کشتههایی بیش از جنگهای عراق ویتنام و افغانستان
[ فرشته کیانی] بحران مواد مخدر در آمریکا جایگاه مهمی در مناظرات انتخابات ریاستجمهوری سال 2024 ایالات متحده پیدا کرده است. امروز «فنتانیل»، یک شبهمرفین بسیار قوی، در آمریکا یکهتازی میکند و کاندیداها وعده به بند کشیدن آن را میدهند، هر کدام با راه حلی. وعدههایی که مردم عمیقا به آنها بدبین و بیاعتمادند و برای آنان که از تلفات مواد مخدر به خوبی آگاهند، بیمعناست. بسیاری بر این باورند که دولت فدرال برای جلوگیری از وقوع اپیدمی «فنتانیل» کمکاری کرده است «نیویورکتایمز» در گزارشی که میخوانیم، به ابعاد چالش بزرگ مواد مخدر در ایالات متحده پرداخته است.
«ران دیسانتیس» در هر سخنرانی انتخاباتی (انتخابات ریاستجمهوری 2024 ایالات متحده) در مورد «فنتانیل» (fentanyl) صحبت میکند و قول میدهد که ارتش را به مکزیک بفرستد تا کارتلها را هدف قرار دهد. «نیکی هیلی» قول داده است که نیروهای عملیات ویژه را به آن سوی مرز بفرستد. «کریس کریستی» خواستار دسترسی بهتر به درمان شده است. دونالد جی. ترامپ، رئیسجمهوری سابق، مرگومیر ناشی از مواد مخدر را به تلفات زمان جنگ تشبیه میکند.
هیلی در دومین مناظره انتخاباتی که بامداد پنجشنبه، 6 مهر، برگزار شد، گفت: « فنتانیل بیشتر از مجموع جنگهای عراق، ویتنام و افغانستان آمریکاییها را کشته است.»
برای هر سیاستمداری که بخواهد در انتخابات پیروز میدان شود، این وعدهها الزامی است. فنتانیل به یکی از بحرانهای ضروری بهداشتی در کشور تبدیل شده است و اکنون یکی از علل اصلی مرگومیر افراد زیر 45 سال است. بر اساس دادههای ایالتی، سال گذشته، مرگومیر ناشی از مصرف بیش از حد مواد افیونی به بالاترین حد خود در 4 سال گذشته رسید و بیشتر آن بر اثر مصرف فنتانیل بود.
در دهها مصاحبه با افرادی که در خط مقدم مبارزه با فنتانیل هستند، احساس خستگی فراگیر شده است. بسیاری گفتند بر این باورند که دولت فدرال برای جلوگیری از وقوع این اپیدمی کمکاری کرده است و همچنان تلاش چندانی برای تحت کنترل درآوردن آن نمیکند.
وعدههای نامزدهای انتخابات سال 2024 درباره اینکه دولت آنها میتواند راه حلی برای معضل فنتانیل بیابد، با بدبینی و بیاعتمادی عمیق مواجه است.
وضعیت بهتر نمیشود، چه ترامپ باشد، چه بایدن یا هر کس دیگری
شاین برنیر، 30 ساله، که سالها با اعتیاد به مواد افیونی مبارزه کرده و اکنون برای راهاندازی یک مرکز بازپروری در شهر منچستر در ایالت نیوهمپشایر تلاش میکند، گفت: «فکر نمیکنم این وضع بهتر شود، چه ترامپ باشد، چه بایدن یا هر کس دیگری.»
او درباره وعدههای سیاستمداران برای رسیدگی به این بحران گفت: «آنها برای انتخابات درباره بحران مواد مخدر صحبت میکنند، سپس دیگر از آنها خبری نخواهیم شنید.»
پنج سال پیش، ترامپ به نیوهمپشایر سفر کرد و گفت که «باورنکردنی» است که میزان مرگومیر بر اثر مواد مخدر در این ایالت دو برابر میانگین ملی است! هنگامی که او قول داد امنیت مرزها را «برای جلوگیری از ورود این مواد مخدر لعنتی» تامین کند، حضار با شعار «این دیوار (دیوار مرزی آمریکا و مکزیک) را بساز!» پاسخ دادند.
ورود مواد مخدر هرگز متوقف نشد. عرضه افزایش یافت و هروئین بهطور کامل تحتالشعاع فنتانیل قرار گرفت؛ خویشاوند مصنوعی ارزانتر و کشندهتر هروئین. در نظرسنجی اخیر، بیش از یکچهارم بزرگسالان آمریکایی مواد افیونی و فنتانیل را بزرگترین تهدید برای سلامت عمومی ارزیابی کردند.
دیسانتیس قول داده قاچاقچیان مواد مخدر را هدف قرار دهد. او تا حد زیادی این مشکل را حاصل مرز متخلخل و رخنهپذیر میداند و به محافظهکاران دلیل دیگری برای مقابله با مهاجرت غیرقانونی میدهد.
اما مقصر دانستن عبور غیرقانونی از مرزها گمراهکننده است. طبق گفته اداره مبارزه با مواد مخدر، بخش اعظم فنتانیل در ایالات متحده از طریق مبادی ورودی قانونی وارد میشود. معمولا، شهروندان ایالات متحده که در عبور و مرور از مرزها، مواد مخدر را قاچاق میکنند، با قرار دادن آن در تریلرها، صندوق عقب یا تودوزی وسایل نقلیه.
