده نکنند و درمقابل هر خدمتی، از میزبانان خود تشکر کنند.
میزبانانی که شاید یک‌سال از همه هزینه‌ها و خوراک خود و خانواده خود کم کرده‌اند تا بتوانند در ایام اربعین حسینی پذیرای زائران باشند و حال به اصرار، افراد را به موکب خود دعوت کرده‌اند تا از آنان با غذا و مکان استراحت، نوشیدن چای، شستن پاها و لباس‌ها و حتی مشت‌ومال و پانسمان زخم‌ها پذیرایی کنند و در مقابل، میهمانانی که آموخته‌اند با چند هدیه کوچک از کشور خود برای کودکان میزبان، لبخند به لب آنها و صاحبخانه‌ای بیاورند که دلسوزانه تمام وسایل زندگی‌اش را رایگان در اختیار زوار قرار داده است. از رختخواب بسیار تمیز مخصوص خود و میهمانی‌های مخصوص خود که شاید دست‌کم کمتر زنی در حالت عادی در کشور ما حاضر به انجام آن باشد گرفته تا در اختیار قرار دادن هر آنچه که خود از آنها استفاده می‌کنند، از سرویس‌های بهداشتی خصوصی داخل منزل و توالت و حمام شخصی گرفته تا استفاده از تمام وسایل تک‌تک اتاق‌های منزل و... و وقتی مثلا تمام پریزهای برق یک خانه را به‌طور مداوم درحال شارژ تلفن‌های همراه زائران دیده‌اید، شاید به این فکر کرده باشید که چگونه یک خانواده معمولی و نه خیلی متمول و حتی گاه ضعیف از نظر مالی، این‌همه هزینه برای استراحت و خدمات رایگان به زائران را با دل و جان پذیرفته است یا وقتی زائران خسته و گاه بیمار، با لباس‌هایی خاک‌آلود و گل‌آلود وارد خانه و زندگی تمیز میزبان می‌شوند و از رختخواب او استفاده می‌کنند، مگر انسان‌ها تا چه اندازه می‌توانند دل بزرگ باشند؟!
اساسا ایام اربعین، الگوی نوینی از ارتباطات انسانی را به دنیا عرضه کرده است که در هیچ‌یک از الگوهای تفکر سرمایه‌داری و اومانیستی نمی‌گنجد.
وقتی شما تفکر اومانیستی داشته باشید و فقط به کسب لذت خود فکر کنید، هیچ‌گاه به جایی سفر نمی‌کنید که لذت آن به این اندازه با سختی همراه باشد یا هیچ‌گاه نمی‌پذیرید میزبان کسانی باشید که لازم باشد به‌صورت رایگان به آنها خدمات‌رسانی کنید و به‌خاطر دیگران به زحمت بیفتید و بعد از رفتن آنها مجبور باشید تمام خانه و زندگی خود را دوباره تمیز کنید و مشکلات حضور میلیونی آنها در کوچه و خیابان‌های شهر و کشور خود را تحمل کنید!