بحران مواد مخدر در آمریکا بدتر شده است
کیت هاوارد، مدیر گروه « Hope for New Hampshire Recovery»، فعال در زمینه حمایت از آسیبدیدگان مواد مخدر در منچستر، وقتی میشنود که نامزدهای انتخابات از سختگیری در مرزها به عنوان راه حلی کارآمد صحبت میکنند، چهره در هم میکشد. او معتقد است حمایت از سلامت روان، مشاغل با درآمد خوب و برنامههای درمانی طولانیمدت از اهمیت بیشتری برخوردار است.
هاوارد گفت: «در حال حاضر بسیاری از مردم میخواهند از زندگی و مشکلات آن فرار کنند. احساس بیزاری و از خود بیگانگی مردم بسیار بسیار عمیقتر از 10 یا حتی 5 سال پیش است.»
کریس کریستی، فرماندار سابق نیوجرسی، رئیس کمیسیون ویژه دونالد ترامپ برای مبارزه با بحران مواد افیونی بود، اما بسیاری از توصیههای گزارش 138 صفحهای که این کمیسیون در سال 2017 صادر کرد به جایی نرسید. کریستی پاندمی کرونا را مقصر دانست، اما این را هم گفت که دولت ترامپ به اندازه کافی روی تدوین سیاستها و برنامههای خاص تمرکز نکرد.
او گفت که از آن زمان به بعد، بحران مواد مخدر در آمریکا بدتر شده است و سیاستمداران در مورد راه حلها با رأیدهندگان صریح نبودهاند.
او در مصاحبهای گفت: «صادقانه نیست که به مردم بباورانیم که میتوانیم ایده خود را برای حل این مشکل اجرا کنیم. نمیخواهم مردم آمریکا را گول بزنم که اگر گارد ملی را به مرز جنوبی بفرستم، این مشکل حل میشود.»
نیاز به اقدامات متهورانهتر، درمانهای در دسترس و نهادهای مذهبی
جو بایدن، رئیسجمهوری آمریکا، بر اعمال قانون و بهبود درمان تمرکز کرده است. در ماه مارس، سازمان غذا و دارو فروش بدون نسخه نارکان « Narcan»، اسپری بینی برای درمان اوردوز برخی مواد اعتیادآور، را تایید کرد. بایدن خواهان بازرسی دقیقتر محمولهها و مجازاتهای شدیدتر برای قاچاقچیان مواد مخدر است.
ویکتوریا سالیوان، قانونگذار ایالتی جمهوریخواه سابق در نیوهمپشایر که امسال به بازگشایی یک مرکز بازپروری برای معتادان در حال بهبود کمک کرد، رویکرد بایدن را در حل بحران مواد مخدر شکستخورده میداند.
او معتقد است که سیاستهای مواد مخدر شهر منچستر بیش از حد سهلانگارانه است و مردم را از سراسر منطقه به خیابانهای این شهر میکشاند. (تقریبا یکچهارم افرادی که در منچستر بیخانمان هستند، اهل این شهرند.)
سالیوان میگوید که حل معضل اعتیاد به مواد مخدر نیازمند اقدامات متهورانهتر، درمانهای پزشکی سهلالوصول، خانوادههای قوی و نهادهای مذهبی است. راهحلهای او در تضاد با دیدگاههای بسیاری از جمهوریخواهان در مورد بحران مواد مخدر است و میگوید آژانسها باید پول بیشتری برای برنامههای بازپروری خرج کنند: «دولت در هر سطحی از مبارزه با مواد مخدر شکست خورده است.»
ما کلی آدم هستیم که دور انداخته و رها شدهایم
پاتریک برنز، 35 ساله، در حومه ایالت «مین» (Maine) بزرگ شده؛ جایی که در نوجوانی شروع به کشرفتن مسکنهای مخدر تجویزشده مادرش کرد. در 17 سالگی به ارتش پیوست و چندین سال در افغانستان خدمت کرد.
وقتی او در سال 2013 بازگشت. تقریباً همه آنهایی که با او بزرگ شده بودند با نوعی از اعتیاد دستوپنجه نرم میکردند! پاتریک در مقطعی به منچستر نقل مکان کرد تا به یک مرکز پزشکی بزرگ امور کهنهسربازان نزدیکتر باشد و فکر میکرد میتواند کمک بیشتری در آنجا دریافت کند. اما او یکی پس از دیگری با موانع بروکراتیک مواجه شد و گفت آنچه به وفور دو و بر خود میدید، فنتانیل بود!
او گفت آنچه تصورش برایش بسیار سخت است این است که دولتی که او را به جنگ فرستاده، بتواند راهی برای خروج از باتلاقی که در منچستر میبیند، بیابد: «مردم درباره فنتانیل آگاهی ندارند و به همین دلیل به چنین مشکل بزرگی تبدیل شده است. اکنون به جای یافتن راه حل، آن را نادیده میگیرند. آنها سعی میکنند آثارش را کاهش دهند، اما به هیچوجه اقدامات موثر پیشگیرانه وجود ندارد. ما کلی آدم هستیم که دور انداخته و رها شدهایم.»